Morgunblaðið - 01.08.1991, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. ÁGÚST 1991
Minning:
Hilmar Ólafsson,
bifvélavirki
Fæddur 15. júlí 1965
Dáinn 24. júlí 1991
Á undanförnum dögum hefur vart
liðið sá dagur að ekki berist fréttir
af hörmulegum slysum í umferðinni
og virðist að ekki verði við neitt
ráðið í þeim efnum. Oft er um að
ræða að ungt fólk í blóma lífsins
farist í þessum slysum, því má mað-
ur alltaf reikna með að einhveijir
nákomnir geti orðið næstir.
Þrátt fyrir það kom sú hörmulega
frétt, að frændi minn Hilmar Ólafs-
son hefði látist í umferðarslysi, eins
og þruma úr heiðskíru lofti þar sem
hann var á leiðinni til okkar og ætl-
aði að dvelja hjá okkur á leið austur
á Hérað þar sem föðurfólk hans
ætlaði að koma saman á ættarmóti
á heimaslóð ættfeðranna.
Hilmar var sonur hjónanna Hall-
dóru Hilmarsdóttur og Ólafs H.
Jónssonar í Bólstaðarhlíð 12 í
Reykjavík. Hann var nú orðinn 26
ára er hann lést, systkini hans eru
Anna Gunnhildur, Birna og Jón
'Heiðar.
Á fyrstu búskaparárum okkar
hjóna kom í sveitina lítill snáði, ljós-
rauðhærður, ákveðinn á svip og
dugnaðarlegur. Þetta var Hilmar
systursonur minn, kom það strax
fram að hann var óvenju vinnusamur
og var alveg sama hvaða verkefni
honum voru falin, allt lék í höndun-
um á honum. Meðferð véla var hon-
um sérstaklega hugleikin og kom
snemma í ljós áhugi hans á meðferð
þeirra. Hilmar virtist alltaf verða að
hafa eitthvað fyrir stafni annars var
hann eirðarlaus og kom fyrir að
hann sagði ef kom rólegur tími: „Á
ekkert að gera í dag“. Hilmar var
mjög góður og lipur við börnin okk-
ar og hændust þau mjög að honum
og lýsir það að nokkru hans innra
manni.
Hilmar á mörg handtökin hér á
Fremstagili sem seint verða full
þökkuð. Eftir að hann hætti að vera
hjá okkur á sumrin kom hann oft í
sínum fríum til að láta gott af sér
ieiða, hjálpa til, koma í heyskap og
fara í göngur.
Dugnaður og verklagni voru eig-
inleikar sem einkenndu þennan góða
dreng og var það því rökrétt ákvörð-
un hans að velja sér að fara í Iðnskól-
ann í Reykjavík og verða bifvéla-
virki og varð það hans ævistarf.
Lengst vann hann oft mikið bæði á
kvöldin og um helgar og þá ekki
síst að hjálpa vinum sínum og kunn-
ingjum með að lagfæra fyrir þá, það
var með ólíkindum hvað hann gat
verið fljótur að koma auga á hvað
amaði að bílum og var ekki lengi
að gera við það sem laga þurfti.
Hilmar var búinn að afkasta miklu,
hann átti orðið eigin íbúð í Safa-
mýri 44 þar sem hann bjó síðustu
árin.
Það er ekki auðvelt að skilja hvers
vegna þessi ungi maður í blóma lífs-
ins fékk ekki lengri tíma til að láta
gott af sér leiða, en sagt er að þeir
sem guð elskar deyi ungir og það
gæti átt við að þessu sinni. En nú
er hans þátttöku í hinu jarðneska
lífi lokið með svo snöggum hætti og
erfitt er að skilja nauðsyn þess, en
vegir lífsins eru órannsakanlegir.
Þeir sem þekktu Hilmar eiga mik-
ið að þakka að hafa fengið að kynn-
ast þessum góða dreng og vil ég
með þessum fátæklegu línum undir-
strika þakklæti okkar fjölskyldunnar
á Fremstagili fyrir allt sem hann var
okkur.
Dóru, Óla og systkinum færum
við á Fremstagili okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
guð að styrkja þau á þessari sakn-
aðar stundu, en erum þess fullviss
að minningarnar um góðan son og
bróðir muni verða sorginni yfirsterk-
ari.
