Morgunblaðið - 18.12.1982, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 18. DESEMBER 1982
45
árum síðar eða 1908 flytja þau að
Morastöðum í sömu sveit og þar
ólst hún upp. Það voru ham-
ingjustundir í lífi lítillar stúlku er
hún fékk að heimsækja ömmu og
afa í Harðbala. En eftir því sem
þrek og kraftar jukust fækkaði
ferðunum þangað, því alltaf var
nóg að snúast heima á Morastöð-
um og Júlíana var snúningalipur.
Guðrún og Einar á Morastöðum
tóku ýmsa smælingja á sitt heim-
ili og reyndust þeim vel. Þau tóku
því þess vegna ekki þegjandi ef
gengið var á hlut barnanna og þau
ekki sett undir sama hatt og aðrir.
Þannig atvikaðist það að Júlíana
Þuríður var send í skóla í Hafnar-
firði fermingarveturinn sinn og
fermd þaðan. Hún var með af-
brigðum hlédræg og fáskiptin um
annarra hagi en það var kært með
henni og Morastaðasystkinum og
fannst henni jafnan hún vera ein
af þeim.
Júlíana Þuríður var lagleg
stúlka, grönn og kvik á fæti og
óþrjótandi vilji hennar til að gera
öðrum til hæfis einkenndi allt
hennar líf. Það kom sér líka vel,
því strax og Morastaðabræður uxu
úr grasi fóru þeir á vetrarvertíðir
og þá tók hún við öllum þeirra úti-
verkum. Páll fósturbróðir hennar,
sem var níu árum yngri en hún og
er nú látinn, varð fyrir slysi á
unga aldri og var bæklaður á fæti
eftir það og átti erfitt með gang,
þó vildi hann hjálpa til við úti-
verkin. Júlíana Þuríður lét sig þá
ekki muna um að bera hann á bak-
inu á milli staða ef svo bar undir
og það þó hann væri orðinn bæði
hærri og þyngri en hún. Unglings-
ár hennar liðu í þrotlausu starfi
heima á Morastöðum eða annars
staðar, þar sem vantaði skamm-
tíma vinnukraft eins og títt var á
þeim tíma og fengu þá húsbænd-
urnir launin ef einhver urðu.
Júlíana Þuríður var orðin fullra
25 ára gömul þegar hún upplifði
æskuvor sitt.
Svo var það eina septembernótt,
eftir langan vinnudag í kalsarign-
ingu í dýjamýrum, að hún vaknar
með sárar þrautir í baki. Guðrún
fóstra hennar sem svaf ekki langt
frá í baðstofunni, vaknar við lág-
værar stunur, rís upp við dogg og
hvíslar út í dimmuna: Hvað er að
þér rýjan mín, hefur þú nú étið
yfir þig? Svarið sem hún fékk var
sem þruma eða öllu heldur ísköld
vatnsgusa.
Á meðan beðið var eftir ljósunni
og verið var að búa allt í haginn,
tautaði gamla konan: Guðrún
fóstra, hvernig gastu gert mér
þetta? Því sagðir þú mér ekki frá
þessu? Þá hefði ég að minnsta
kosti séð um að þú værir ekki látin
ganga í verstu verkin. Svo hækk-
aði hún róminn og sagði með
þunga: Hver á krakkann og hvað
ætlar þú að gera við hann?
Brátt var fæddur nýr íslending-
ur, reyndar ósköp lítill og magur
en samt sólargeisli móður sinnar.
Það átti þó eftir að birta enn meir
í huga hennar þegar sagt var við
hana: „Sannaðu til, þetta er þitt
gæfuspor."
Þegar Gunnar Einarsson tók við
búinu á Morastöðum og kom með
konuefni sitt Aðalheiði Jónsdóttur
úr Grindavík var sem nýtt líf hæf-
ist fyrir Júlíönu Þuríði og dreng-
inn hennar. Aðalheiður var ung og
tók hana sem jafningja og með
þeim tókst gagnkvæm vinátta sem
entist á meðan báðar lifðu.
í stríðsbyrjun eða árið 1940
söðlaði Júlíana Þuríður um og
flutti alfarin frá Morastöðum eftir
35 ára veru með þessu góða fólki.
