Skírnir - 01.01.1920, Qupperneq 14

8
Jóhann Signrjónsson.
[Skírnir
unum að vinnustofu hans alt í einu hrundið upp, ung
stúlka stendur þar og segir: Eg er komin!
Það er Dísa, dóttir biskupsins, leiksystir og æskuvina
Lofts. Hún hefir verið í hurtu í heilt ár og nú er hún
komin. Hefir »riðið í háa lofti á undan samferðafólkinu«
heim á staðinn. Hún var barn, þegar hún fór, og nú er
hún frumvaxta, fögur eins og nýsprungin rós. Loftur
verður gagntekinn. »Sjá þig, hvernig þú gónir«, segir hún.
Skáldinu hefir tekist vel með Dísu. Alt sem hún segir er
einfalt og látlaust, en i hverri setningu finnur maður
þennan barnslega unað, þennan hreina, ljósa ungmeyjar-
blæ, sem er yfir henni allri, þetta létta, káta í fari henn-
ar. »Því hefi eg ekki hugsað oftar um þig!« segir Loft-
ur, dapur og hugfanginn í senn. Hann langar til þess
að geta varpað öllum áhyggjum sínum, óskar þess að þau
væru bæði orðin börn aftur. Og loks gleymir hann öllu
nema Dísu, á flugklæðinu vaggast sálir þeirra á öldum
draumanna, inn í heim æfintýranna, og hann tekur hana
í faðm sinn og kyssir hana.
Það, sem laðaði Loft að Steinunni, var blindur losti:
ást hans til Dísu er hin fagra, funheita ástríða ungs hjarta.
Hann krýpur fyrir æsku hennar og sakleysi, hún vekur
alt fínt í eðli hans og andar heilnæmi og birtu inn í sál
hans, hann gerist afhuga myrkrafræðum sínum og hugs-
anir hans streyma til hennar í blíðu og aðdáun.
Sennan milli Lofts og Steinunnar, þar sem hann
heggur á strenginn og bæði berjast af öllum mætti sálar
sinnar gegn ógæfunni, er ásamt 4. þætti i Fjalla-Eyvindi
hið tilkomumesta í leikritum Jóhanns.
Steinunn lofar að reynast honum góð kona, eE hann
kvænist sér, hún ákallar meðaumkun hans. »Þú getur
ekki óskað þess, að eg giftist þér af meðaumkun*, segir
Loftur. »Það yrði þér ekki til neinnar gæfu«. »Sýnist
þér eg líta út, eins og eg sé að hugsa um gæfu«, svarar
Steinunn — alt þunglyndi og vonleysi sálar hennar rúm-
ast i þessum orðum. Hann segir henni frá ást sinni til
Dísu. Sambúð íþeirra Steinunnar myndi verða báðum til