Náttúrufræðingurinn - 1936, Síða 17

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
11
iHiitiiiimimmiuiiiiiiiiiHiiiimiiiiiiiiiiimimiimiiiimiiiiiimiiHiiimiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimiimiii
sem þessi dýr nota hann sér til hreyfinga. Svo þegar nýir flokkar
hryggdýra mynduðust, flokkar, sem fóru að lifa á landi, eins og
froskdýrin, þá var ekki lengur hægt að nota halann sem hreyfitæki,
heldur varð að breyta kvið- og eyr-uggunum í fætur, til að geta með
þeirra aðstoð komist áfram um jörðina. Hjá frumlegustu hrygg-
dýraflokkunum, sem lifa á landi, eru fæturnir mjög ófullkomnir,
hér á eg við froskdýrin og skriðdýrin. Þeir geta varla lyft líkam-
anum frá jörðu og dýrin nota enn þá halann allmikið sér til fram-
dráttar. Þess vegna er í daglegu tali gerður greinarmunur á hreyf-
ingu þessara dýra og til dæmis spendýranna, við segjum að frosk-
dýr og skriðdýr skríði, en að spendýrin gangi. Hjá spendýrunum
er halinn orðinn að mestu leyti þýðingarlaus, og algerlega þýðing-
arlaus til þess að hreyfa dýrið, hann er líffæri, sem annaðhvort
er orðið úrelt eða er að verða það. Þó hafa hvalirnir getað notað
halann á ný, til þess að annast hreyfingu, en þeir mynda líka á
þann hátt undantekningu frá þeirri reglu, að spendýrin noti ekki
halann til þess að færa sig úr stað.
7. mynd. Drengur með dável þroskaðan hala (rófu).