Vísir - 24.12.1940, Qupperneq 9

VÍSIR
9
ÞORUNN MAGNUSDOTTIR
JOLAROS R
| R það ekki líkast draumi,
■— að eg skuli vera orðin
búðarstúlka. Eg, sem er ekki
nema fimtán ára,“ sagði Alda
litla og snarsnerist í kring um
mömmu sina.
Hún var æst af fögnuði yfir
því, að geta fært mömmu sinni
þau glæsilegu tíðindi, að hún
væri ráðin búðarstúlka hjá
Vefnaðarvöruverslun Jóns Pét-
urssonar & Co. Að vísu hafði
hún verið ráðin þar til reynslu,
en hún var örugg samt. Hún
ætlaði að vinna vel, reynast
svo trú og dygg í starfinu, að
lienni yrði veitt það til fram-
húðar.
„Það getur margt gleðilegt
horið við í vöku líka,“ sagði
mamma. Hún taldi peninga
fram á horðið og hað dóttur
sína að skjótast ut á næsta
götuhorn og kaupa nýja snúða.
„Við þurfum sannarlega að
gera okkur einhvern daga-
mun.“
Já, vist var það tilbreytni að
fá nýja snúða i stað gamla,
þurra brauðsins, sem mamma
keypti með niðursettu verði og
hleytti upp. En livað börnin
yrðu glöð, þegar þau kæmu
heim úr skólanum og fyndu
ijm af nýhökuðu hrauði.
„Ekki efa eg það, að þér
verði veitt starfið eftir reynslu
mánuðina,“ sagði mamma við
hana seinna þennan gleðilega
dag. „Og þá ælli margt að lag-
ast fynr okkur. Eg er strax
farin að hlakka til þess, að
þegar þú ert orðin kunnug í
versluninni, getirðu fengið tau-
búta og gallaðar vörur fyrir
lágt verð, þá ætti mér að vera
innan handar að hafa systkini
þín þokkalega til fara. Þaðv
liggur á mér eins og farg, að
þau séu tötralegri en önnur
hörn.“
Það var ekki vani þessarar
konu að tala um áhyggjur sin-
ar, en nú, þegar hún hélt að
væri að rætast fram úr, var
þetta erfiða úrlausnarefni ekki
jafn viðkvæmt.
-----Næsta dag hófst hið
nýja starf Öldu. Hún var lítið
við afgreiðslu, meira til snún-
inga og aðstoðar í versluninni.
Lagaði til i hillum og ■ hélt
þeim hreinum, hitaði miðdags-
kaffið lianda verslunarfólkinu
og skrapp í sendiferð, ef mik-
ið lá á og sendisveinninn var
ekki við. Hún undi starfinu
vel, verslunarfólkið ærðist 'að
vísu dálitið i henni, þvi að
fólki þykir nú einu sinni gott,
að hafa einhvern til að snúast
i kringum sig. En Alda litla
taldi ekki sporin sín. Allir voru
góðir við hana og liprir við að
leiðþeina henni. Hún fann, að
hún yrði starfinu vaxin, að
verslunin með sínu einkenni-
lega, angandi andrúmslofti
jæði liennar annað heimili.
— —■ Fáum dögum eftir að
hún kom í verslunina varð
hún fyrir- slysi. Hún var í
sendiferð. Það var föl á jörðu,
launliált. Hún var að flýta sér
og gætti ekki varúðar. Þegar
hún rann til, spyrnti hún á
móti fallinu, hugsaði um ilm-
vatnsglasið í bögglinum, sem
Iiúji bar, að þvi væri ekki hætt,
en athugaði ekki liættuna, sem
hún sjálf var stödd i. Hún gat
ekki stöðvað sig, vildi ekki
slepjrn högglinum, sem hún
hélt á og bera fyrir sig hend-
urnar, steyptist svo alt í einu
ofan í skurð við götuna, eftir
skurðinum lá múrpípa. Alda
fann til óbærilegrar kv^alar i
fætinum og liej'rði brothljóð.
Glasið, liugsaði hún og missti
meðvitundina.