Valgarður Hilmarsson
Hann er dáinn hann Hilmar
frændi þinn. Þessi harmafregn kom
eins og þruma úr heiðskíru lofti
miðvikudaginn 24. júlí sl. Þessi góði
drengur hafði lent í hræðilegu bíl-
slysi á einni af þeim stórhættulegu
mjóu brúm í Húnavatnssýslu. En
dauðinn gerir ekki boð á undan sér.
Besta minning mín um hann er frá
þeim tíma er ég dvaldi á heimili
Halldóru systur minnar og fjölskyldu
hennar í Háagerði 79 í Reykjavík,
þijá vetur þegar ég var við nám í
Vogaskólanum. Þá var þessi duglegi
snáði alltaf að basla úti þá 3-5 ára.
Minningin um hann á bláu þríhjóli
kemur skýrt upp í huga minn. Dugn-
aðurinn skein úr hveiju sem hann
tók sér fyrir hendur. Svo liðu árin
og hann fór ungur í sveitina til
ömmu og afa og Valla frænda á
Fremstagili. í sveitinni fór hann
snemma að vinna við vélar og önnur
störf. Kom hann í sveitina í flestum
sínum fríum. Síðan lá leið hans í
Iðnskólann, þar sem hann lauk námi
sem bifvélavirki. Hann var mjög
glöggur að finna út hvaða bilun var
í bílunum og snöggur að laga það.
Lengst af hefur hann starfað á verk-
stæði Friðriks Ólafssonar í Kópa-
vogi. Mörg kvöld og margar helgar
fóru í að laga bíla fyrir ættingja og
vini. Hann var einstakur að leita til
hvort sem var að nóttu eða degi.
Elsku Dóra systir, Óli og systkin-
in. Guð gefi ykkur styrk til að tak-
ast á við sorgina. En minningin um
góðan dreng léttir okkur öllum þau
átök.
Hallur Hilmarsson
Hve sárt er að sjá þig hníga
er sólin gyllir höf,
og lífi sviptan síga
um sumarmál í gröf,
svo fjörlegan og fríðan,
svo frækilegan svein,
því skerpan bæði og blíðan
í bijósti þínu skein.
(Matt. Joch.)
Hann Hilmar, minn allra besti
vinur, er horfinn á braut. Mitt í
hringiðu lífsins er hann hrifsaður
burt svo snögglega og án sýnilegrar
ástæðu. Hvers vegna er það að ung-
ur, lífsglaður maður er tekinn frá
ástvinum sínum án fyrirvara og án
nokkurra skýringa? Undir kring-
umstæðum sem þessum spyr maður
sjálfan sig um tilgang þessa lífs hér
á jörðinni, þar sem maður virðist
ráða litlu um framgang þess.
Eftir átján ára trygga vináttu er
margs að minnast, svo margt gert
en þó svo margt ennþá ógert. Hugur
Hilmars lá snemma að tæknilegum
hlutum enda fór svo að hann fór í
nám í bifvélavirkjun við Iðnskólann
í Reykjavík eftir grunnskólann og
enda þó leiðir okkar skildu á þeim
tíma þá styrktist vinátta okkar enn
meira. Eftir skólann á daginn var
hann oftar en ekki kominn heim til
mín í Úthlíðina og var þá margt
rætt og lagt á ráðin eða þá að ég
fór heim til hans þar sem alltaf
mætti manni hlýhugur frá fjölskyld-
unni hans.
Mér er það minnisstætt þegar við
keyptum saman okkar fyrsta bíl
þegar við vorum 16 ára, véíarlausan
og illa tilhafðan. Það var á þeim tíma
sem ég gerði mér grein fyrir verk-
lagni hans og endalausum áhuga
Hilmars á öllu sem viðkom bílum
og vélum. Ófáar voru þær laugar-
dagsferðirnar sem við fórum í Vest-
urbæinn á kvöldin enda hafði Hilmar
unun af því að vera í sundi og var
afskaplega góður sundmaður. Hilm-
ar var þó umfram allt sá hjálpfús-
asti og góðhjartaðasti maður sem
ég hef kynnst. Alltaf var hann boð-
inn og búinn að hjálpa til þegar eitt-
hvað stóð til og allt var það gert
með bros á vör og hlýhug í hjarta.