Þá réð hún sig sem vinnukona í
Gufunesi og hafði drenginn með
sér. Eftir tveggja ára veru þar
flutti hún með son sinn að Norður-
koti á Kjalarnesi til barnsföður
síns, Sigfúsar Jónssonar, f. 1. apríl
1891 á Blikastöðum í Mosfells-
sveit. Þar tók hún við húsmóður-
skyldunum sem voru bæði krefj-
andi og annasamar, þar eð hún
settist í gróið heimili og gest-
kvæmt. Sigfús var vinmargur og
Karl Ólafur Hinriks-
son — Minning
Fæddur 12. nóvember 1935
Dáinn 11. desember 1982
„Tilvcra okkar cr undarlc^t TcrAalaf;
vid orum gcstir og hótcl okkar cr jörðin.
Kinir fara og aórir koma í dag
því alltaf bælast nýir hópar í sköróin.**
(T.G.)
Mig setti hljóða á laugardaginn
er hringt var í mig og mér sagt
andlát mágs míns og vinar.
Það er alltaf óskiljanlegt þegar
ungt fólk í blóma lífsins fellur í
valinn. Hann var austfirskrar
ættar en átti sín unglingsár í
Reykjavík. Hann var hér á ferð í
sumar og við ræddum ýmis mál
eins og gengur. Þá bar það á góma
að núna væri gaman að geta að
sumri lyft sér upp og skroppið í
sumarhús í Danmörku með fjöl-
skylduna því mestu erfiðleikarnir
væru að baki, búið að koma sér
upp fallegu húsi. Og svona er það
að fólk hefur ekki tíma til að njóta
lífsins á yngri árum því lífsbarátt-
an er þungt lögð á herðar fólki
sem vill eiga sinn örugga sama-
stað.
Á yngri árum stundaði hann
sjómennsku og var yfirleitt yfir-
matsveinn á skipum, vel liðinn og
virtur af sínum félögum enda
snyrtimenni,og kunni vel til verka.
Hann giftist ungur Gunnlaugu
Heiðdal Kristjánsdóttur hún-
vetnskrar ættar og alin upp á Ak-
ureyri hjá móðurömmu og móð-
ursystur frá 3ja ára aldri.
Eftir stofnun heimilis hætti
hann á sjónum og stundaði ýmsa
vinnu. Árið 1962 fluttu þau til Ak-
ureyrar. Þeirra hugur var að fara
þangað, þaðan átti hún sínar
æskuminningar og þar vildu þau
búa. Þau hafa komið sér vel fyrir
með elju og dugnaði, en þeim varð
engra barna auðið en ólu upp
dreng og stúlku og eru barnabörn-
in orðin þrjú. Hann bar ætíð hag
fjölskyldu sinnar fyrir brjósti. Það
var bjart yfir Kalla, hann var
röskur, duglegur og hjartahlýr.
Eins vildi hann öllum vel gera
og greiða götu í hvívetna en þó
náði það hugarþel sem á bak við
bjó lengra, hann var sannur vinur
og góður drengur. Móðir mín
þakkar honum alla hans hlýju og
góðvild í sinn garð sem í annað
sinn þarf að sjá á eftir nákomnum
ástvin í blóma lífsins. Það var ekk-
ert sumar nema skroppið væri til
Akureyrar til Kalla og Gullu. Þá
var farið í útilegu og það voru
skemmtilegir tímar. Farið í ýmsa
leiki og hoppað og skoppað eins og
börn. Stundum var skroppið á
dansleik og Kalli talaði oft við mig
um þessa gömlu daga, hvað það
hefði verið ógleymanlegt.
Elsku systir mín, missir þinn er
mikill en ég veit að þið trúðuð
bæði á endurfundi eftir þessa
jarðvist. Megi góður guð vaka yfir
velferð þinni og fjölskyldunni. Og
litlu afabörnin, megi þau vera
þeirrar gæfu aðnjótandi að líkjast
honum í lífinu. Við erum svo mörg
sem þökkum honum fyrir alla
hans hlýju og góðvild.
Góður guð hann leiði á nýrri
vegferð. Blessuð sé minning hans.
