Skírnir - 01.01.1869, Síða 44

44
FRJETTIR.
Frakkland.
vel hafa til tekizt, a3 eigi skyldi draga í sundur meS sumum, og
friSi ver8a menn aS kalla haldiS meSan friSslitunum er frestaS.
— Á Ítalíu hefir Frakkland e8a keisaradæmiS lagt sæmd sína í
ve8 fyrir rjettindi páfans, og veSsins verSur enn aS gæta setuliS
keisarans í Rómaborg og í Civitavecchia. Honum hefir ekki tekizt
aS koma sáttum á meS þeim Ítalíukonungi og páfanum, enda
mun þess vart auSiS. Hann getur ef til vill f'engiS páfann til aS
kveSa Ítalíukonung úr banni, en hvorki honum eSa neinum öSrum
auSnast aS láta ítali hætta a& bannsyngja veraldaivaldi páfans og
öllum, er hanna jpeim leib til Rómahorgar. Hins þarf ekki aS
geta, aS setudvöl keisarliSsins sje ítölum til J>ví meiri skapraunar,
sem keisarinn hjet því í fyrstu aS kveSja J>aS jiegar heim, er
innrásunum væri vísaS aptur. Italir hafa sjálfir haldiS varðliS vi8
landamærin og tekiÖ að sjer nokkurn hluta af ríkisskuldum páfans,
en ekkert mót sjeS á neinu, er þeir höfSu áskiliS sjer á móti, og
§tjórn Frakka bundizt loforSum um, en J>aS var einkanlega burt-
kvöS setuliSsins og samkomuiag viS stjórn páfans (fyrir meSal-
göngu keisarans) um ýms almenn vi8skiptamál, t. d. tolla, póst-
göngur, vegabrjef, auk fi. Allt fyrir þetta hefir opt veriS fleygt
ýmsu uin tilraunir keisarans aS ná liðsheitum og sambandi af stjórn
Viktors konungs, ef til stríSs drægi viS Prússa. Margir ætla kon-
ung eigi ófúsan aS launa keisaranum fylgdina 1859, en öllum
þykir iíklegt, aS nú þurfi meira en þakklátsemina til aS koma
ítölum af staS til aS berjast meS Frökkum, og helzt ef þeim yrSi
skipaS móti bandamönnum sinum hinum síSustu. — Um ekkert
verSur blaSamönnum i NorSurálfunni svo tíStalaS, sem um aSfarir
stríSs meS Frökkum og þjóSverjum (Prússum), um ekkert koma
fleiri kvissögur og um ekkert er leiSt fleiri getum, þó stjórnarhlöS,
höfSingjar og ráSherrar hvorratveggju kalli enga tilhæfu vera til
þessháttar gruns eSa spásagna. Menn kunna aS geta skakkt til
um óskir og áform hvorra um sig, en þaS er allt fleira í fari
hvorratveggju, er gerir mönnum uggsamt um friSinn, en hitt, er
gerir menn vongóSa. þaS er ekki hægt aS sjá, aS neinir hafi
keppzt svo hvorir viS aSra um herbúnaS sem Frakkar og Prússar,
enda er tíSast her þeirra jafnaS saman í hlöSum og ritum.
Hvorutveggju hafa liS sitt svo búiS, og alla útgerS i handraSa, aS