Morgunblaðið - 01.07.1988, Blaðsíða 54

Y (KANIUUR7
KAMi'Nuej ‘|————
<>FJiSLAf HCÁN't Núfc/*
KANiMiJfS
<J KAnÍHúe
KAtilHOps
5EZ>
KAW
KANÍNUfy^’
<ANtwui,
úLnuwi
KANINUI
KAMÍWiK
ENPUr.
KAKÍNUj
KANÍNU-
KAIMÍUUC
— i rsí
< 5ELIR. I
^ 1964 Uniyersal Ptess Syndi
“W\jpub v/iL-tu -Pá ab \j\bx?"
Áster...
. .. örlæti.
TM R®g. U.S. Pat Off.—all nghts resarved
° 1987 Los Angeles Times Syndtcate
Veiðidagar fjölskylduimar
Löglegt en siðlaust
Til Velvakanda.
Veiðidagur fjölskyldunnar var í
ár haldinn 19. júní. Það var rok
og rigning er ég fór ásamt fleirum
upp að Elliðavatni, því þennan dag
máttu aílir veiða ókeypis. Allir
máttu spreyta sig við að veiða
þessa litlu silunga á stærð við
loðnu og minni.
Ástæðan fyrir þessum línum er
sú, að á leiðinni heim fórum við
að ræða um þessa „rausn“ veiði-
réttareigenda og komumst við að
þeirri niðurstöðu að þetta væri i
raun algjört öfugmæli. Mennirnir
sem eiga lönd og auðvitað vötnin
líka mættu að okkar mati heldur
þakka fyrir að fá veiðifólk öðru
hvoru til að grisja vötnin, því það
vita flestir sem fást við veiðar, að
fiskurinn sýnist víða fara
sísmækkandi. Ég segi ekki að þeir
ættu að borga stangveiðifólki sem
vildi hjálpa til við að fækka þessum
undirmálsfíski, sem allt of mikið
er orðið af í mörgum vötnum, en
það kostar að sjálfsögðu eitthvað
að draga net í vötnum til grisjun-
ar, eins og t.d. Veiðimálastofnun
og kannski fleiri hafa gert. Því
dettur mér í hug á svokölluðum
„Veiðidegi fjölskyldunnar" að
segja við þá sem eiga veiðivötn:
Bjóðið eða biðjið stangveiðifólk
að gera ykkur sem og fískirækt í
vötnum þann greiða (án greiðslu
á hvorugum vígstöðvum, auðvitað)
að veiða eins og þeir geta á meðan
verið er að grisja og.fá upp betri
fískstærð en nú er í mörgum vötn-
um vegna vannýtni. Einn dagur á
ári gerir harla lítið í þessu sam-
bandi. Það þarf miklu fleiri §öl-
skyldudaga til hjálpar veiðivötnum
okkar.
Albert Erlingsson
Til Velvakanda.
Ég vil vara fólk við einni tegund
vasaútvarpstækja sem fást í Radíó-
búðinni og kosta „aðeins" kr. 1.763.
Ég lét blekkjast af fagurgala
sölumanna Radíóbúðarinnar. Ekki
vantaði kurteisina á meðan ég var
að skoða tækið. Þeir brostu breiðu
sölumannsbrosi, bugtuðu sig og
beygðu og töluðu um kosti þessa
undratækis sem hægt væri að fá
falt á þessu undraverði.
Ég var vart kominn heim þegar
tækið bilaði. Þar sem þeir sem seldu
mér tækið höfðu verið svo hjálpleg-
ir og elskulegir hugðist ég fara aft-
ur og fá tækinu skipt. Það reyndist
ekki unnt. Mér var sagt ,að ég
gæti ekki búist við að fá merkilegan
hlut fyrir svo lítið verð. Þetta er
mjög vafasöm röksemd því tækin
eru mjög dýr miðað við gæði.
Þessum málalokum vildi ég ekki
una og leitaði til Neytendasamta-
kanna. Þau reyndu að leita sátta
en án árangurs. Radíóbúðin vildi
ekkert gefa eftir. Þaðan var haldið
til sérfræðinga Iðntæknistofnunnar
og þeir beðnir um álit sitt á tæk-
inu. Úrskurður þeirra kom mér
ekki á óvart. Þessi útvarpstæki
reyndust svo léleg að það má varla
við þau koma til að þau skemmist
ekki. Til þess að þau haldist í lagi
má helst ekki taka þau úr umbúðun-
um, svo brothætt eru þau.
Á þann hátt getur Radíóbúðin
firrt sig allri ábyrgð því ábyrgðin
nær ekki til skemmda.
Salan á þessum vasaútvarps-
tækjum er sem sagt löglegt en sið-
laust svindl. Fólk er algjörlega varn-
arlaust fyrir svona rusli.