Lilja Kristjánsdóttir
gestrisinn og engan bar svo að
garði að hann yrði ekki að ganga í
bæinn og þiggja veitingar. Sigfús
galt líka heimsóknirnar- og var
hrókur alls fagnaðar, hvar sem
hann kom.
Þau eignuðust þrjú börn, Krist-
in, f. 19. september 1929, kona
Gréta Jónsdóttir frá Vestmanna-
eyjum. Þau eiga 3 börn, Gerði,
Hrönn og Sigfús, þau slitu sam-
vistum. Guðmund, f. 12. janúar
1944, ógiftur í Norðurkoti. Lilju, f.
7. janúar 1946, maður Pétur Guð-
jónsson, bóndi, Vogi á Fellsströnd
í Dalasýslu. Börn: Hrefna, Hulda
Júlíana, Sigfús, Einar og Hanna
Björg.
Þeim auðnaðist þó ekki að njóta
langra samverustunda því Sigfús
andaðist 7. janúar 1951. Sama ár
tók Kristinn sonur þeirra við bú-
inu í Norðurkoti með konu sinni.
En Júlíana Þuríður dvaldi þar
áfram með börn sín og hafði
eitthvað af skepnum. Síðustu árin
hefur Júlíana Þuríður búið með
sonum sínum og notið umhyggju
og alúðar. Alla tíð var hún vilja-
sterk og vinnusöm og til hinstu
stundar reyndi hún að gera skyldu
sína og hjálpa til eins og þrek og
kraftar leyfðu.
Að leiðarlokum vil ég votta virð-
ingu mína og þakkir fyrir ómæld-
ar ánægjustundir á liðnum árum á
Norðurkotsheimilinu.
Gengin er góð kona.
Hulda Pétursdóttir,
Útkoti.
í dag, 18. desember, verður bor-
in til hinstu hvíldar í Saurbæ á
Kjalarnesi Júlíana Þuríður Ein-
arsdóttir.
Hún er horfin, dáin. Þetta orð
kemur svo illa við mig. Þó höfðum
við ekki þekkst lengi en á milli
okkar hafði myndast kærleiks-
band kynslóðabilsins sem milli
dóttur og móður. Ég man hvað ég
kveið fyrir fyrsta fundi okkar. Ég
hafði lofað að líta til hennar og
hlynna að henni. Ég hafði heyrt að
hún væri fáskiptin og hlédræg,
jafnvel sérsinna. Þegar ég heilsaði
henni svo með hálfum hug, leit
hún á mig brosandi og full af trún-
aðartrausti. Þar með urðum við
vinir við fyrstu kynni.
Vclkomin nótt, scm allir þrcyttir þrá
scm þjáóa gctur svæft mcd frióarkossi.
D X
Þessar ljóðlínur eftir Davíð
Stefánsson eiga svo vel við og
segja allt sem ég ætlaði að segja.
Hún var svo þreytt og þráði svo
heitt að losna við viðjar líkamans
og vera ekki öðrum til byrði. Nú er
hún horfin inn á friðarlandið en
ég gleðst yfir öllum þeim ánægju-
stundum sem við áttum saman.
Guð blessi minningu hennar.
Gunna
löffarinnog
bóndlnn
Róbert Maitsland
Af elllærum kynvilltum
hænum I Flóanum og
öðrum óvenjulegum
lyrirbærum
Vondi strákurinn og
sveitarskelfirinn Róbert Maitsland
HÖGGORMUR í PARADÍS er sagan af cevintýralegum ferli
Róberts Maitslands. Hann er ástandsbam, fcer snemma á sigþað
orð að vera vondur strákur og sveitarskelfir í Flóanum. Hann
fœst við margt enflest endar fiað með ósköpum. Hann lifir fyrir
líðandi stund, á í mörgum ástarcevintýrum og lendir oft í
útistöðum, tekst raunar stundum að skjóta löggceslunni ref
fyrir rass. Róbert Maitsland dregur ekkert undan...
,,Eftir allt, sem á undan er gengið, undrar mig mest
að vandrœðaunglingurinn skyldi ná þroska til að skrifa
svona bók. “
(Erlendur Jónsson, Mbl. 8/12)