Freyja - 01.01.1906, Blaðsíða 29

VIII. 6.
FREYJA
157
Hvað cr þá lærdómur sögunnar og hver er þyngdarpu«htur henn-
ar? SíV maður eða sú ætt sem setur sér að „ganga á guðs vegum“ verð-
ur lánsöm, auðug,- göfug og mikilsmetin. Þeir „ráða öllu í sveitinni.“
Þegar einhver stór mál konia fyrir, þá ráðfæra þeir sig ekki við menn,
héldur við guð. Og það sem þeir afráða, reynist rétt, jafnvel þó það
fyrst sýnist koma öfugt við almenningsálitið og venjur. „Nú er það
komið í Ijós að hann er af göinlu rótunum runninn," segir prófasturinn,
þegar hann fréttir að Ingimur hafl tekið Ilritu að sér. Og þó óttast Ingi-
mar álit hans svo mikið að hann segir: „Ef ég gjöri það sem ég er að
hugsa um'“--nefni]. að taka Britu að sér—„þá kemur hvorki sýslumað-
urinn eða prófasturinn ogheilsa mér með haudabandi á sunnudögun-
um.“
Ég hsld því frani að þetta sé uÉrTUR skilningur á sögunni, að
minnsta kosti þangað til að mér verðursýnt fram á hið gagnstæða. Og
af þvi ég vissi að yður skorti hvorki vit eða dómgreind, þá kom mér á
óvart að sj i jafn fáfengilegan ritdóm eins og Freyja flutti um söguna.
Af því að þetta er í fyrsta, og verður líklega í siðasta skifti lem ég
skrifa nokkuð í blað vðar, þá vil ég nota tækifærið að þakkayður fyrir
góð orð og velvild þá setn blað yðar heflr ætíð sýr.t til mín, nokkuð sem
ég hefi aldrei áttað venjast frá vestur íslenzku blöðunum. Ekki heldur
má skilja grein þessa þannig að ég áliti að Freyja eigi fremur aðfinn-
ingar sldiið en hin v, í. blöðin. Það er sfður en svosé, En misrnun-
ut inn er sá, að ég veit að það er talandi við yður, en að eyða orðum við
hin blöðin, sé ég eigi að hafi mik.la þýðingu. Eg á bágt með að hugsa.
mér blöð á lægra stigi hvað bókmenntalegu hliðina snertir, —þó
þau kunni að vera allgóð f r é 11 a b 1 öð—heldur en Wpg. blöðin eru
nú, En svo þýðir ekki að fást um það, úr því ekki er völ á öðru.
Með bezu ósk um gott og hagtvelt ár,
yðar með virðingu
Gunnst. Eyjólfsson,
Ath.
Atriði það, sem vínur minn G. E. í framan prentuðu bréfl álítur
þyngdarpunkt sögunnar, „Ingimararnir“ fór ekki fram hjá mér, En ég
skoða það ekki aða! kjarna sögunnar, af því, að það eitt hefði aldrei
komið Ingimar til að taka E.ritu að sér. Þó að hann hafl verið alráðinn
í að gjöra það, eftir að hann hugsar sér samtalið við föður sinn, eins 0g
G. E. segir, þá fauk sá ásetningur hans út í veður og vind þegar til
stykkisins kom. Sönnunin fyrir þessu er auð séð á sögunni sjálfii, þar