Vísir - 24.12.1940, Side 19

VlSlR
19
A
Frá einum kappleiknum, er Arne Borg sigraði i. Þúsundir áhoríenda
voru í hvert sinn viðstaddir, þegar Arne kepti, því hann var ávalt reiðu-
búinn a‘ð koma mönnum á óvart, annaðhvort með nýjum heimsmetum
— eða þá óvæntum ósigrum.
ennþá fljótasta sundmann
jarðarinnar.
Þann 18. nóv. 1923 var Arne
sendur af stað suður til Ástra-
líu. Hann fór þessa ferð af æf-
intýraþrá og löngun til að sjá
sig um i heiminum, en ekki til
að geðjast sundsambandinu
sænska né dagblaðinu „Dagens
Nyheter", sem kostaði för hans
að hálfu leyti.
Skipið, sem sigldi með Arne
Borg innanboitðs til liinnar
fjarlægu heimsálfu hét S.s.
Moldavia, lieljar skipsbákn,
sem flutti auðkýfinga og fall-
egar dætur þeirra austur um
höf, þar sem þau nutu sumars
á meðan veturinn ríkti á norð-
urhveli jarðar.
Arne var hálf einmana í
þessum lióp. Hann vantaði
nafn, eins og Englendingarnir
kölluðu það. Þeir höfðu aldrei
heyrt getið manns, sem kallaði
sig bara Arne Borg — og rík-
ur var hann auðsjáanlega ekki
heldur.
!
Það var ekki fyr en eiiihvers-
staðar suður í Miðjarðarhafs-
löndum, þar sem S.s. Moldavia
kom í höfn, að farþegarnir lásu
margra dálka greinar í dag-
blöðunum, um frægasta 'sund-
mann jarðarinnar, sem væri
farþegi á S.s. Moldavia.
Þetta var stórkostleg upp-
götvun. Augu ungu stúlknanna,
og pyngjur auðkýfinganna
opnuðust i einni svi])an fyrir
þessum glæsilega en lilédræga
íþróttamanni.
Nótt eftir nótt sat Arne i
veislum, sem riku jnennirnir
héldu honum til heiðurs. Hann
drakk kampavín og dansaði i
fanginu á fögrum konum. Nú
var tilveran orðin einhvers
virði í augum Arne Borg. Hann
gleymdi bara einu veigamiklu
atriði — erindinu til Ástraliu.
Arne hinn sænski var blá-
eygur, ljós — og hrokkinhærð-
ur og dansaði með mjúkum,
fj aðurmögnuðum hreyfingum,
rétt eins og liann liefði aldrei
gert neitt um æfina nema
dansa.^Hann var eftirlætisgoð
kvenfólksins og þess heitasta
ósk var sú, að mega hvíla i
faðminum á Arne Borg — helst
fullum.
Þann 5. desembermánaðar
kom S.s. Moldavia til Port Said.
I kringum skipið syntu negrar
er sýndu sundlistir og köfuðu
eftir myntum. Þá mundu ungu
súlkurnar alt í einu eftir því,
að meðal þeirra á þilfarinu stóð
frægasti sundmaður jarðar og
þær spurðu hver aðra að því,
hvort hann myndi þora að
synda á móti þessum eldfráu
svertingjum. Þær fóru til Arne
og báðu hann að reyna sig
við þá.
Hann afsagði það.
„Þorið þér ekki?“ spurði ein-
liver.
Jú, Arne þorði að synda.
En hann var skíthræddur við
hákarla og kveið þeirri tilveru
ákaflega, að lenda í hákarls-
maga. Hann þorði samt ekki
að láta þenna ótta sinn i ljós,
lieldur klæddi sig úr og kast-
aði sér tit sunds i liið grængol-
andi haf.
Þrátt fyrir ítrekaðar tilraun-
ir til að koma svertingjunum
i skilning um, að iiann vildi
þreyta við þá kappsund, tókst
það ekki. Þeir skildu ekki Arne
og vissu ekki hvað þessi hviti
fugl var að erinda niður í sjó-
inn til þeirra.
Þá fann Arne Borg upp á-
gætt ráð. Hann kaffærði einn
svertingjann og hélt honum í
kafi eins lengi og hann þorði.
