Freyja - 01.01.1906, Blaðsíða 24

152
FREYJA
VIII. 6.
H ún horföi ofurlitla stund í augu hans, vafSi svo handieggn1
um um hálsinn á honum og sagöi:
,,Ég elska þig, Lawrence, “ og þessi orö bœttu honum allt
semhann hafði liðið. Hann vissi að þau voru töluð af einlægni.
Hann vissi líka að hún elskaði hann ekki eins og til forna heldur-
éins og hjartkæran bróður.
Þegar vér, viku síðar, heimsækjum Lawrence Westcot er hús
hans fullt af fólki og meðal þess eru þar nokkrir nýir gestir, því
þœr eru þar báöar Edith og Hilda, og vinur vor Osborne. Nú
voru allir glaðir og ánœgðir, sumir sungu, aörir spiluðu á hljóðfæri
og nokkrir sátu og rœddust viö. I þetta sinn var það Cora sem
söng en Alica sem spilaði. Þau Hilda og Westcot sátu saman og
fannst honum hann aldrei hafa átt eins skemmtilegt kvöld. Hilda
var gáfuð stúika, hœglát og hugsandi. Edith og Norman Carlton
voru á öðrum stað. Meðan Imelda sat hjá Osborne og hélt at-
hygli hans föngnu.
,,Bíddu n ú augnablik, “ sagði Imelda sem stóð upp og kom
litlu síðar með ofurlítinn stranga sem hún .rakti sundur, og tök
innan úr mynd og rétti honum.
,,Má ég ekki kalla þig Osborne ?“ sagði hún og rétti honum
myndina“.
„Jú, það þykir mér vœnt um, “ sagði hann glaðlega. Svo
tók hann myndina og horfði alvarlega á hana og svipbreytingin á
andláti hans sýndi að hann Var hrifinn, Imelda horfði á hann á
meðan. Næsta myndin sem hún sýndi honum var af frú Leland.
Á myndunum voru þær svo líkar að ætla mætti að myndirnar
væru af sömu manneskjunni að eins á mismunandi aldursstigi.
Það var sami hreini svipurinn, sömu tindrandi augun og sama
dökka hárið. En í kring um munninn á eldri konunni voru drœtt-
ir sem ekki voru á hinni. Osborne fannst sem í augum hennar
vœri óuppfyllt þrá, fannst sem hún mundi vilja minna soninn á að
dæmavægilega—dæma sig ekki óheyrða. Hann lagði myndina
á borðið og starði niður í gólfið ' því hann treysti sér ekki til að
mœta augnaráði Imeldu.
,,Osborne, “ sagði Imelda loksíns og tók í hendina á honum,
„sérðu nokkuð ógöfugt í þessum svip ?“ [Framhald.]