Morgunblaðið - 30.10.1988, Blaðsíða 63

að kveðjur bárust frá Hjalta á
skemmtilegu póstkorti.
Alltaf gaf Hjalti sér líka tíma til
að útskýra fyrir starfsfólki deildar-
innar ýmislegt sem gagnlegt var
að fá vitnesku um, og gaf sér þá
góðan tima til þess og sagði sérlega
skilmerkilega frá jafnvel flóknustu
hlutum. Þannig var Hjalti í allri
sínni framkomu, afar þægilegur
maður, jafnt við sjúklinga sem sam-
starfsfólk. Á stuttum starfsferli lét
hann því mikið og gott af sér leiða.
Hjalti var mikill vinnuþjarkur og
hlífði sér aldrei. Hann var ósér-
hlífinn maður, sem vissi sem var,
að margir sjúkir biðu þess að hann
annaðist þá og leiddi aftur til bættr-
ar heilsu. Jafnvel eftir að hann
kenndi sjúkdóms þess sem lagði
hann síðar að velli dró hann ekki
af sér. Það var líkast því að hann
vildi skila margföldu verki.
Á árshátíðinni okkar snemma á
þessu ári var Hjalti aðalræðumaður
kvöldsins og það kom engum á
óvart að hann hreinlega „sló í gegn“
með stórkostlegeri ræðu. Einnig tók
hann virkan þátt í skemmtiatriðum
kvöldsins, sem starfsfólkið annað-
ist. Þetta gerði hann allt á sinn
látlausa og fallega hátt, jafnvel
þótt hann vissi um meinsemd þá,
sem gripið hafði um sig í líkama
hans og hann barist þá við.
Sl. vor fór Hjalti vestur til Banda-
ríkjanna til lækninga. Sannarlega
fylgdu honum góðar kveðjur og
bænir um að hann mætti snúa aft-
ur til vinnustaðar okkar, heill heilsu.
En enginn ræður för. Hjalti átti
ekki afturkvæmt til þess starfs sem
átt hafði hug hans allan.
Við starfsfélagamir sendum fjöl-
skyldu Hjalta Á. Bjömssonar okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Starfsfélagar á bæklun-
arlækningadeild Land-
spítalans 12G og 13G.
Á haustdögum 1967 hóf stór
hópur stúdenta nám í læknisfræði
við Háskóla íslands og í fyrsta fyrir-
lestri höfðu á annað hundrað manns
þrengt sér inn í sal sem tók tæp-
lega helminginn í sæti. Þar var
þessum hópi heilsað af prófessorn-
um, nokkuð við aldur, sem þótti
mestur ógnvaldur nýnema. Hann
leit yfir salinn og sagði síðan ekki
óvingjamlega: „Það verða sæti fyr-
ir alla að vori.“ En þetta var nú
eins og að skvetta vatni á gæs því
fyrir þessum hópi var lífíð að byrja,
bjartsýnin og vonimar ódrepandi.
Enn sást í eyrun á bítlunum fyrir
hári og blómabyltingin og stúd-
entaóeirðir erlendis blunduðu í
ósærri framtíð.
Á næstu árum fækkaði þessum
hópi niður í þijár tylftir og vináttu-
bönd og tengsl mynduðust, sérstak-
lega eftir velheppnaða kmfninga-
ferð til Skotlands sumarið 1969.
Vinkonur, makar og böm bætt-
ust í hópinn og prófessorinn okkar
tekinn í fulla sátt enda hreinasti
öðlingur inni við beinið.
Einn úr þessum hópi var Hjalti
Bjömsson, 'vinur okkar og félagi,
sem nú hefur kvatt okkur um sinn.
Hjalti var ljós yfirlitum og myndar-
. legur, aðeins eldri og lífsreyndari
en flestir úr hópnum. Hann var
þrekinn og fjörmikill, fullur af lífí
og áhuga á ólíkustu sviðum: Tón-
list, iþróttum, bókmenntum, veiði-
mennsku, brids, taflmennsku og
leiklist, að ógleymdu golfínu. Hann
var heiðarlegur, hreinn og beinn,
trygglyndur en óþarfa viðkvæmni
og væmni vom honum fjarri skapi.
