Morgunblaðið - 30.10.1988, Blaðsíða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. OKTÓBER 1988
Morgunblaðiö/Sverrir
Út úr víta-
hringnum
KAIMN BEST VIÐ
DANSANDI
ÁHEYRENDUR
- segirJoseph Bowie, leiðtogi Defunkt
EiríkurHauksson
íSýrlandi
Mörgum er eflaust kunnugt
að Eiríkur Hauksson er fluttur
til Noregs og hefur gengið þar
í norsku þungarokksveitina
Artch, sem þegar hefur lagt
grunninnn að því að leggja hinn
enskumælandi heim að fótum
sér. Eríkur hefur þó ekki sagt
sitt síðasta orð hér á landi, því
fyrir skemmstu lauk hann við
sólóplötu sem Steinar gefur út
með haustinu.
Þá plötu tók Eiríkur upp í sam-
starfi við Tómas Tómasson í
Sýrlandi og þar hitti Rokksíðuút-
sendari Eirík að máli.
Hverjir koma fram á plöt-
unni?
Það eru vitanlega ég og Tóm-
as, sem sér um að leika á bassa
og ýmislegt annað, gítarleikar-
arnir eru tveir, þeir Sigurgeir
Sigmundsson og Kristján Edel-
stein, Ásgeir Óskarsson sér um
trommurnar og Karl Sighvats
spilar í a.m.k. einu lagi.
Syngur þú allar raddir sjálf-
ur?
Það virðist allt stefna í það, já.
Hvað tókstu upp mörg lög?
Tíu lög, en eitt þeirra er leik-
inn bútur úr öðru lagi. Það má
eiginlega segja það að eitt lagið
só tvískipt, enda er það langt,
um sex mínútur, hálfgerður tón-
verkur.
Verður platan öll einn tón-
verkur?
Nei, það held óg ekki. Ég
held að platan sé hæfileg blanda
af hressum rokklögum og ró-
legri lögum, þannig að hún hæfi
vel fyrir markaðinn.
Ég á öll lög á plötunni nema
tvö, annað þeirra er erlent en
hitt er gamalt Hljómalag, Er
hann birtist, sem hefur breytt
nokkuð um svip. Það má segja
að tvö lög séu í rólegu deildinni
en hitt kraftmeira.
Er eitthvað sérstakt sem þú
vilt segja um plötuna?
Nei, ekki nema það að óg er
mjög ánægður með hana og
mér finnst ég hafa náð að kom-
ast út úr einskonar vítahring að
hafa alltaf verið að syngja lög
eftir aðrá. Vonandi næ ég að
festa mig í sessi sem maður
sem getur samið lög sjálfur með
þessari plötu.
Hljómsveitin Defunkt hefur
vakið mikla athygli fyrir jass/-
pönk/rokk/fönktónlist sina sem
flokkast ekki síður undir danstón-
list en tónlist til að hlusta á. Eins
og mönnum ætti að vera kunnugt
er sveitin væntanleg hingað til
lands til tónleikahalds í Tunglinu
næstkomandi fimmtudagskvöld.
Defunkt er nú á ferð um Evrópu
og verða tónleikarnir hér á landi
síðustu tónleikar sveitarinnar í
þessari Evrópuför. Rokksíðan náði
tali af trpmbónuleikaranum og
söngvaranum Joseph Bowie, sem
er leiðtogi sveitarinnar, í Manch-
ester fyrir skemmstu.
Hvernig hefur tónleikaferðin
gengið?
Hún hefur gengið mjög vel, við
erum búin að vera á ferð um Bret-
land í viku og okkur hefur verið
mjög vel tekið. Við höfum fengið
góð viðbrögð við lögunum af nýju
plötunni og það ber ekki á öðru
en að það kannist allir við hana.
Hvort finnst þér að fólk komi
frekar til að hlusta eða til að
dansa?
Bæði. Dans er stór hluti af tón-
listinni sem við erum að leika, því
það er mikil hreyfing í henni mikill
afrískur rytmi. Eg kann betur við
áheyrendur sem eru á hreyfingu,
því það er betra að spila ef þú
færð orkusvörun frá áheyrendum
og getur þannig gefið þeim meira.
A plötunni In America eru text-
ar sem eru persónulegs eðlis eins
og gengur, en það eru einnig text-
ar sem fela f sér afdráttarlausa
pólitík, s.s. f titillaginu. Heldur
þú að sú pólitíska Iffssýn nái eyr-
um áheyrenda?
Það fer vitanlega eftir því hvað
margir kaupa plötuna. Það skiptir
þó kannski ekki mestu hvort boð-
skapurinn komist til skila eða ekki,
því þetta er ekki trú, þetta er bara
skoðun mín og það hafa allir rétt
á því að hafa sína skoðun. Það sem
ég er að segja er að þó það sé
mikil spilling og mikið ranglæti í
bandarískum stjórnmálum þá eru
til skapandi listamenn í Banda-
ríkjunum og áhorfendur sem
kunna að meta þá. Ég er að reyna
að draga upp mynd af því hvernig
það er að búa í Bandaríkjunum;
við höfum forseta sem Ijúga, en
við höfum líka skapandi listamenn.
Veist þú um einhverjar banda-
rískar hljómsveitir sem eru á
svipaðri línu og þið tónlistarlega?
Það eru alltaf til hljó'msveitir
sem hafa farið álfka leið og við í
átt að rokkinu og Prince er t.d.
einn þeirra. Sumt af því sem hann
Joseph Bowie
er að gera er ekki langt frá því sem
við höfum gert.
