Náttúrufræðingurinn - 1936, Side 38

32 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
iiiiiiimimiiiimimiiiiiiimiiiiiiiimmiiimiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiimimiiiiiimiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiimiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiii!
kunna að gera greinarmun á þessum dýrum. Leturhumarinn er
flatvaxinn, en rækjurnar þunnvaxnar. Leturhumarinn hefir mjög
stórar griptengur á fremstu bolfótunum, svo stórar, að hann getur
klipið mann óþyrmilega með þeim, ef maður gætir sín ekki, en
griptengurnar á fótum rækjanna eru svo litlar, að fiskimenn munu
varla taka eftir þeim. Auk þess er leturhumarinn aðeins í hlýja
sjónum hér við land, en rækjurnar kringum allt land.
1 öðru lagi hafa blöðin oft kallað rækjurnar marflær, en þær
eiga ekkert skilt við marflær. Marflærnar eru margfalt minni, og
þessar vanalegu (Gammarus pulex), sem við þekkjum bezt, eru
brúnar á lit, en rækjurnar rauðar. Auk þess hafa rækjurnar
skjöld á baki, sem klæðir allan bolinn og höfuðið að ofan, en ekki
halann, slíkan skjöld hafa marflærnar ekki. Engar marflær verða
stærri en þær, sem við sjáum í fjörunni, að minnsta kosti ekki
svo neinu nemur.