Freyja - 01.01.1906, Blaðsíða 17

VIII 6.
FREYJA
HS
menn flnni sig neydda til að gjöra samskonar játningu og ég ætla nú að
gjöra. En ég flnn mig neyddan til þess, jafnvel þó mér flnnist það
ekki svo létt sök. Fyrir tveim mánuðum sfðan hafði ég í frammi við
þigorð og athafnir sem ég nú skammast mín fyrir. Einhver ofsafengin
löngun eftir þvf sem ég hafði engan rétt til náði valdi yfir mér, og or-
sakaði það, að ég í stjórnleysi mínu misbauð vesalings konunni, sem er
svo óheppin að vera konan mí.v. Af tilviljun heyrði ég einusinni ásam-
tal ykkar viðvíkjandí óháðri ást og dró út úr því þá ályktun að égþyrfti
ekki annað en rétta höndina út eftir hinum forboðna ávexti og taka
lyst mína, því hvað annað gat sú kona meint sem var á móti hjónaband-
inu? Þú sýndir mér hversu mér hafði skjátlast, sýndir mér það á þann
átakanlegssta hátt, sem hægt var að viðhafa n. 1. með fyrirlitningu nap.
urri og tilfinnanlegri en sem mér var full ljóst að ég verðskuldaði. En
þó að ég sæi það, var örðugt að lítillækka sig og biðja fyrirgefningar.
Eg vonaði líka að tíminn mundi breiða yfir það og brúa djúpið sem þá
opnaðist á milli okkar og útilokaði mig frá hjarta heimilis míns. Viltu
hjálpa mér til að brúa þetta djúp?“
Hann talaði hratt og í hálf sundurslitnum setningum og rétti henni
svo höndina í þeirri von að hún tæki í hana, En Imelda sá það ekki
því hún leit ekki upp, Það var líka einhver móða fyrir augum hennar
og röddin var óstyrk er hún sagði: „ Já, fúslega fyrirgef ég þér og feg-
in vildi ég hjálpa þér til að brúa djúpið ef það stæði í mínu valdi.“
„Má ég?“ sagði hann og kyssti á höndinasem hún rétti fram í sátta
skyni. ,,/á,“ sagði Imelda stillilega og þrýsti vinsamlega hönd hans
-því hún vissi að hún mátti treysta þessum manni og að yfirbót hans
var einlæg og það gladdi hana óumræðilegamikið. „Eg er sannfærð um
einlægni þína og virði þ:g fyrir hana. Eg vona að þú reynist sjálfum
þér trúr í þessu sem öðru og mér er sönn ánægja að því að geta borið
virðingu fyrir föður barnanna sem ég hefi svo lengi annast. Og þar sem
við skiljum nú hvort annað og erindinu er þess vegna lokið, skulum við
hraða okkur heim því Alica var hreint ekki frísk þegar við fórum,“
bætti Imelda við. Lawernce játti því og þau gengu þegjandi heim.
Meðan þessu fór fram voru þau Cora og Norman í fjörugri samræðu
um bókmenntir og skáldskap. Norman hafði ekki búist við því að syst-
ir Iineldu væri eins lesin og hún var, en það var honurn því meira fagn-
aðarefni. Hún hafði líka notað vel tímann sem Owen var kennari henn-
ar. Þegar þau voru að tala um skáldin krað liún Shelly og Byron sín
uppihalds skáld, en sérstaklega þœtti sér vænt um Manfred eftir Byron.