Náttúrufræðingurinn - 1936, Qupperneq 44

38 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
iiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmimiii!iimiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiimiiimiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii]iiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiii
Reyniviður í Fnjóskadal.
Fögur eru reynitrén gömlu, sem standa hérna í garðinum sunn-
an við húsið Aðalstræti 4 á Akureyri, og teygja laufríkar grein-
arnar heim að gaflinum, svo að eigi er nema tvær faðmslengdir,
eða svo, á milli þeirra og glugganna á annari hæð. Þau eru svo
fögur og geðþekk, að ef eg væri orðinn svo mikill skáldkonung-
ur, að binda ætti mér heiðurssveig, mundi eg miklu fremur kjósa,
að hann væri gerður úr reynilaufum en lárviði.
í Fnjóskadal mun fegurst útsýni vera að Fjósatungu. Einkum
er fjallasýn til suðurs aðdáanleg. Vallnafjall, Kambfellshnjúkur
og Tunguöxl rísa fagurlega mynduð fyrir botni dalsins. Og dalur-
inn sjálfur er fegurstur um og inn frá Fjósatungu. Þar er undir-
lendi mest, og allt vestan megin ár. Austurfjallið er víðast bratt.
Og þekja hinir alkunnu Fnjóskadalsskógar hlíðar þess. Ná skóg-
arnir óslitið að kalla má, norðan frá Hálshnjúki, suður yfir
Vagla-, Lunds-, Þórðarstaða-, Belgsár-, Bakkasels-, Bakka- og
Sörlastaða-jarðir og allt suður á Timburvalladal.
Að vestanverðu er Fnjóskadalur gjöreyddur að birkigróðri,
nema hvað allmyndarlegt kjarr er í landi Reykja, inni í mynni
Bleiksmýrardals. Áður fyrr var þó jafn mikill og blómlegur skóg-
ur í vesturhlíðum Fnjóskadals og austurhlíðum hans. Jafnvel svo
þéttur, að eftir því sem sagnir herma, þurfti að hengja hljóm-
miklar bjöllur á nautgripi þá, er gengu í landi Hróarsstaða og
Veturliðastaða. Nú sést þar hvergi birkihrísla. Eyfirðingar eyddu
skóginum í vesturhlíðum Fnjóskadals, er þeir gerðu til kola á
vorin. En austur yfir hina beljandi Fnjóská í vorvexti komust
þeir ekki. Þess vegna varð skóginum í austurhlíðunum lífvænt.
Það er leitt að sjá vesturhlíðar Fnjóskadals auðar að trjá-
gróðri. Lyngholtin eru ömurleg, þótt þau taki blásnu landi fram.
Hvað á að gera til að prýða hlíðarnar? Því er auðsvarað. Hið
neðra með hlíðarótunum á að brjóta landið og rækta tún, en
planta reyniviði upp eftir hlíðunum og kringum túnin og á milli
þeirra. Byrja verður með smáa reiti, afgirta. Fjölga þeim síðan
og efla gróðurinn, unz allar vesturhlíðar dalsins eru, að áratug-
um liðnum, þaktar hávöxnum, föigrum reynislcógi. Verður þá
gaman fyrir íbúa dalsins og ferðamenn allra átta, að gera sam-
anburð á honum og birkiskóginum í austurhlíðunum.