Tíminn - 06.05.1919, Blaðsíða 4

124
TÍMINN
Sjerstakt aukagjald má leggja á verk-
smiðjur, baðhús, iðnaðar- og önnur at-
vinnufyrirtæki og aðra er nota vatn til ann-
ars en heimilisþarfa, svo og þá, er hafa
vatnshana utan húss. Öll skip, jafnt útlend
sem innlend, er taka vatn úr vatnsveitu
kaupstaðarins, skulu greiða gjald fyrir vatns-
tökuna, er ákveða skal í gjaldskrá.
Húseigandi ábyrgist greiðslu vatnsskatts,
en heimilt er honum að hækka leigu sem
skatti eða skattaukningu svarar, þótt hún
hafi áður verið ákveðin.
Vatnsskatt má taka lögtaki.
19. gr.
Bæjarstjórn leggur vatnæðar svo, að hver
húseigandi nái til þeirra í götu eða vegi á
opnu svæði er liggur á lóð hans, og verður
enginn kraflnn um vatnsskatt fyr en svo er.
Frá vatnsæðum þeim, er bæjarstjórn leggur
i götu, veg eða opin svæði, leggur húseig-
andi vatnsæðar til sin á sinn kostnað.
Nú stendur svo á, að sjerstaklega kostn-
aðarsamt er að leggja vatnsæð frá aðalæö
yfir lóð manns, og getur hann þá kraflð
sig undanþeginn vatnsskatti, ef hann kýs að
vera án vatnsins. Ef ágreiningur verður,
skal skorið úr með mati.
20. gr.
í samþykt má kveða á um notkun vatns-
ins, og meðferð, svo og um tilhögun og
■
meðferð á vatusæðum og önnur atriði, er
vatnsveituna varða.
Samþyktir þær allar, sem bæjarstjórn
gerir um vatnsveitu og vatnsskatt, skulu
sendar ráðherra til staðfestingar. Pegar sam-
þykt hefir fengið staðfestingu ráðherra, þá
er hún Iögmæt vatnsveitusamþykt.
21. gr.
Ef eigi er kostur á nægilega miklu eða
góðu vatni í landareign kaupstaðar, eða
metið er að honum yrði mun kostnaðar-
samara að veita þvi þaðan til sín, en frá
annari landareign eða öðrum landeignum,
þá er honum rjett að veita til sin nægilegu
vatni úr þeim, enda sjeu þær eigi sviftar
þvi vatni, sem þeim er metið nauðsynlegt til
þarfa 'þeirra, er í þessum kafla getur, nema
landeiganda sje sjeð fyrir því á annan hon-
um eigi óhagfeldari hátt.
Rjett er eiganda eða notanda þeirrar land-
areignar, sem vatn er tekið frá samkvæmt
1. málsgr., að leggja til sín og á sinn
kostnað vatnsæð úr vatnsveitu kaupstaðar-
ins, enda greiði hann kaupstaönum auka-
kostnað, sem hann kann að hafa af því.
Skylt er honum að hlíta lögmætum vatns-
veitusamþyktum.
Nú er vatn, sem á að taka samkvæmt 1.
málsgr., notað með eða án orkunýtingar til
verksmiðjuiðnaðar, námuvinslu eða annara
fyrirtækja, og skal þá ef fyrirtækið er svift
vatnsnytjum sinum vegna veitunnar, bæta
tjónið fullum bótum.
Ef ágreiningur verður um bætur fyrir
vatnstöku, eða einhver önnur atriöi, er i
grein þessari getur, skal skorið úr með
mati.
22. gr.
Skylt er manni að láta af hendi Iand sitt
og landsafnot hvar sem er og hvenær sem
er, í þarfir vatnsveitu kaupstaðar, þar með
talið grjóttak, malartekja og rista, svo og að
þola þær eignarkvaðir, óhagræði og tak-
mörkun á afnotarjetti, sem vatnsveitan kann
að hafa í för með sjer, enda komi fullar
bætur fyrir eftir mati, nema samkomulag
verði.
23. gr.
Rjett er hreppsnefnd að koma upp vatn-
veitu til almenningsþarfa í hreppnum. Áður
en fyrirtækið er afráðið skal hreppsnefnd
iáta verkfróðan mann rannsaka staðháttu,
og ef tiltækilegt þykir að framkvæma verk-