Freyja - 01.01.1906, Blaðsíða 46

174
FREYJA
VIII. 6.
arnakio.
.C$ÍÉ2?..

Fiörilda drottiiingin.
Tómas hafði.það til siðs að safna saman öllum fallegum fiðrildum
sem hann náði til, og þótti vinum hans gamau að því. En Iietu litlu
systur hans var alls ekki um það gefið. Að vísu þótti henni mjög vænt
nin bróður sinn, en henni þótti vænt um fiðrildin )íka og gat ekki skil-
ið í að þeim þætti gamað að því að vera svæfð og höfð til sýnis á títu-
prjónsoddum. Hún var alveg viss um að það hlyti að vera óttalegt að
verða fyrir því.
Það var einn yndislegan góðviðris frídag að vinir Tómasar komu
fil lians og buðu honum að koma með sör að fiska. Þegar Tummi var
kominn út á hlað ferðbúinn fiaug fram hjá honum stórt og fallegt fiðr-
ildi með marglita vængi sem glönsuðu ísólskininu. Tummi blístraði af
ánægju,þetta fiðrildi mátti hann til að liafa ogþessvegna liljóphann sem
fætur toguðu á eftir því. Systir hans sá leikinn og vonaði að hann næði
því ekki, En fiðrildið vissi sér enga hættu búna og settist þv! vcn bráð-
ar á rósrauðan blómabikar og þar náði Tunimi því og bar það heim
sigri hrósandi. En hann hafði ekki tima til að svæfa það því félagar
hans ráku efcir honum, svo hann lét það í glerkassa með renniloki yfir.
Þar átti það að bíða heimkomu hans.
Þegar hann var farinn fór Beta upp á Ioft til að skoða fiðrildið. En
livað það var fa'.Iegt og hvað hún kenndisárt í brjósti um það og hvað
hana langaði til að hjálpa því. En hún varekki viss um að hún ætti
með það, því henni fannst Tummi eiga það af því hann náði því. Hve
margir hafa ekki eignast og eignast enn þann dag í d ig menn og mál-
leysingja, með því að ná þeim—af því að þeir voru og eru sterkarí eða
slægari? En hvernig skyldi honum líka að vera tekinn, st'æfdur og sett-
ur upp á prjón ef einhver óttalegur risi kæmi og tæki hann, hugsaði
hún, Hún tók glerkassann með sér út í blómagarðinn og vtlti honum
fyrir sér þangað til lokið rann sjálfkrafa af og fiðrildið flaug út í sól-
skinið, og það glansaði á marglitu vængina þar til það hvarf út í lieið-
bláma himinsins. En hvaðheimi þótti vænt um að það fór, og henni
létti ósköp fyrir hjartanu af því að þurfa ekki að opna kassann sjálf. Á
leiðinni heim aftur mætti hún Jóni frænda sínum og sagði honum hvað