Skírnir - 01.01.1869, Síða 118
118
I'BJETTIR.
Pýzkaland.
háskólans í Bonn (3. ágúst), en við hann eru kenndir (sökum náms
e<5a kennsluembættis) margir helztu vísindamenn þjóBverja (t. d.
í sagnafræSi Niebuhr, Dahlmann og Sybei, i málfræði Ritchi, Wel-
cher ogfl.). Háskólann stofnaSi Yilhjálmur konungur þriSji (1818),
en síSan hafa flestir konungasynir og prinsar Prússa stundað
þar bókvísi. Krónprinsinn var við þessa hátíS og var gerður að
„heiðursdoktor11 í lögfræði. Af öðrum er fengu líka virðing má
nefna Bancroft (í lögfræði), sagnaritara og sendiboða Bandaríkj-
anna, John Mill og Darwin, þjóðfrægasta náttúruvitring (báSa
doktóra i læknisfræSi). — Önnur hátíS var sú, er haldin var í
Worms rúmum mánuSi á undan (25. júní), en þar var vígSur
minnisvarSi Luthers, mesta listaverk og svipmikiS ásýndar. Luther
stendur á steinstalia 18 feta háum, meS höfSinu reistu og lítandi
upp, en bendandi fingri sínum á guSs orS í heil. ritningu. Á
fjórum hornura stallans sitja þeir Jóhann Húss frá Böhmen, Pjetur
Yaldus frá Frakklandi, Wycliffe frá Englandi og Savonarola frá
Italíu, er allir á ýmsum öidum hafa (á undan Luther) fariS and-
vígir móti páfakirkjunni og kenningum hennar. í kringum lík-
neskjuna og nær henni standa mestu traustavinir Luthers, Me-
lancbton, Reuchlin, Jóhann kjörherra af Saxlandi og Filippus
landgreifi. Millum þeirra sitja þrjár konur, er tákna þær borgir,
er svo mjög koma við sögu siSabótarinnar, Magdeborg, Speyer og
Augsborg — en sú kona heldur á pálmagrein í annari hendi, en
í hinni játningarriti prótestanta (Augsborgarjátningunni). ABur en
blæjau var dregin af varðanum, flutti prestur frá Zettau, Opper-
mann að nafni, ávarpsræðu til fólksins, og sagSi þaS meSal annara
orða, „aS líkneskja Luthers yrSi aS eggja hugi manna til mót-
reisnar gegn öllu ofríki, hvort heldur þaS færSi sig í purpura eSa
stál“. Um leið og blæjan var dregin burt, drundu viS fallbyssu-
skot, en rjett á eptir byrjaSi allur mannmúgurinn sálminn: „Óvinn-
anleg borg er vor guð“. Eptir þaS hjelt annar prestur ræðu og
afhenti borginni varðann til eignar og gæzlu. Borgarstjórninn (ka-
þólskur maður) galt þakkir fyrir af hennar hálfu og fór nokkrum
lofsorSum um Luther sem „hei8ursborgara“ bæjarins. Hjer voru
saman komnar svo HÍargar þdsundir (20—30), sem fyrir gátu kom-
izt á torginu, og í húsunum umhverfis (eða á þökum þeirra), en