-----Nú lá hún undir súð-
inni heima og mátti sig naum-
ast liræra, hafði þrautir, en
hugsaði þó skýrt, kveljandi
skýrt um óhamingju sina. Ef,
ef, sagði sjúkur og sár hugur
hennar, ef hún hefðÞfarið aðra
leið, eða hugsað minna um að
flýta sér. Ef þetta hefði viljað
til seinna, ekki núna, þegar
hún var nýlcomin í húðina,
ennþá ókunnug og lilt vön
starfinu, ekki viljsð til einmitt
Þórunn Magnúsdóttir er alkunn orðin fyrir ritstörf sín. Fyrsta verk
hennar hét „Dætur Reykjavíkur“, er kom út í þrem bindum. Þá
skrifaði hún hókina „Að Sólbakka“ og loks „Líf annarra“, er kom
út 1938. Auk þessa hefir hún skrifað fjölda margar smásögur, sem
birst hafa í blöðum og tímaritum, ennfremur nokkurar ritgerðir. —
Um þessar mundir hefir Þórunn tveggja binda skáldrit í smíðum, er
sennilega mun koma út á næsta ári. — Þórunn er Reykjavíkurdóttir
í þessa orðs eiginlegustu og bestu merkingu, og hún erl fædd og upp-
alin hér í bæ.
þegar annríkið var allra mest
og eklcert komst að í liuga
kaupmánnsins nema viðskifti
og aftur viðskifti. Ef þetta
hefði viljað til á útmánuðum,
þegar minna var að gera, og
hún var orðin trygg í sessi,
hefði hún sennilega lialdið
vinnunni, en nú .... Æ, til
hvers var að kvelja sig með
þessu hefði og ef. Engu yrði
hvort sem var breytt. Óham-
ingjan hafði krept að henni
undir þessari skuggalegu súð.
Hún grét þungt og sárt, Q^gði
enga von. Skini ofurlítill geisli
gegn um sortann, léti hún ef
til vill lmggast. Myrkrið var
svo lamandi, svo fult af ógn-
um.
Hún hyrgði sig ofan í sæng-
urfötin, svo að mamma lieyrði
ekki grát liennar, síst mátti
hún auka henni áhyggjur og
valda henni hrygðar með angri
sínu. Hugrakka, væna mamma,
sem harðist hetjulegá gegn ör-
hirgðinni, nú sat hún álút yfir
saumavélinni og hafði litla,
ljósdaufa vegglampann alveg
lijá sér, svo að liún sæi til.
„Verst að augu min eru farin
að hila,“ hafði hún sagt í morg-
un við konu, sem kom með
efni til liennar, er hún átti að
sauma úr.
„Hendurnar rata af gömlum
vana, og svo er þetla heldur
ekki svo vandað,“ sagði konan
og skoðaði sjóntap móðurinn-
ar aðeins i'rá sinni saumaþörf.
--------Það var barið hvað
eftir annað að dyrum á neðri
hæðinni. En þar var enginn
heima. Móðir Öldu geklc fram
á loftsskörina til þess að segja
frá því. Henni dvaldist stund-
arkorn frammi. Þegar liún
kom aftur inn, hélt hún á papp-
írsblómum.
„Eg kej^pti þetta af lítilli
telpu, sem gengur í liús og sel-
ur hlóm,“ sagði hún og rétti
Öldu blómin.
„Til hvers varstu að kaupa
þessi blóm, mamma? Við höf-
um engin efni á þvi, og svo
eru þau hreint ekki vel gerð,“
sagði Alda gremjulega. Henni
varð hugsað til alls þess, er þau
yrðu að fara á mis við.
„Eg veit það, góða mín, en
ég gat ekki látið telpuna fara
án þess að gera henni einhverja
úrlausn. Mér gekk til hjarta,
hvað hún var fátæklega til fara
xog vanhirt.“
„Mér finst það sama og betl,
að senda börn inn á ókunnug
lieimili með illa gerða og ó-
þarfa hluti, i þeirri von, að
fólk vorkenni þeim og láti þau
hafa aura.“
„En ef börnin hérna væru
i söluferð, mundirðu þá ekki
óska þess, að þeim væri alls-
staðar vel tekið. Þegar eg sé
barn, sem á bágt, hugsa eg alt-
af til barnanna minna.“
„Ef eg byggi til blóm eða
annað, sem eg ætlaði að selja,
mundi eg reyna að gera það
svo vel úr garði, að fóllc keypti
það sér til gamans, en eklci af
vorkunnsemi við þá, sem bjóða
það til kaups. En það kemur
3