Morgunblaðið - 30.10.1988, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. OKTÓBER 1988
Útgefandi Árvakur, Reykjavík
Framkvæmdastjóri Haraldur Sveinsson.
Ritstjórar Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson.
Afistoðarritstjóri Björn Bjarnason.
Fulltrúar ritstjóra Þorbjörn Guðmundsson, Björn Jóhannsson, Árni Jörgensen.
Fréttastjórar Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson, Sigtryggur Sigtryggsson, Ágúst IngiJónsson.
Auglýsingastjóri Baldvin Jónsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Afialstræti 6, sími 691100. Auglýsingar:
Aðalstræti 6, sími 22480. Afgreiðsla: Kringlan 1, sími 83033.
Áskriftargjaid 800 kr. á mánuöi innanlands. í lausasöiu 70 kr. eintakið.
Fatlaðir auka
hróður landsins
Fulltrúar íslands á Heims-
leikum eða Ólympíuleik-
um fatlaðra stóðu sig með
mikilli prýði. Þeir komu heim
frá Seoul í fyrradag með ell-
efu verðlaun: tvenn gullverð-
laun, tvenn silfurverðlaun og
sjö bronsverðlaun. Má með
sanni segja, að fjórtán manna
hópurinn sem við sendum
héðan til keppninnar hafi
staðið undir þeim vonum,
sem við hann voru bundnar.
Sigursælust urðu þau Lilja
M. Snorradóttir og Haukur
Gunnarsson sem hvort um
sig fék ein gullverðlaun og
tvehn bronsverðlaun. Jónas
Óskarsson og Geir Sverrisson
hlutu silfurverðlaun, Ólafur
Eiríksson tvenn bronsverð-
laun og Sóley Axelsdóttir ein
bronsverðlaun.
í þann mund sem liðið var
að halda til leikanna birtist
viðtal við Hauk Gunnarsson
hér í blaðinu og var hann
spurður, hvort hann gerði sér
miklar vonir um góðan
árangur. Haukur svaraði:
„Ekki segi ég það nú. Að
sjálfsögðu væri gaman að ná
góðum árangri, því stefni ég
auðvitað að því að gera mitt
besta. Ég var nokkuð tauga-
spenntur hér áður fyrr fyrir
fijálsíþróttamót en það er að
lagast. Mér finnst ég tiltölu-
lega rólegur fyrir Ölympíu-
leikana. Eg reyni að hugsa
um þá eins og hveija aðra
leika þó að ég viti að ég eigi
eftir að mæta mörgum sterk-
um íþróttaköppum. Ef mér
gengur ekki sem best núna
þá set ég mér það markmið
að gera betur næst.“
Hógværðin í þessum orð-
um er í hróplegri andstöðu
við digurbarkaleg ummæli
margra þeirra, er láta ljós
sitt skína ár og síð í fjölmiðl-
um. Afrek Hauks Gunnars-
sonar og félaga hans í Seoul
voru ekki unnin í skugga
skrums og auglýsinga-
mennsku heldur með þeim
eina ásetningi að gera sitt
besta.
Sigurgangan í Seoul hefur
orðið til þess að draga at-
hygli að þeirri aðstöðu, sem
fötluðum er búin til íþrótta-
iðkana^ sGengst, íþróttafélag
fatlaðra í Reykjavík fyrir al-
mennri fjársöfiiun fram til
2. nóvember til styrktar
byggingu íþróttahúss félags-
ins við Hátún. Framkvæmdir
við húsið hófust fyrir fimm
árum og 1984 var vinnu við
grunn hússins lokið en síðan
hefur skort fé til frekari
framkvæmda. Má við svo
búið ekki standa. Ætti með
sameiginlegu átaki að vera
unnt á skömmum tíma að
ljúka smíði íþróttahúss fyrir
fatlaða.
Fötluðum er iðkun íþrótta
meira en líkamsræktin ein,
hún er ekki síður leið út úr
þeirri einangrun, sem af fötl-
uninni kann að leiða. Einn
þeirra sem fór til Seoul var
Reynir Kristófersson. Hann
féll af húsþaki fyrir 10 árum
og lamaðist fyrir neðan mitti
og hefur síðan verið bundinn
við hjólastól. í Morgunblað-
sviðtali fyrir leikana í Seoul
sagði hann meðal annars:
„En ég þijóskast við því
íþróttimar gefa mér svo mik-
ið. Það er gífurlega hressandi
að fara niður á völl og gaufa,
ég fæ algera útrás við það.