Eg verð að segja að lokum að
mér þykja þessir viðskiptahættir
mjög skringilegir því þeir verða ein-
ungis til að fæla viðskiptavini frá.
Bjarni Ólafsson,
Laugarnesvegi 84.
Víkverji skrifar
Landsmenn eru iðnir við það
þessa dagana að vera í sum-
arfríi og margir leggja leið sína til
sólarlanda. Einn viðmælenda
Víkverja kvartaði mjög undan því
á dögunum hversu slök afgreiðsla
íslenzkra ferðaskrifstofa/flugfé-
laga væri á flugvellinum á Palma
á Mallorca. Sagði hann að heim-
ferðir íslendinganna væru gjaman
að kvöldi til og aðeins væri einn
eða tveir starfsmenn við að bóka
farþega í flugvélina. Gengi það
hægt fyrir sig og fólk fengi ekki
númeruð sæti, sem leitt gæti til
þess, að fjölskyldur væru aðskildar
á heimleiðinni. Eðlilega er slíkt
bagalegt og jafnvelómögulegt þeg-
ar t.d. hjón með lítil börn eiga í hlut.
Nefndi hann sérstaklega unga
konu sem var ein á ferð með þrjú
böm. Hún hafði ekki aðstöðu til að
troðast áfram í biðröðinni og þegar
hún kvartaði yfir að ekki skyldi
tryggt að hún gæti verið í sömu
sætaröð og börnin.var henni sagt,
að við því væri ekkert að gera og
fólk yrði bara að sitja í sömu sætum
og á útleiðinni. Þetta hefði ekki
verið verri lausn en hver önnur ef
í þessu tilviki hefði ekki verið um
tvo ólíka hópa að ræða, sem dvalið
höfðu mislengi á þessari sólar-
ströndu.
XXX
repið var á það í dálkum
Víkverja fyrir nokkru, að það
væri furðulegt að í sveitarfélögum
eins og Garðabæ og Kópavogi væri
ekki að fínna golfvöll. Skömmu eft-
ir að þessar línur birtust var frétt
í blaðinu um hugmyndir um golf-
völl í Garðabæ, nánar tiltekið í
Vetrarmýri í landi Vífilsstaða.
Samningaviðræður eru í gangi milli
bæjaryfirvalda og heilbrigðisráðu-
neytis um nýtingu landsins og von-
andi fá þær farsælan endi hið
fyrsta, eins og bæjarstjóri Garða-
bæjar segist bjartsýnn á í fyrr-
nefndri frétt.
xxx
Góðvinur Víkveija hafði orð á
því á dögunum áð málhreinsi-
starf Björgúlfs Lúðvíkssonar, í golf-
þáttum á Stöð 2, væri þegar farið
að bera árangur meðal kylfinga.
Sagðist hann vart heyra talað lim
„green“ lengur, orðið flöt hefði rutt
því í burtu. Eins sagðist hann hafa
heyrt kylfinga tala um, að bolti
þeirra væri í karganum eða lúðan-
um í staðinn fyrir „rough“. Slíkt
hefði verið útilokað fyrir ári. Eðli-
lega tekur einhvern tíma fyrir menn
að laga sig að þessum nýju orðum,
en ef þau eru góð er Víkveiji ekki
í vafa um, að þau eiga eftir að fest-
ast í sessi.
Orðið „birdie“ þýðir Björgúlfui*
með orðinu fálki. Fugl finnst
Víkveija betri og einfaldari þýðing,
en þá er til að taka, að heiti ein-
stakra fugla, til dæmis örn, eru
notuð um enn glæsilegri högg. Svo
mun yngri kylfingum líka þykja til-
komumeira að fá fálka en fugl!
XXX
Grímur Gíslason, einn af frétta-
riturum Ríkisútvarpsins, var í
viðtali þar á dögunum og var spjall-
að vítt og breitt, þótt aðaláhersla
væri lögð á starf fréttaritara al-
mennt. Þar kom í spjallinu að
Grímur fór að tala um, að margt
hefði breyst í áranna rás og nefndi
hann að nú virtust allir jafnir. Þann-
ig væri lítill munur á þeim sem efn-
aðir teljast og þeim efnaminni, fólk
virtist almennt geta leyft sér tals-
vert og klæddist svipað. Einangrun
væri rofin og öll börn ættu mögu-
leika á svipaðri skólagöngu.
Auðvitað er þetta svona, segjum
við nú til dags, en þessir sjálfsögðu
hlutir hafa ekki alltaf verið allra.
Ef Víkveiji hefði stungið niður
penna fyrir 50-60 árum er vægast
sagt hæpið að hann hefði gert að
umtalsefni afgreiðslu flugfarþega á
fjarlægri strönd Mallorca og málfar
íslenzkra kylfinga.