Vísir - 24.12.1940, Page 21

VÍSIR
21
Erfiðasti keppinautur Aitne Borgs,
Boy Charlton — eða „selurinn frá
Sydney“, eins og mörg sænsk blöð
kölluðu hann.
kornunga og lítt reynda sam-
landa þeirra? FólkiÖ þusti
unnvörpum að þessum áhrifa-
ríka kappleik, það barðist um
aðgöngumiðana, og örlög
suxnra urðu þau, að sitja i fang-
elsi þetta kvöld, í staðinn fyrir
að horfa á tvo beslu sundmenn
jarðarinnar keppa. Á áhorf-
endabekkina söfnuðust átta
þúsund manns, fleiri komust
ekki að, þrátt fyrir ítrekaðar og
langt sóttar tilraunir.
Kepnin hófst. Aldrei á æfi
sinni hafði Arne lieyrt önnur
eins öskrandi óhljóð og hvatn-
ingaróp. En það var ekki hann,
sem fólkið. var að hvetja — það
var andstæðingu^ lians. Og
hvatningarorðin smeygðust inn
í líkama og sál þessa stælta,
þrekmikla, ástralska sund-
garps. Hvert orð, livert óp örv-
aði hann, jók afl lians, svo
hann þeyttist með Undraverð-
um hraða við liliðina á liinni
heimsfrægu, norrænu sund-
hetju.
Fyrstu bundrað metrana var
Arne á undan. En Arne var
hættur að treysta á sigurgiftu
sína, fáninn var týndur, hann
verkjaði í augun, og hann
heyrði hvernig keppinautur
hans skreið áfram rétt á eftir
honum, heyrði, að hann sótti á,
og heyrði, að hann færðist nær
með hverju augnablikinu, sem
leið. Arne gerði hverja tilraun-
ina á fætur annari til að hrista
Charlton af sér — en árangurs-
laust. Alt í einu fann Arne til
brennandi sárauka í liálsinum
og lijartað tók að hoppa ein-
hvern óreglulegan dans, maz-
úrka eða ræl, innan í honum.
Arne heyrði Charlton nálg-
ast sig, sá í liálfgerðri móðu
hvar hann fór fram fyrir sig
og sá liann fjarlægjast með ó-
trúlegum liraða.
Við þessu var ekkert að gera.
Charlton sigraði 400 metrana
á 5:11,8 mínútum, en Arne var
fimtán metrum á eftir.
Það var engu líkara, en að
það væru eintómir kolhrjálað-
ir vitfirringar, sem stóðu á á-
liorfendapöllunum. Áhorfend-
urnir fengu æðisköst af ein-
skærri sigurvímu. Þeir öskruðu
eins og þeir liöfðu orku til, þeir
börðu saman hnefunum, stöpp-
uðu og trömpuðu með fótun-
um og rifu á villimannlegan
hátt i hár sér.
Þvílíka gleði liöfðu menn
yfirleitt ekki látið i ljós. En það
var afsakanlegt, því að liér var
um áð ræða einhvern glæsileg-
asta íþróttasigur, sem ástralska
þjóðin liafði nokkurn tíma
unnið.
Arne horfði og hlustaði bros-
andi á ólætin. Ósigur hans var
vei’ðskuldaður og hann tók
sjálfur þátt í gleði fjöldans
með þvi að hylla keppinaut
sinn og sigurvegara. Hann tók
lítinn árabát, bauð Charlton
að stiga út í hann, og reri -—
honum til heiðurs — heilan
hring með hann eftir sundlaug-
inni.
Þetta var fáheyrð prúð-
menska af sigruðum íþrótta-
manni — svo fáheyrð, að hver
einasti maður varð snortinn og
sem steini lostinn af undrun.
ÖIl óhljóð hættu, en i þess stað
tók fólkið að gráta — gráta af
hrifningu. Tárin runnu unn-
vörpum niður kinnarnar á
körlum sem konum, og þegar
Arne lióf hönd sína og hróp-
aði þrefalt húrra fyrir sigur-
vegaranum, hvíldi dauðakyrð á
áli orf en d ab ekk j unum, nem a
hvað lieyrðist í hældum grát-
ekka kvenfólksins.
Frá þessari stundu vár Arne
óskabarn áströlsku þjóðarinn-
ar. Það vildu allir kynnast lion-
um, allir bjóða honum heim og
halda honum veglegar veislur.
Hann varð að leggja sundæl'-
ingarnar á hilluna, því að hann
mat meira, að dansa við stúlk-
urnar. Þær voru fallegar, hreyf
ingar þeirra mjúkar og í dökk-
um augunhm báluðust ótamd-
ar, viltar, en hættulegar ástrið-
ur. — •
Fimm dögum eftir fyrsta
kappleikinn, keptu þeir Arne
og Charlton aftur — að þessu
J GLEÐILEG JÓLJ
ff=\
Verslunin Manchester.
r
GLEÐILEGRA JÓLA
0 G NÝÁRS
óskar öllum
VERSLUN G. ZOEGA.
GLEÐILEG JÓL!
Sig. Þ. Jónsson.
Óskum öllum
GLEÐILEGRA JÓLA.
Jón Björnsson & Co.
Verzlunin Björn Kristjánsson.
GLEÐILEG JÓL!
Verslun Sigurðar Halldórssonar,
Öldugötu 29.
6
I