Og ég er ekkert að láta það
á mig fá þó að veðrið sé nú
ekki alltaf eins og best verð-
ur á kosið, útiveran er þá
bara enn meira frískandi.
Auk þess er félagsskapurinn
mikill í kringum íþróttimar
og hann skiptir ekki svo litlu
máli.“
Þetta kemur heim og sam-
an við skoðun Sigurgeirs
Þorgrímssonar, formanns
íþróttafélags fatlaðra í
Reykjavík, sem leggur ekki
minnsta áherslu á hinn and-
lega styrk, sem líkamsrækt
og íþróttir veita fötluðum.
Framgangan í Seoul sýnir
svo ekki verður um villst að
þrátt fyrir að aðstaða til
íþróttaiðkana fyrir fatlaða
hafi ekki alltaf verið sem
best standa íþróttamenn okk-
ar úr þeirra röðum framar-
lega. Þeir hafa aukið hróður
lands og þjóðar og sem þakk-
lætis- og virðingarvott skul-
um við öll taka vel áskorun-
inni um að búa betur að
íþróttastarfi fatlaðra.
Nýi liturinn í sljórn-
málunum
breska vikuritinu The Economist
var nýlega forystugrein sem bar
fyrirsögnina: Liturinn breytist,
og hófst hún á þessum orðum:
„Grænt er nýi stjómmálalitur-
inn í heiminum. Mengun er eitt
af kosningamálunum hjá for-
setaframbjóðendunum í Banda-
ríkjunum í fyrsta sinn í sögunni. í nýlegum
ræðum hefur Míkhaíl Gorbatsjov lagt
næstum jafnmikla áherslu á orðið ekologia
og perestrojka. Deng Xiaoping segir í þann
mund sem hann drepur í 30. sígarettu
dagsins að vaxandi iðnaðarumsvif í Kína
valdi of mikilli loftmengun. Margaret
Thatcher er farin að hafa áhyggjur af
ósonlaginu. í störfum stjómmálamanna
hefur mikið breyst frá þeim dögum þegar
kjósendur voru sammála Groucho Marx
sem sagði: „Hvers vegna ætti ég að hafa
áhyggjur af tímanum eftir minn dag? Að
hvaða gagni hefur sá tími orðið mér?“ Nú
er svo komið í auðugustu löndunum að
almenningur lætur æ meira í ljós við þá
sem standa að skoðanakönnunum hve
hann er óánægður með umhverfíð: vegna
hávaða og óþrifa en einnig vegna þess að
maðurinn sé e.t.v. að valda varanlegu tjóni
á undirstöðum þess heims sem bömin erfa.
Þetta er í annað sinn á 20 árum sem
það hefur verið í tísku að hafa áhyggjur
af umhverfinu. Snemma á áttunda ára-
tugnum höfðu menn áhyggjur af ýmsu sem
var tískubundin vitleysa. Það álit Rómar-
klúbbsins að takmarkaðar auðlindir í heim-
inum væru að ganga til þurrðar byggðist
á röngum spám þar sem tekið var tillit til
næstum alls sem breytilegt er nema fijálsr-
ar verðmyndunar. Heimsslitaskýrsla hóps-
ins var rétt nýkomin í bókabúðir þegar
verð á olíu fjórfaldaðist sem hafði í för
með sér (eins og hver einasti hagfræðing-
ur hefði getað séð fyrir) stærsta stökkið
í orkuspamaði á friðartímum. Nú er of-
framboð á olíumarkaði og olíuverð lægra
að raunvirði heldur en það var þegar OPEC
var eins og hvert annað ijögurra stafa orð.
Unnt verður að nýta aðra lotuna í þágu
umhverfísverndar betur en þá fyrstu ef
ríkisstjómir átta sig á tveimur grundvallar-
atriðum. í fyrsta lagi að markaðurinn er
sé hann agaður með hæfilegum hætti besti
bandamaður umhverfisins. Fijáls verð-
myndun hefur sannað sig að vera besta
leiðin til að framleiða þá vöru og þjónustu
sem fólk sækist eftir; vilji fólk meira hreint
loft og vatn mun markaðskerfíð nýtast
einnig á því sviði. En í öðru lagi er mikil-
vægt að aginn á markaðnum komi frá
ríkisstjómum. Það er hlutverk ríkisstjóma
í umboði kjósenda að ákveða hve hreina
þær vilja hafa veröldina. Markaðurinn
getur ekki ákveðið það fyrir þær. Og það
er hlutverk ríkisstjóma að vinna saman
að því að stjóma þeim hluta jarðarkringl-
unnar sem er án eiganda: höfunum, frum-
skógunum og andrúmsloftinu."
