Tíminn - 06.05.1919, Blaðsíða 5

TÍMINN
125
ið, gera nákvæma frumdrætti að veitunni
og áætlun um stofnkostnað og árlegan
rekstrarkostnað. Kostnað af rannsókn þess-
ari skal telja til stofnkostnaðar vatnsveit-
unnar, ef hán kemst á, en greiðist ella úr
sveitarsjóði.
Ef sýslunefnd samþykkir, að vatnsveitunni
sje komið á, sendir sýslumaður málið til
ráðherra til samþyktar, er svo samþykkir
það með eða án skilyrða, eða neitar sam-
þykkis og færir rök fyrir.
Hreppsnefnd semur samþyktir allar um
vatnsveituna, þar á meðal gjaldskrá um
vatnsskatt. Á þær fasteignir í hreppnum, er
eigi nota veituna, má eigi vatnsskatt leggja.
Um vatnsveitur þessar fer að öðru leyti
eftir ákvæðum 17.—22. gr., eftir því sem
við á.
Þar sem ekki er hægt í hreppnum með
kleyfum kostnaði að veita neytsluvatni,
skal hreppsnefnd heimilt að gera brunna
til almennings notkunar, og fer um kostnað
við það, notkun, viðhald og önnur rjett-
indi eins og að framan er mælt um vatns-
veitur.
24. gr.
Nú þarf búandi eða fleiri grannar í fje-
lagi að taka vatn til þarfa þeirra, er í 14.
gr. getur í annars manns landi eða veita
vatni um það, og skal hvorttveggja heimilt,
ef matsnefnd telur nauðsyn á vera. Bætur
ákveða matsmenn, ef eigi semur.
25. gr.
Nú þarf maður vatnsveitu til namuvinslu,
verksmiðjuiðnaðar eða annarar iðju, og er
þá eiganda rjett að nota til þess vatn eftir
þörfum, enda sje enginn með því sviftur
vatni til þarfa þeirra, er í 14. gr. segir, svo
og að heimta af hendi látið nauðsynlegt
land og landsafnot tii veitunnar, gegn
endurgjaldi eftir mati, nema aðiljar verði
ásáttir.
26. gr.
Til eignarnáms eftir 25. gr. þarf leyfi
ráðherra
27. gr.
Vatnsveitur, sem gerðar hafa verið eftir
heimildum i eldri lögum, skulu sæta þeim
reglum, er þar segir.
IV. kafli.
Ura áveitnr.
28. gr.
Áveilum skal liaga svo, að eigi sje nein-
um til haga veitt meira vatni úr fornum
farvegi en notað er. Svo skal veita á land
og af landi að öðrum sje sem minst mein
að, og fella vatn aftur í fornan farveg svo
nærri upptökum, sem gerlegt þykir.
Nú telur einhver sjer mein að áveitu
annars manns og samkomulag næst ekki,
og getur þá sá, er telur sig fyrir skaða
verða, kvatt matsnefnd lil úrskurðar.
Telji matsnefnd gjörðarbeiðanda að vísu
skaða að áveitunni, en að sá skaði sje
minni en sá hagur, er hinn hefur af henni,
skal hún engu að síður heimil, en mats-
nefnd skal þá meta fullar bætur.
29. gr.
Sá, sem vill veita vatni á land sitt, en
þarf til þess vatn úr landi annars, eða þarf
að leiða vatn yfir land annars og sam-
komulag næst ekki til þess, getur kvatt
matsnefnd til gjörðar um málið. Telji hún
hinum bagalaust, að vatnið sje tekið i landi
lians eða veitt yfir það, skal það heimiit
gegn hæfilegri þókuun. Telji matnsnefnd
landeiganda baga að töku vatnsins eða veitu
þess, skal þó upptaka þess eða veita heimil,
ef matsnefnd felur skaða landeiganda mun