Tíminn - 06.05.1919, Blaðsíða 2

122
TÍMINN
sem i vatni liggja, eigi jafn langt út frá sjer.
Nú á einhver eyjar, hólma eða sker fyrir
landi annars manns, og er sundið á milli
mjórra en 230 metrar, og á þá hvcr þeirra
út í mitt sundið.
Jafnan skal miða við lágflæði í vatni eins
og það var frá náttúrunnar hendi.
5. gr.
Ef cigendur eða umráðamenn jarða skilur
á um landamerki eftir 3. og 4. gr., cr rjett
að útkljá þau eftir landamerkjalögum frá 17
mars 1882.
6. gr.
Óheimilt er manni, nema sjerstök heimild
eöa lagaieyfi sje til þess
a) að breyta vatnsbotni, straumstefnu eða
vatnsmegni, livort sem það verður að
fullu og öllu eða um ákveðinn tima,
svo og að hækka eða lækka vatns-
borðið.
b) að gerstííla straumvatn eða gera mann-
virki í vatni eða yfir þvi.
c) að veila jarðvatni ur landi sínu á ann-
ars land,
ef tjón eða hætta er af þvi búiu eign ann-
ars manns eða rjellindum, óhæfllegar tálm-
anir almcnnri umferð, eða tjón eða hætta
að nokkuru ráði fyrir hagsmuni almennings.
7. gr.
Vötn öll skulu svo renDa sem að fornu
runnið hafa, en ef vatn breytir farvegi, þá
er landeiganda hverjum, sem bagi verður
að breytingunni, rjett að fella það í fornan
farveg eða laga farveginn. Purfi til þess af-
not af landi annars manns, þá getur hann
krafist bóta fyrir tjón það og óþægindi, sem
verkið bakar honum, cflir mati, ef eigi semur.
Verkið skal unnið áður 2 ár Iíða frá far-
vcgsbreytingunni, ella skal skylt að bæta
kostnað þann, sem Iagður hefir verið í að
hagnýta vatnið í nýja farveginuro.
Hafi sama ástand haldist i 20 ár eða leng-
ur, skal um það fara eins og það hafi að
fornu svo verið.
8. gr.
Um hveri, laugar og ölkeldur skal svo fara:
a) Landeiganda er óheimilt að spilla hver-
um, laugum eða ölkeldum i landi siuu,
hvort sem það er með ofaniburði,
framræslu cða á annan hátt, nema það
sjc nauðsynlegt talið samkvæmt mati
til varnar landinu eða landsnytjum þess.
b) Skylt er landeiganda að láta af hendi
nauðsynlegt vatn, land og efni úr landi
til sundlaugar eða sundskála til afnota
fyrir almenning. Bætur fyrir vatn, land
og landsafnot, átroðning og annað tjón
eða óþægindi skulu greiddar eftir mati,
ef eigi semur.
9. gr.
Rjelt landareignar til vatns, sem á henni er
a) til heimilisþarfa,
b) til búsþarfa,
c) til jarðræktar
má eigi skilja við eignina, nema með lögum
sje gert i þarfir almennings.
10. gr.
Öllum er heimilt að taka vatn til heimilis-
þarfa og bús, þar sem landeiganda er meina-
laust, svo og að uota vatn til sunds og um-
ferðar, einnig á isi, fari það eigi í bága við
lög, samþyktir eða annað lögmætt skipulag.
11. gr.
Haga má hver brunnum og valnsbólum i
Iandi sinu sem hentast þykir, en gætt skal
þess, að eigi sje að óþörfu heft eða minkuð
aðsókn vatns að vatnsbólum annara.
Eigi raá heldur önnur mannvirki gera að
nauðsynjalausu, ef ætla má að þau spílli
vatnsbólum annars manns.
Með matsgerð skal skorið úr ágreiningi