í þessum orðum lýsir hið virta breska
vikublað kjama þeirra umræðna sem eru
að verða æ viðameira á alþjóðavettvangi.
Þeirra verður vart með ýmsu móti og er
til að mynda ekki vafi á því að við íslend-
ingar höfum tengst þeim með neikvæðum
hætti vegna deilnanna um hvalveiðar hér
við land. Hvort heldur þjóðir eru sakaðar
um að valda súru regni eða stuðla að eyð-
ingu dýrategunda eiga þær í vök að veij-
ast þegar þessi umhverfisvemdarbylgja
gengur yfir. Raunar höfum við íslendingar
alitaf viljað leggja okkur fram um að
ávinna okkur orð sem talsmenn skynsam-
iegrar nýtingar og friðunar. Þar höfum
við einkum haft augastað á lífínu í sjón-
um, nýtingu fiskstofna og yfirráðum yfír
þeim. Nú kann annað að vera brýnna en
það er að koma í veg fyrir að breyting á
andrúmslofti og mengun valdi röskun á
öllu iífínu í sjónum. Og hún var ekki glæsi-
leg myndin af framtíðinni sem var dregin
upp af starfsmönnum norska sjónvarpsins
og sagt var frá á forsíðu Morgunblaðsins
sl. sunnudag þar sem Jiví var m.a. Iýst
, ,yfir að árið 2048 yrði ísland orðið gjald-
þrota ríki vegna þess að allur fiskurinn í
Atlantshafí yrði dauður af völdum meng-
unar. Við Eystrasalt og Norðursjó beijast
strandríki í raun fyrir því að halda lífi í
sjónum. Hinn 6. nóvember verður haldinn
aukafundur í Norðurlandaráði til þess að
ræða um þau mál. Þessi vandi stendur
okkur mun nær en við viljum vera láta
þegar við beijum okkur á bijóst og lýsum
yfír stríði á hendur Grænfriðungum eða
öðrum slíkum hópum.
Endimörk vaxtar
í forystugrein The Economist er minnst
á Rómarklúbbinn og vissuiega er það rétt
hjá blaðinu að margt af því sem fram kom
í skýrslu hans er nefndist Endimörk vaxt-
ar hefur ekki reynst á rökum reist, sem
betur fer. Klúbburinn hélt nýlega upp á
20 ára afmæli sitt og stefna félagar hans
að því að hefja hann til vegs og virðingar
að nýju. í tilefni af afmælinu birtist stutt
viðtal við forseta klúbbsins Alexander King
í blaðinu International Herald Tribune. I
upphafi viðtalsins er King spurður hvers
vegna hann telji nauðsynlegt að endurreisa
eða endurvekja klúbbinn.
Segir forseti Rómarklúbbsins að ekki
sé hægt að halda lengur áfram á sömu
braut og klúbbfélagar hafa gert til þessa.
Nú þurfí að koma á fót fostu skipulagi
og skrifstofu. Þeir telji að nauðsynlegt sé
að einstaklingar hvaðanæva úr heiminum
taki höndum saman til að vara við ýmsum
hættum sem að steðja. Markmiðið sé að
líta fram á veginn á grundvallarvandamál
sem blasa við mannlegu samfélagi, hvem-
ig þau tengjast hvert öðru og hvaða ráð-
stafanir þurfí að gera til þess að bregðast
við þeim með samhæfðu átaki.
King segir að fyrir utan hin almennu
og sígildu viðfangsefni er snerta stríð og
frið sé á líðandi stundu brýnast að huga
að fjölgun mannkyns og áhrifum hennar
á umhverfið en í því ástandi sem nú ríkir
felist gífurlegar pólitískar hættur. Það sé
náið samband milli fólksfjölgunarvandans,
umhverfísvandans, orkunotkunar, fólks-
flutninga og hækkunar á yfírborði sjávar
vegna „gróðurhússáhrifa" sem gæti t.d.
leitt til þess að Bangladesh hyrfi í sjó.