Þetta dugði. Þegar svertingjan-
um skaut upp, var hann úttútn-
aður af reiði. Hann kallaði á
félaga sína sér til hjálpar og
nú hófst hamslaus og látlaus
eltingarleikur alt í kringum
skipið. En Svíinn smaug altaf
undan, og fallegu konurnar á
þilfarinu klöppuðu lionum ó-
spart lof i lófa, á meðan hann
lék sér að svertingjunum cins
og köttur í kringum mýs. Það,
sem Arne sjálfuin fanst mest
um vert var, að það gleypti
hann ekki neinn hákarl. —
Heiðri hans var horgið og hann
var eftir sem áður hinn dáði
dýrlingur allra farþega á S.s.
Moldavia.
Á eynni Ceylon uppgötvar
Árni i bænum Colombo litla
sundhöll, og þar æfir hann sig.
Sundhallarforstjórinn var
mesti sundgarpur eyjar-
skeggja; liann rekur upp stór
augu, þegar hann sér þenna sel,
sem þýtur eins og örskot gegn'-
um laugina, og honum kemur
strax til hugar, að við þennan
dóna þurfi liann að reyna sig.
Hann fer til Arne og spyr hann
að því hvort liann vilji þreyta
við sig sund.
Arne er fús til þess og þeir
reyna með sér. En enda þótt
að Arne synti síðasta fjórðung
leiðarinnar með fótunum ein-
um, verður hann samt spotta-
korn á undan. Þá varð sá inn-
fæddi fyrst undrandi fyrir al-
vöru.
„Þér kunnið að synda,“ sagði
liann fullur aðdáunar, þegar
hann var búinn að kasta mestu
mæðinni. „Hvaðan eruð þér?“
„Frá Svíþjóð,“ svaraði Arne.
„Jú, það er landið þarna
norður við heimsskaut, þar
sem Arne Borg á heima.“
„Alveg rétt.“
„Hafið þér aldrei kept við
hann?“
„Nei.“
„En samt tekið þátt í kepni?“
„Jú,“ Arne har ekki á móti
þvi.
„Og máske hlotið verðlaun?“
Því gat Arne heldur ekki
neitað.
Þegar þeir skildu, bað sund-
hallarforstjórinn hann að
skrifa nafnið sitl og heimilis-
fang i vasabókina sina. Hann
sagði, að sig langaði til að eiga
rithönd einhvers manns frá
íandi Arne Boi*g, það var mað-
urinn, sem hann kvaðst dá
mest allra jarðarbúa.
Arne Borg skrifaði nafnið
sitt og heimilisfang í vasabók-
ina, og hann bælli því við til
gamans, að hann væri metliafi
sjö heimsmeta í sundi.
Sundhallarforstjórinn gapli,
liann stamaði eitthvað, sem
ekki skildist, og starði eins og
tröll á heiðrikju á þenna ítur-
vaxna Svía. En um borð i S.s.
Moldavia var dansleikur að
byrja. Arne þurfti að flýta sér
og þess vegna kvaddi hann í
skyndi og fór.
Dansleikurinn var skemtileg-
ur og konurnar broslu, en samt
var Arne áhyggjufullur þetta
kvöld. Áhyggjurnar vöknuðu i
sundhöllinni um daginn og
hann gat einhvern veginn ekki
vikið þeim á hrott. Hann liafði
fundið það í sundhöllinni, að
þrátt fyrir yfirburði sína yfir
svertingjunum i Port Said og
sundhallarforstjóranum á Col-
ombo, var þó eitthvað öðru vísi
en það átti að vera. Það var
eitthvað í ólagi, — og Arne
fann að sig skorti liina léttu
leikni, sem var honum annars
eiginleg.
Þegar dansleikurinn var bú-
inn um kvöldið, laumaðist
Arne niður i baðklefa og
klæddi sig úr hverri spjör.
Ilann gerði það ekki í þeim til-
gangi, að iðka skriðshnd í bað-
kerinu, heldur var i einu horni
baðldefans vog, og þangað
stefndi Arne Borg rakleitt, án
þess að líta til hægri eða
vinstri. Ilann sté upp á vogina
og honum brá. Ilann hafði
þyngst á leiðinni um 8 kíló.
Arne Borg er fagnað — eftir nýafstaðinn glæsilegan sigúr
með heimsmetsárangri.