Glaðværð og góður húmor, stundum
hijúfur og stríðinn en alltaf
græskulaus, vom hans aðalsmerki.
Á okkar fyrstu háskólaámm
breyttist hópurinn úr alvömlitlum
piparsveinum í misjafnlega alvöru-
gefna eiginmenn og heimilisfeður
sem söfnuðu hári niður á herðar
og gengu í æ útvíðari buxum með
hveiju árinu sem leið og Hjalti fór
að sjást gmnsamlega oft með lima-
fagurri stúlku úr lagadeildinni með
bein í nefínu og von bráðar höfðu
þau Hrafnhildur Stefánsdóttir
stofnað heimili og dóttirin Inga
Björg var í bígerð.
Minningamar frá þessum ámm
streyma fram í hugann, vinnu-
skorpur og streita fyrir próf, stolist
í sund á óbærilegum sumardögum
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. OKTÓBER 1988
63
þegar við áttum að sitja við lestur,
umræður og deilur um lífið og til-
veruna, stjómmálin, námið og svo
sameiginlegur gleðskapur sem fyrst
einkenndist oft af hávæmm manna-
látum en síðan mýkri tónum þegar
eiginkonumar komu í spilið. Einnig
brothættari samtöl þar sem vænt-
umþykja og vinátta vom illa falin
undir hijúfri skel. Frá þessum
kvöldum em líka oft fyrstu minn-
ingamar um börnin sem fæddust
inn í þennan hóp, oft glaðvakandi
og stóreyg, ýmist óvenjuþögul eða
með gestalæti, enda oftast komið
fram yfír venjulegan háttatíma, en
einnig tárvot eða vot í hinn endann
og með bilaðan hljóðkút. Þessa dag-
ana sjáum við leiftur af þessum
sömu andlitum í andliti hreint ótrú-
lega þroskaðra og myndarlegra
ungmenna sem em nú að leggja
af stað út á lífsbrautina.
Hópurinn okkar útskrifaðist árið
1974 og um haustið hittumst við
hjá Hjalta og Hrafnhildi á Bjarg-
arstígnum og fögnuðum sextugsaf-
mæli Hjalta og Margrétar Georgs-
dóttur sem samanlagt náðu þessum
háa aldri og þar sátu sáttir þröngt,
lífíð var aldeilis dásamlegt, framtíð-
in var óskrifað blað og lífsháskinn
var ekki til.
Upp úr þessu dreifðist hópurinn
og hélt til framhaldsnáms. Hjalta
og Hrafnhildi bættist sonurinn
Bjöm í fjölskylduna og haldið var
til Svíþjóðar. Hjalti valdi sér bækl-
unarlækningar að sérgrein. Það
átti vel við hann að taka það sem
bilað var eða brotið, gera vel við
og sjá árangur verka sinna og geta
verið stoltur af. Á Svíþjóðarárunum
minnkuðu tengsl við suma en önnur
bönd styrktust, bæði innan hópsins
og út fyrir hann, nýir vinir bættust
við og bömin tengdu fjölskyldumar
þar jafnvel enn sterkari böndum og
það safnaðist í dýrmætan minn-
ingasjóð.