King er spurður hvað kunni að gerast
ef ekki takist að leysa þessi vandamál.
Hann segir að flest þessi vandamál megi
leysa. Verði það ekki gert kunni þau að
ógna öllu mannlegu lífí. Einhvers konar
barbarismi ryddi sér rúms og síðan al-
mennt hrun. Á hinn bógin sé ekki óhjá-
kvæmilegt að þetta gerist.
Þá er hann spurður hvort vandamálin
séu meiri núna heldur en þegar klúbburinn
var stofnaður fyrir 20 árum. Og hann
svarar á þann veg að vandamálin hafí
breyst að sumu leyti en grundvallarástand-
ið sé svipað og áður. Það lofi t.a.m. góðu
að almenningur geri sér betur grein fyrir
þessum vandamálum en áður. King telur
að störf Rómarklúbbsins hafí stuðlað að
því. Mesta breytingin felist í því að fyrst
hafí kjamorkuógnin aukist en síðan frekar
dregið úr henni og í öðru lagi hafí menn
áttað sig á afleiðingum fólksfjölgunar-
sprengjunnar en hún hafí það í för með
sér í fyrsta sinn í sögunni að umsvif
mannsins séu byijuð að hafa áhrif á allt
loftslag á jörðunni og umhverfið á þann
veg að e.t.v. verði ekki aftur snúið og
hættumar geti verið jafnmiklar að lokum
eins og í gjöreyðingu kjamorkustríðs.
Þá rifjar blaðamaðurinn það upp að
Alexander King hafi nýlega sagt að um-
svif manna hafi margfaldast 20-40 sinnum
á ævi hans og hann er beðinn að útskýra
hvað í þessu felist.
King segir að þegar hann hafí fæðst í
upphafi aldarinnar hafi um 1,8 milljarðar
manna búið á Jörðu en nú sé fjöldinn að
nálgast 6 milljarða. En fyrir utan það
hafí velmegun og ríkidæmi aukist gífur-
lega og neysla allra en þó einkum fólks í
iðnvæddu ríkjunum hafi aukist mikið og
menn krefjist meiri orku, meiri og betri
matvæla og noti flóknari efni en áður.
Tengi menn saman meiri fjölda fólks og
auknar kröfur hvers einstaklings megi
leiða að því líkur að heildarumsvif manns-
ins og þar með heildaráhrif hans á Jörðu
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. OKTÓBER 1988
35*
REYKJAVÍKURBRÉF
Laugardagur 29. október
Morgunblaðið/Sverrir
hafí margfaldast 20-40 sinnum.
Ummæli eins og þessi sýna að það er
meira en tímabært að staldra við og líta
til allra átta með því hugarfari að leita
sem skynsamlegastra leiða til að draga
úr álagi á blessaða jörðina. Sérhver jarðar-
búi getur lagt sitt af mörkum í því efni
og hlýtur að vera brýnt að halda þeirri
staðreynd að sem flestum og með sem
áhrifamestum hætti.
Afkoma ríkissjóðs
Undanfarið hafa staðið harðar deilur milli
stjómmálamanna um afkomu ríkissjóðs,
hver hún sé raunverulega, hveijar spár
hafí verið fyrr á árinu og hvaða upplýsing-
ar hafí komið fram um það í fyrrverandi
ríkisstjóm. Hvað sem líður stjómmáladeil-
um um málið, kemur skýringin á versn-
andi stöðu ríkissjóðs fram með glöggum
hætti í greinargerð, sem Ólafur Ragnar
Grímsson, fjármálaráðherra, lagði fram á
Alþingi sl. fímmtudag. Þar segir m.a.:
„Á tímabilinu janúar-september á þessu
ári námu innheimtar tekjur ríkissjóðs
45.082 mkr., sem er 1 V2 milljarði króna
lægra en gert hafði verið ráð fyrir, eða
um 3% frávik. Skýring þessarar þróunar
er í meginatriðum tvíþætt. í fyrsta lagi
eru innheimtar tekjur af aðflutningsgjöld-
um V2 milljarði króna lægri en reiknað
hafði verið með. Þar kemur tvennt til,
annars vegar samdráttur í vöruinnflutningi
og hins vegar óvissan, sem skapaðist um
áhrifín af upptöku nýrrar tollskrár um
síðustu áramót, en í ljós hefur komið, að
þau eru ríkissjóði í óhag. í öðru lagi er
innheimta söluskattstekna tæpum 900
milljónum króna undir áætlun. Þessarar
þróunar tók að gæta, þegar á öðrum árs-
fjórðungi, eins og fram kemur í veltitölum
og hefur farið stigvaxandi síðan ... Þá
má benda á, að fyrstu níu mánuði þessa
árs er innheimta tekju- og eignarskatta
heldur lakari en búizt hafði verið við.“
Af þessari tilvitnun í greinargerð fjár-
málaráðherra má ljóst vera, að sá sam-
dráttur, sem markað hefur viðskipta- og
atvinnulíf í vaxandi mæli á undanförnum
mánuðum er farinn að segja til sín með
óþyrmilegum hætti í ríkisfjármálum. En
er þetta ekki jákvæð þróun? Misserum
saman hafa stjómmálamenn og forystu-
menn í atvinnulífínu verið sammála um,
að þenslan í þjóðfélaginu væri alltof mik-
il. Forystumenn í sjávarútvegi hafa lýst
þeirri skoðun, að þessi mikla þensla væri
mesti bölvaldur sjávarútvegsins og að hag-
stæðasta efnahagsaðgerðin fyrir hann
væri sú að draga úr þenslunni.