Þær eru einnig margar ógleyman-
legar minningarnar þegar Hilmar fór
með okkur fjölskyldunni í ferðalög
og í veiðiferðir. Alltaf var Hilmar
ómissandi þegar ferðalög lágu í loft-
inu og alltaf var hann tilbúinn að
koma með hvert svo sem ferðinni
var heitið enda fannst okkur hann
alltaf vera sem einn af fjölskyldunni.
Sumarið 1988 kynntist ég eigin-
konu minni og þrátt fyrir að mínir
hagir breyttust þá héldum við Hilm-
ar þeirri hefð að halda sameiginlega
upp á afmælið okkar enda voru að-
eins þrír dagar á milli afmælisdaga
okkar. Þó svo að ég stofnaði mitt
eigið heimili þá bar aldrei skugga á
vináttu okkar þó að áherslurnar
breyttust. Oft kom Hilmar til okkar
eftir að við fluttumst til Borgarness
og fannst honum það lítið tiltökumál
að koma til okkar kvöld og kvöld
og fá kaffísopa og til að spjalla. Oft
lengdust heimsóknirnar þessi kvöld
þegar mikið var spjallað og var hann
þá oft yfir nótt hjá okkur. Við minn-
umst bæði þessara stunda með sökn-
uði enda var Hilmar einn okkar dýr-
mætasti vinur.
Minningarnar eru svo margar og
svo margt ósagt en við geymum þær
í hjörtum okkar þangað til við hittum
vin okkar aftur.
Halldóra, Ólafur, Anna, Birna og
Jón, hér hafa verið skrifuð fátækleg
orð en megi minningin um góðan
dreng lifa í hjörtum okkar. Við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð og
biðjum Guð að styrkja á erfiðri
stundu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Br.)
Halldór og Elva
Ég var stödd á Fremstagili sl.
miðvikudag þegar Valli bróðir kom
inn og skýrði frá því að Hilmar
frændi okkar Ólafsson hefði farist á
Gljúfurárbrúnni. Það var erfitt að
trúa þessu. Ekki hann Hilmar.
Um morguninn höfðum við kvatt
foreldra hans, þau voru á leið austur
á Hérað að undirbúa ættarmót með
íjölskyldunni hans Óla.
Þangað ætlaði Hilmar líka að fara.
Hann ætlaði bara að dvelja tvo daga
á Fremstagili í leiðinni. Það er margt
sem kemur í hugann þegar á að
kveðja þennan góða frænda minn.
Þegar þau voru í sveitinni Hilmar-
arnir Ólafsson og Birnir, Anna
Gunnhildur og Magnea var oft glatt
á hjalla. Þau voru eins og systkini.
Öll voru þau nátengd „ömmu“, móð-
ur minni Birnu sem lést í desember
sl. _
Ég trúi hún hafi tekið vel á móti
ömmustráknum sínum nú eins og
svo oft á Fremstagili. Það var líka
yndislegt að vera nærri þar sem þau
systkini voru saman komin. Sam-
band þeirra var svo innilegt og þau
samrýnd. Við eigum öll góðar og
ekkert nema góðar minningar um
þennan dreng sem fór svona fljótt
og jsvona skyndilega frá okkur.
Ég vil þakka þennan tíma sem
við fengum að hafa hann að láni.
Þetta var bæn ömmu hans Hilm-
ars:
„Ó sólarfaðir signdu nú hvert auga
en sér í lagi þau sem tárin lauga,
og sýndu miskunn öllu því sem andar
en einkum því sem böl og voði grandar."
(Matth. Jochumsson)
Elsku Dóra systir, Óli, Anna
Gunnhildur, Bima og Nonni, ég vona
að þið fáið styrk til að standast þessa
raun og að tíminn lækni sárin ykkar.
Kær kveðja,
Anna Helga Hilmarsdóttir.
Öllu er afmörkuð stund. 24. júlí
síðastliðinn lést frændi okkar, Hilm-
ar Ólafsson, í bílslysi, aðeins 26 ára.