Fyrir um átta ámm kenndi Hjalti
fyrst sjúkdóms þess sem síðar
reyndist honum ofjarl. Hann hafði
aldrei verið jafnteflismaður við
skákborðið og ekki lágu heldur
ósagðar slemmur í spilum hans við
spilaborðið og sjúkdómi sínum tók
hann af kjarki og óbilandi trú á
bata. Það var alltaf teflt til sigurs
þrátt fyrir liðsmun. Hann talaði
umbúðalaust um sjúkdóm sinn við
félagana og lét sjúkdóminn ekki
spilla lífsgleðinni en við fundum að
áherslumar breyttust og hann gerði
það sem við hinir höfðum alltaf
haft góð áform um að gera, fjöl-
skyldan var í fyrirrúmi, hann rækti
störf sín af alúð og áhuga en gætti
þess að slökkva sér ekki eins djúpt
í íslensku steinsteypuna og við flest
höfum gert. Hann lifði fyllra lífí en
margir sem lagt hafa fleiri ár að
baki og hann hélt sínum húmor
áreynslulaust og sló aldrei falskan
tón, jafnvel ekki í erfíðri baráttu
síðustu vikuna. Hann hafði aldrei
verið tapsár en endataflið við meist-
arann mikla var teflt til þrautar þar
til hann féll á tíma án þess að játa
sig sigraðan.
Síðasta gangan var erfið en þar
naut hann sinna nánustu sem sýndu
mikinn styrk og æðruleysi. Elsku
Hrafnhildur, Inga og Bjössi, við
vottum ykkur djúpa samúð í sorg
ykkar.
Dauðinn hefur barið að dymm
og minnt okkur öll á hverfulleikann
en við verðum að minnast þess að
nútíð og framtíð em mikilvægari
en fortíðin. Minningin um traustan
og glaðværan vin lifír áfram og
megi hún treysta vináttuböndin og
gera okkur betri hvort við annað
og þó tárin falli eitt og eitt megi
brosin sem tengjast minningu hans
þurrka þau öll að lokum og lýsa
fram á veginn.
Læknar frá Háskóla
íslands 1974.
Minning:
Vilborg Guðmunds-
dóttirfrá Urriðakoti
Fædd 24. apríl 1894
Dáin 22. október 1988
Móðursystir mín, frú Vilborg
Guðmundsdóttir, andaðist á Hjúkr-
unarheimilinu Sólvangi í Hafnar-
fírði 22. þ.m. 94 ára að aldri. Vil-
borg fæddist í Urriðakoti í Garða-
hreppi 24. apríl 1894 dóttir hjón-
anna Guðmundar Jónssonar og Sig-
urbjargar Jónsdóttur. Var hún
þriðja bam þeirra hjóna af tíu, sem
upp komust. Guðmundur hóf bú-
skap í Urriðakoti árið 1887 á móti
föður sínum, Jóni Þorvarðssyni,
sem hafði búið á jörðinni frá 1846.
Guðmundur lét af búskap árið 1942
og skorti því ekki nema fjögur ár
í heila öld að jörðin væri setin af
þeim feðgum.
Faðir Jóns Þorvarðssonar, föður-
afa Vilborgar, var Þorvarður Jóns-
son bóndi á Vötnum í Ölfusi, en
kona hans var Guðbjörg Eyjólfs-
dóttir bónda og hreppstjóra á
Kröggólfsstöðum. Þorvarður var
sonur Jóns Sigurðssonar á Bíldsfelli
í Grafningi, sem var fæddur 1746
í Nýjabæ í Ölfusi. Föðuramma Vil-
borgar var Jórunn Magnúsdóttir frá
Litlalandi í Ölfusi, Magnússonar,
Beinteinssonar bónda í Þorláks-
höfn, en móðir Jórunnar var Herdís
Þorgeirsdóttir bónda á Litlalandi.
Móðurforeldrar Vilborgar voru
Jón Guðmundsson, bóndi á Setbergi
í Garðahreppi, sem er næsti bær
við Urriðakot, og kona hans, Vil-
borg Jónsdóttir, sem ættuð var frá
Einholti í Biskupstungum. Jón á
Setbergi var sonur Guðmundar
Eiríkssonar, sem nefndur var „hinn
ríki eða sauðglöggi" og löngum
hefur verið kenndur við Haukadal
í Biskupstungum en bjó síðast í
Miðdal í Mosfellssveit. Kona hans
var Guðbjörg Jónsdóttir frá Ósa-
bakka af Hörgsholtsætt. Jón á Set-
bergi átti 18 börn og er hann ætt-
faðir Setbergsættarinnar og er
margt kjarnafólk komið af þeirri
ætt eins og af Bíldfellsættinni.