Af þeim tölum, sem fjármálaráðherra
hefur nú birt um minni tekjur ríkissjóðs
en gert var ráð fyrir á þessu ári, er ljóst,
að fyrrverandi ríkisstjóm hefur verið byij-
uð að ná verulegum árangri í þeirri við-
leitni. Núverandi ríkisstjóm nýtur góðs af
því. En auðvitað kemur það fram í minni
tekjum hjá ríkissjóði alveg eins og hjá fjöl-
mörgum atvinnufyrirtækjum. I nánast
hveiju fyrirtæki er nú unnið markvisst að
því að draga úr kostnaði, skera niður út-
gjöld og halda mannaráðningum í skefjum.
Þetta eru viðbrögð fyrirtækjanna við sam-
drætti í viðskiptum.
Ríkissjóður stendur nú frammi fyrir
sams konar samdrætti. Stjórnmálamenn-
imir hljóta að hafa gert sér grein fyrir
því, að um leið og þeir vildu draga úr
þenslu mundu þeir skerða tekjur ríkis-
sjóðs. Ríkisstjómin verður — með sama
hætti og atvinnufyrirtækin — að samræma
útgjöldin minnkandi tekjum. Samdráttur í
tekjum ríkissjóðs er m.ö.o. merki um já-
kvæða þróun í efnahagslífi okkar. Það
mundi hins vegar draga úr þeirri jákvæðu
þróun, ef ríkisstjórninni mistækist að laga
útgjöldin að minni tekjum, en gripi í þess
stað til þess ráðs að hækka skatta veru-
lega á einstaklingum og fyrirtækjum. Þjóð-
in er skattpínd nú þegar og á það er ekki
bætandi. Vafalaust má ganga harðar fram
í því að uppræta skattsvik en það er ekki
hægt að ganga lengra í því að skattleggja
þá, sem greiða skatta sína samvizkusam-
lega ár hvert.
Raunar eru það ekki atvinnufyrirtækin
ein, sem verða nú að draga úr útgjöldum
til þess að mæta samdrætti í efnahagslíf-
inu. Það verða einstaklingar og þar með
heimilin í landinu líka að gera. Fólkið, sem
veitir heimilunum forstöðu og getur ekki
með auðveldum hætti aukið tekjur sínar á
samdráttartímum á áreiðanlega erfítt með
að skilja, hvers vegna opinberir aðilar geta
ekki gengið á undan með góðu fordæmi.
Þess verður beðið með eftirvæntingu, að
Ólafur Ragnar Grímsson, fjármálaráð-
herra, leggi fram fyrsta fjárlagafrumvarp
sitt nú eftir helgi. Þá kemur í Ijós, hvort
formaður Alþýðubandalagsins velur þann
kostinn að auka skattpíninguna, eða hvort
hann gengur á undan með góðu fordæmi
og sýnir að það er hægt að takmarka út-
gjöld hjá hinu opinbera ekki síður en öðr-
um.