Defunkt er búin að vera að leika
framúrstefnutónlist í tíu ár, en er
samt enn neðanjarðarhljómsveit,
þó við séum í dag við það aö ná
fjöldahlustun. Það hefur kannski
haft einna mest að segja í því hvað
það hefur tekið langan tíma að við
byggjum á alt öðrum tónlistar-
grunni en hljómsveitir gerðu þegar
við vorum að byrja. Það má því
kannski segja að við höfum verið
utanveltu á tónlistarmarkaðnum á
sínum tíma og þá að hluta vegna
þess að hljómplötufyrirtæki okkar
vissi ekki hvernig það ætti að selja
okkur.
Eitt af því sem okkur vantar í
dag er tækifæri til að eyða meira
fé og meiri tíma í hljóðversvinnu.
Ef við hefðum sömu fjárhæðir í
höndunum og Ppnce, hvað þá
Michael Jacson, myndi heimurinn
standa á öndinni þegar útkoman
heyrðist.
Að vissu leyti hefur það kannski
haldið okkur niðri að okkur hefur
ekki tekist nógu vel að ná þeim
krafti og því lífi sem viö geislum á
tónleikum á plast.
Myndi það nást á tónleika-
plötu?
Að öllu líkindum já, en flestar
plöturnar eru unnar næstum því
eins og tónleikaplötur, en þó hefur
okkur ekki tekist að ná fram hljóm-
sveitinni eins og okkur finnst að
hún ætti að hljóma á plötu. Þetta
gengur rólega en við eigum eftir
að komast alla leið.
Þú segir frá því ( nýlegu viðtali
að fíkniefnin breyti persónuleika
þess sem neyti þeirra. Hvaða
áhrif hafði heróínneysla þín á
tónlist Defunkt?
Það sem fíkniefnin gera er að
þau blinda þig og hindra þig í að
sjá í réttu Ijósi hvað þú ert að gera.
Þú sérð ekki veikleika þinn og þú
sérð ekki styrk þinn. Nú þegar ég
er laus við brennivínið og fikniefnin
hef ég ekki breyst í grundvallarat-
riðum, en ég er sterkari líkamlega,
minnið er í lagi, ég get gert meira
og tónlistin er að sama skapi sterk-
ari en nokkru sinni. Fíkniefnin
drógu kraft úr tónlistinni, en ég
'hélt það aö þau væru henni nauð-
synleg, því þau villa þór sýn. Þau
telja þér trú um að þú þurfir á
þeim að halda, en málið er að þau
bækla þig og hægja á þér. Það sé
ég best nú þegar ég er laus við
þau, að líklega hafa fíkniefnin vald-
ið því að tónlistin hefur ekki þróast
eins hratt og ég hefði óskað. Ég
er lánsamur að hafa losnað við þau
á meðan ég var enn fær um að
leika tónlist og tónlist Defunkt í
dag er full af lífi og krafti, en grunn-
hugsunin hefur ekki breyst. Hljóm-
sveitin er sterkari nú en nokkru
sinni og ég hef ekki áður verið í
betra formi.
Tónleikarnir í Tungiinu verða
síðustu tónleikar hljómsveitar-
innar í Evrópuförinni. Nú er það
oft svo að síðustu tónleikarnir í
langri tónleikaferð eru einmitt
þeir tónleikar þegar allt fer úr-
skeiðis, því allir eru orðnir þreytt-
ir og yfirspenntir. Verður það
einnig svo með Defunkt?
Hjá okkur verða tónleikarnir allt-
af betri og betri eftir því sem líður
á ferðina og lélegustu tónleikarnir
eru fyrstu tónleikarnir. Við reynum
yfirleitt að fara í hljóðver strax á
eftir tónleikaferð, því þá er hljóm-
sveitin á hápunktinum. íslendingar
eru heppnir, því þeir fá bestu tón-
leikana í ferðinni.
Attunda plágan?
FIMMTUDAGUR 6. október. Smekkleysukvöld í tuglinu: Ham og
Hið afleita þrfhjól. Góðir tónleikar, en vandræðalega fámennt mið-
að við stærð staðarins, rúmlega hundrað manns mættir.
Hið afleita þríhjól er lítt dæmi- Ást, þú meinar andlega. En þessi
gerð hljómsveit með breytilega
liðsskipan. Kjarninn í sveitinni
eru samt þeir Jóhamar, sem
syngur, og Þór Eldon, sem spilar
á gítar. Hið afleita þríhjól flytur
undarlega blöndu draums og
veruleika, skáldskapar og næst-
um-því-skáldskapar, tónlistar og
tónleysis. Útkoman er raunar
oftast leiðinleg, en í tveimur lög-
um tókst þeim félögum þó að
hefja sig upp á æðra plan; annað
laganna þekkja sjálfsagt ýmsir:
tvö lög sanna að Þríhjólinu ber
að halda áfram tilraunastarfsem-
inni. Eitthvað verulega gott gæti
komið út úr henni.
Fyrstu tónleikar Ham um
nokkra hríð voru mjög vel heppn-
aðir. Eitt eða tvö ný lög virtust
renna einhverjum stoðum undir
þá almennu skoðun að hljóm-
sveitin eigi framtíðina fyrir sér.
Hún hefur öðlast víðari sjóndeild-
arhring en áður, enda þótt hún
sé engan veginn að hverfa frá
hinu djöfulmagnaða segulrokki
sem kyndir undir áheyrendum
og fær blóðið til að streyma hrað-
ar. — Þetta er í fyrsta (og e.t.v.
síðasta) sinn sem Gunni Hjálm-
ars kemur fram með Ham sem
stuðningsgítar. Hann var alls
ekki til skaða, en á hinn bóginn
fannst mér hann ekki vera til
mikilla bóta heldur. Hann gaf
hljómnum ögn meiri fyllingu —
hins vegar er umdeilanlegt hvort
þörf er á henni. En sem sagt;
bara gaman.
Baldur A. Kristinsson