Af framansögðu sést að Vilborg
var af góðum stofni í báðar ættir
og erfði í ríkum mæli margt það
besta frá bæðum ættum, s.s. skap-
festu, dugnað og æðruleysi. Hún
þurfti að ganga í gegnum miklar
raunir og erfíða lífsafkomu á sinni
löngu ævi en hélt reisn sinni og
glæsileik til hárrar elli. Vilborg fór
snemma að vinna fyrir sér og kom
fljótt í ljós að hún var bæði dugleg
og skyldurækin.
Vilborg var tvígift. Fyrri maður
hennar var Þorleifur Guðmundsson,
Þorleifssonar bónda á Hrafnhóli í
Hjaltadal, ráðsmaður á Vífilsstöð-
um. Þau giftu sig á Jónsmessu
1922, en skjótt dró ský fyrir sólu.
Nokkrum mánuðum síðar varð Þor-
leifur alvarlega veikur og lagðist
rúmfastur og andaðist 16. mars
1925. Alla sjúkdómsleguna annað-
ist Vilborg mann sinn án utanað-
komandi hjálpar. Þeim varð ekki
bama auðið.
Síðari maður Vilborgar var Þor-
steinn Jónsson, verksmiðjustjóri í
trésmiðju Jóhannesar Reykdals á
Setbergi. Þorsteinn var sonur Jóns
Þórðarsonar bónda í Dal í Mikla-
holtshreppi. Þau giftust 22. desem-
ber 1927 og hófu búskap í ný-
byggðu húsi, sem Þorsteinn hafði
byggt skammt frá trésmíðaverk-
stæðinu. Kölluðu þau húsið Reyk-
holt.
Síðara hjónaband Vilborgar varð
einnig skammvinnt. Þorsteinn fékk
illkynja, ólæknandi sjúkdóm og
t
Móðir mín,
ÁSTA VIGFÚSSON
sem andaðist þann 22. þ.m. í Fallbrook f Kaliforníu, verður jarö-
sett frá kapellunni í Fossvogi þriöjudaginn 1. nóvember kl. 13.30.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Einar H. Bachmann. .
andaðist 31. ágúst 1934. Alla sjúk-
dómsleguna annaðist Vilborg mann
sinn í heimahúsum án aðstoðar uns
yfir lauk. Rúmlega mánuði fyrir lát
Þorsteins fæddist síðari dóttir
þeirra og var hún skírð við hús-
kveðju föður síns og hlaut nafnið
Steinþóra. Þorbjörg, eldri dóttirin,
var þá aðeins fímm ára.
Eftir lát manns síns lendir Vil-
borg í miklu fátæktarbasli. Þetta
var á kreppuárunum og engar
tryggingar eins og nú á dögum og
eftirlaun voru engin. Þrátt fyrir
þetta gat hún haldið húsinu með
því að leigja hluta af því og alið
telpurnar sínar upp með sóma.
Þetta tókst með mikilli iðni, þraut-
seigju og spamaði.
Vilborg var höfðingi í lund, vina-
mörg og tók vel á móti gestum og
veitti af rausn þrátt fyrir lítil efni.
Þegar foreldrar Vilborgar urðu
að flytja frá Urriðakoti vegna veile- - -
inda föður hennar sumarið 1942 tók
hún þau inn á heimili sitt og annað-
ist föður sinn í veikindum hans, en
hann dó á gamlársdag þetta sama
ár. Vilborg annaðist móður sína í
níu ár uns hún andaðist á heimiii
hennar 12. október 1951.
Þrátt fyrir andstreymi á lífsleið-
inni tel ég Vilborgu frænku mína
hafa verið gæfumanneskju. Hún
bugaðist aldrei þrátt fyrir miklar
þrengingar og hún eignaðist tvær
mannvænlegar dætur, sem hafa
annast hana vel eftir að aldurinn _
færðist yfir.