Alþjóðleg
bankaráðstefna
Iðnaðarbankinn efndi fyrir helgina til ráð-
stefnu fyrir erlenda bankamenn, þar sem
lögð var áherzla á að kynna stöðu og þró-
un íslenzks efnahags-, atvinnu- og fjármál-
alífs. Það vakti athygli hversu vel þessi
fyrsta ráðstefna sinnar tegundar á íslandi
var sótt. Þar voru saman komnir nokkrir
tugir bankamanna frá fjölmörgum löndum,
sem flestir eiga það sameiginlegt að hafa
með að gera viðskipti við Island. Það fór
ekki á milli mála, að hinir erlendu banka-
menn töldu þetta framtak Iðnaðarbankans
mjög gagnlegt fyrir sig og að þeir hefðu
fengið þar betri innsýn í málefni íslenzks
þjóðfélags en áður.
Einn þeirra manna, sem fluttu erindi á
þessari ráðstefnu, var Garrett F. Bouton,
aðalbankastjóri Scandinavian Bank í Lond-
on. Eins og kunnugt er hefur nokkuð ver-
ið um það rætt að fá erlenda banka til
þess að gerast híuthafar í íslenzkum banka
eða bönkum og m.a. hefur komið fram
áhugi hjá viðskiptaráðherra á því,_ að er-
lendur banki gerðist hluthafi í Útvegs-
banka íslands hf.
Garrett F. Bouton sagði, að frumskil-
yrði fyrir því, að erlendir bankar hefðu
áhuga á að gerast aðilar að banka hér
væri, að íslenzk stjórnvöld gripu ekki með
óeðlilegum hætti inn í starfsemi bank-
anna. Ræðumaður útskýrði ekki frekar
hvað hann átti við, en spyija má t.d., hvort
þrýstingur stjómvalda á bankakerfíð að
lækka vexti nú undanfarnar vikur mundi
flokkast undir slík afskipti. I annan stað
sagði hinn erlendi bankastjóri, að erlendur
banki mundi ekki hafa áhuga á að gerast
svo stór hluthafí í íslenzkum banka, að
ef hinn íslenzki banki lenti í vandræðum
yrði erlendi bankinn látinn sitja uppi með
þau. M.ö.o. mundu erlendir bankar leggja
áherzlu á, að verða ekki svo stórir hlut-
hafar í íslenzkum bönkum, að hætta væri
á, að til þess yrði ætlazt að þeir leystu
vandamálin, ef upp kæmu. Það mátti skiija
orð Bouton svo, að erlendir bankar hefðu
staðið frammi fyrir slíkum vandamálum
annars staðar og vildu ekki brenna sig á
þeim aftur.
Þetta eru athyglisverð sjónarmið fyrir
okkur íslendinga að kynnast vegna þess,
að við höfum áreiðanlega tilhneigingu til
þess að ætla, að erlendir bankar, sem
kynnu að fjárfesta í bönkum hér, mundu
hafa löngun til þess að ná yfirráðum yfir
þeim, en samkvæmt orðum hins erlenda
bankastjóra er svo ekki og raunar þvert á
móti.
Þá var óneitanlega fróðlegt að heyra
það á þessari ráðstefnu, að ísland er í
hópi þeirra ríkja, sem njóta einna mests
lánstrausts og eitt örfárra ríkja, þar sem
erlendur banki hefur aldrei tapað nokkrum
fjármunum á viðskiptum. Hins vegar kom
það líka fram, að nú væri viss áhugi hjá
fyrirtækjum á íslandi að taka upp bein
viðskipti við erlenda banka án milligöngu
íslenzkra banka. Á það var bent, að ein-
ungis örfá íslenzk fyrirtæki hefðu stundað
slík viðskipti milliliðalaust hingað til. Það
væri út af fyrir sig skiljanlegt, að önnur
fyrirtæki hefðu hug á því m.a. til þess að
losna við þann kostnað, sem fælist í milli-
göngu íslenzkra banka. Hins vegar var á
það bent, að jafnvel miðlungsstór fyrir-
tæki á íslenzkan mælikvarða, væru svo
lítil á erlendan mælikvarða að það væri
tæpast vetjandi fyrir erlenda banka að
eyða tíma og íjármunum í viðskipti, sem
ekki væru stærri í sniðum.
„í annan stað
sagði hinn erlendi
bankastjóri, að
erlendur banki
mundi ekki hafa
áhuga á að gerast
svo stór hluthafí í
íslenzkum banka,
að ef hinn íslenzki
banki lenti í vand-
ræðum yrði er-
lendi bankinn lát-
inn sitja uppi með
þau.“