Hann var á leið á ættarmót föður-
fólksins síns og hlakkaði til að koma.
Eftirvænting okkar frændfólksins
að sjá Hilmar var söm en hann kom
aldrei, hann var kallaður annað.
Söknuðurinn er sár, því að með
Hilmari er genginn ljúfur maður og
hjálpsamur og það er sárt til þess
að hugsa að fá ekki tækifæri til að
gjalda honum veitta greiða í þessu
lífi.
Minningin um Hilmar er af honum
brosandi. Hann hafði valið sér bif-
vélavirkjun að ævistarfi og nú síðari
árin tengist minningin ekki síst ve-
runni á verkstæðinu, þar sem brosið
víkur ekki af andlitinu nema þegar
útskýra þarf innstu leyndardóma
bílvélarinnar. Hann var geðgóður
frændi, ákaflega bóngóður og ævin-
lega þægilegt að vera í návist hans.
Það var margt spjallað og spekúl-
erað um framtíðina og um þann veg
sem hvert okkar hafði valið sér. Við
höfðum fjarlægst um tíma en vorum
að taka upp þráðinn að nýju. Og það
var Hilmar sem sýndi endurfundum
okkar einna mestan áhuga. Hugur-
inn hvarflar því aftur til síðustu jóla,
í stofuna hans Hilmars. Þar sátum
við, hópur systkinabarna og glödd-
umst yfir því að hafa nú loksins lát-
ið verða af því að hittast svo mörg.
Ráðgerðum fleiri slíka fundi og
horfðum þá ekki síst til ættarmóts-
ins á sumri komanda. Og þangað
lagði Hilmar upp en sú för var hans
hinsta. Við horfum á bak góðum
frænda og viljum með þessum fá-
tæklegu orðum þakka honum sam-
fylgdina, sem lauk með svo svipleg-
um hætti. Við biðjum algóðan guð
að styrkja foreldra hans, Ólaf og
Halldóru, og systkini, Önnu Gunn-
hildi, Birnu og Jón í þeirra miklu
sorg.
Anna Birna, Þórhalla, Guðrún
Dóra og Urður.
Nú hefur frændi okkar sem var
okkur afar kær kvatt þetta jarðlíf.
Mjög erfítt er að skilja hvers vegna
hann yfírgefur það svo snögglega.
Einu rökin sem við getum sætt okk-
ur við eru að einhver tilgangur sé á
bak við, þó hann sé okkur óskiljan-
legur á þessari sorgarstundu.
„Dauðinn er eðlilegur, ekkert eðli-
legt er skaðlegt; Dauðinn er hvíld,
hvíld er styrkur fyrir áframhaldandi
ferðalag" (Sri Chinmoy). Hilmar var
sterkasti frændinn í ættinni. Stund-
um tuskaði hann okkur hina til, þá
var það æðsti draumur okkar hinna
að verða eins rammir að afli og
hann. Við fengum stundum að heyra
að við yrðum aldrei jafn sterkir og
Hilmar, ef við tækjum ekki lýsið og
borðuðum hafragrautinn. I hugum
okkar var hann nokkurskonar goð
kraftarins. Á þessum æskuárum var
hann okkur fremri í þroska. Við
fengum hann til að veija okkur, ef
við áttum í útistöðum við aðra
stráka. Því að hann hafði bæði kjark-
inn og áræðið. Margt brölluðum við
á þessum árum. Við byggðum kofa,
veiddum dúfur með löngum háfum
sem geymdir voru í Bogahlíðinni hjá
Hilmari. Dúfunum var sleppt fljót-
lega, því okkur þótti ekki rétt að
svipta þær frelsinu. Hilmar var skák-
maður og kenndi öðrum okkar að
tefla. Við eigum ótal margar
skemmtilegar minningar frá þessum
árum sem of langt er upp að telja,
því mörg voru uppátækin. Annar
okkar sem ritar þessa grein fermdist

i 1
11 1 IfHfl ISii
„ a __ ga sa m
m s»i m
m tm fi § ;
m m. •
@ Wá M
ídýfa með fersku grænmeti og nasli.
Sósa með fiski og kjöti.

4^eiír NVv