Eldri dóttirin, Þorbjörg, sem er
gift Jóni Frímanni Jónssyni, húsa-
smíðameistara frá Kaldbak við
Húsavík. Eru þau búsett í Hafnar-
fírði. Börn þeirra eru: María Eydís,
gift Guðmundi Kristni Aðalsteins-
syni, prentara, Þorsteinn dó á fyrsta
ári, Vilberg Þór byggingameistari,
giftur Margréti Emilsdóttur og Jón
Snævar Jónsson, húsasmiður giftur
Salbjörgu Bjömsdóttur.
Yngri dóttir Vilborgar er Stein-
þóra, gift Sigurði Amdal bifreiða-
stjóra, búsett í Hafnarfirði. Böm
þeirra em: Sigurbjörg, gift Stefáni
Jökulssyni, og Sædís, gift Reyni
Ólafssyni, flugmanni.
Bamabamaböm Vilborgar em
ellefu.
Vegna vanheilsu var Vilborg
síðustu æviárin á Hjúkrunarheimil-
inu Sólvangi þar sem læknar og
hjúkmnarfólk önnuðust hana af
stakri umhyggju.
Við Kristín vottum Þorbjörgu og
Steinþóra og fjölskyldum þeirra
samúð okkar og emm forsjóninni
þakklát fyrir að hafa átt að vini
gæðakonuna Vilborgu Guðmunds-
dóttur frá Urriðakoti.
Guðmundur Björnsson
t
Maðurinn minn, faöir, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN FRIÐRIK MATTHÍASSON
loftskeytamaður,
Flókagötu 61,
er lést á heimili sinu laugardaginn 22. október sl. verður jarðsung-
inn frá Langholtskirkju, þriðjudaginn 1. nóvember kl. 15.00.
Blóm vinsamlegast afþökkuð, en þeir sem vildu minnast hans
vinsamlegast látið Biindrafélagið njóta þess.
Jónfna Jóhannesdóttir,
Jóhannes Helgi Jónsson,
Björg Sigrföur Jónsdóttlr,
Helga Elsa Jónsdóttir,
Hrönn Jónsdóttir,
Matthildur Jónsdóttir,
Marsibil Jónsdóttir,
Ólafur Jónsson,
Ingibjörg Jónsdóttlr,
Elfn Jónsdóttir,
Matthfas Jón Jónsson,
Margrót Guttormsdóttir,
Jón Guðmundsson,
Bjöm St. Bjartmarz,
Grfmur Magnússon,
Bolli Gústavsson,
Ferdinand Ferdinandsson,
Jóhanna S. Einarsdóttir,
Ingólfur Hjartarson,
Elfas B. Jónsson,
Marfa Erlingsdóttir.
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
UNNUR INGIBJÖRG SIGFÚSDÓTTIR
frá Hólmlátri,
Miklubraut 76, Reykjavfk,
sem andaðist 20. október sl., verður jarösungin frá Fossvogs-
kirkju þriðjudaginn 1. nóvember kl. 13.30.
Amdfs Styrkársdóttir, Klara Styrkársdóttir,
Sigfús Styrkársson, Guðrfður Þorvaldsdóttir,
Guðjón Styrkársson, Ágústa Elnarsdóttir,
Hjálmar Styrkársson, Vilborg Reimarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinóttu við frá-
fall og útför föður míns, tengdafööur og afa,
GÍSLA KRISTINS SKÚLASONAR
húsgagnasmfðameistara,
Kársnesbraut 37a,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks, sem hlúðu að honum
i veikindum hans.
Skúli Kristinn Gfslason, Krlstfn Gunnarsdóttir,
Guðrún Helga Skúladóttir,
Gfsli Kristinn Skúlason, Slgrún Elfn Vilhjálmsdóttir,
Skúll Bergmann Skúlason.