Vísir - 24.12.1940, Síða 64

64
VlSIR
ellefu leytið, eða jafnvel fyr, og
var þá svo þröngt, að' ef þrir
unnu að ritstjórnarstörfum
varð einn að standa, og varð
þó annar þeirra, sem sæti hafði,
iðulega að láta það eftir þeim,
sem komu einhverra erinda og
dokuðu við. Er þetta mikill
munur frá þvi, sem síðar varð,
en nú eru starfsskilyrði rit-
stjórnarinnar hin bestu, síðan
er hún féklc mestan hluta efstu
hæðar Félagsprentsmiðjuhúss-
ins til umráða. Áður höfðu þó
vinnuskilyrðin verið bætt að
nokkuru.
En starfsstundirnar í kýtr-
unni voru hinar ánægjulegustu,
þrátt fyrir þrengslin, en á-
nægjulegast er að minnast sam-
. ræðustundanna, er lilé varð og
tími til að rabba um heima og
geima, en við alla þá samstarfs-
menn mína, sem eg liefi að vik-
ið, var gaman og fróðlegt að
spjalla, ekki síst um bókment-
ir og slík fræði, en Magnús hafði
af iniklum fróðleik að miðla í
sinni grein, náttúrufræðinni, og
var margs spurður, og gaf hann
jafnan greið og skýr svör og
kom víða við. Baldur hafði lika
mikinn áhuga fyrir náttúru-
fræðilegum efnum.
Einna minnisstæðastar sam-
verustundir átti eg þó með
Baldri, er við vorum „keppi-
nautar“. Þannig atvikaðist, að
sumarið 1924, þegar Banda-
rikjaflugmennirnir komu hing-
að, vann eg dálítinn tíma hjá
Morgunblaðinu, en það sumarið
urðum við blaðamennirnir að
vaka marga nóttina, þvi að
hvorttveggja var, að við þurft-
um að'hafa vakandi auga á öllu
fyrir blöðin hérna, og auk þess
simuðum við flestir um þessa
viðburði alla til erlendra blaða
og fréttastofa. Vorum við Bald-
ur saman marga vökunóttina,
og var þá gott næði til þess að
skrafa um beima og geima.
Rúm leyfir eigi að minnast
Baldurs heitins og starfs hans
fyrir Vísi nánara, en eg hygg
að hann liafi unnið blaðinu hið
mesla gagn, aukið vinsældir
þess og úlit sem, sannorðs, vand-
aðs fréttablaðs. Verður starf
slikra manna sem Baldurs heit-
ins aldrei metið um of.
Eins og vikið var að hér að
framan var eg farinn að stunda
ihlaupavinnu við Vísi, þegar
Páll Steingrímsson gerðist rit-
stjóri blaðsins. Atvikaðist þann-
ig, að eg var að vinna með
Baldri þann daginn, senx Páll
tók við, og hófst þá í rauninni
margra ára samstarf okkar
Páls, þótt eg væri ekki orðinn
fastur starfsmaður Vísis þá.
Páll var lengur ritstjóri Vísis
PÉTUR BENEDIKTSSQN
var um nokkurra ára skeiö bla'öai
maður við Visir; ýmist sem fast-
ur starfsmaður eða sem „hjálp í
viðlögum."
en nokkur annar. Hann lét af
störfum sínum í pósthúsinu til
þess að taka við Vísi. Eg hefi
aldrei spurt Pál eða aðra um,
tildrög þess, að hann gierðist
ritstjóri Vísis, ,en eg hefi talið
víst, að miklu liafi um ráðið
löngun til ritstarfa og áhugi
fyrir þjóðmálum, en vafalaust
mun haiin og liafa verið orðinn
þreyttur á störfunum í póstliús-
inu, sein voru illa launuð og
bindandi, en hin. nýju störf
frjálslegri og Páli betur að
skapi. Samvinna okkar Páls var
alla tíð hin besta, ekki síður en
samstarf okkar Baldurs, og þeg-
ar Baldur var fallinn frá tók
Páll mig í hans stað. Lagði Páll
alla tíð mikið á sig fyrir blaðið
og vildi efla gengi þess á allan
hált. Kom fram i því starfi öllu,
að hann var þrekmaður að upp-
lagi og þrautseigur, og mun sist
of mælt, að hann liafi helgað
blaðinu alla krafta sína, meðan
hann var ritstjóri þess, og inti
hann mikið starf af liöndum
fyrir það, þrátt fyrir langvinn
veikindi og erfið, svo að i raun-
inni mátti segja, að hann gengi
sjaldan heill til skógar. Páll
skrifaði alia tíð mikið í blaðið,
um margskonar efni, um stjórn-
mál og bæjarmál og önnur
mál, sem á döfinni voru, ævi-
minningar, greinir bókmenta-
legs efnis o. m. fl. Er Páll með
ritfærustu mönnum, sem nú
eru uppi á landi voru, og vand-
aði hann ávalt mál sitt hið
besta. Var hann svo gagnrýninn
á sjálfs sín verk, að liann breytti
iðulega í próförk, er honum
þótti sýnt að betur færi, þótt í
rauninni hefði verið þannig frá
gengið, að óaðfinnanlegt virtist.
Af greinum Páls eru mér minn-
isstæðastar sumar æviminning-
ar hans og greinar bókmenta-
legs efnis. í stjórnmálastríðinu
var liann tíðum þar, sem bar-
daginn var harðastur og greidd
eru þung högg og stór af
beggja hálfu.
Páll lagði einnig til mikið efni
í Sunnudagsblað Vísis og jóla-
blöðin, frumsamdar sögur,
greinir um þjóðlegan fróðleik
o. m. fl. Siðan er Páll liætti rit-
stjórninni áefir bann látið blað-
inu i té nokkrar greinir, aðal-
lega æviminningar og greinir
bókméntalegs efnjs.
Hér skal því svo við bætt, að
enn er ótaíinn sá maðurinn, sem,
síst ber að gleyma, og markað
hefir stefnu blaðsins öll jiessi
ár, en það er Jakob Möller ráð-
herra, sem allan þann tíma, sem
að framan er um gelið og þar
til er hann varð fjármálaráð-
herra, skrífaði ritstjórnargrein-
ar blaðsins. Þau störf eru svo
kunn, að eigi er þörf að ræða,
en eg vildi þó mega skjóta því
inn í, að allar greinir Jakobs
MöIIérs hafa verið skrifaðar á
lipru og léttu máh, og eiga því
allir þeir starfsmenn blaðsins,
sem eg'hefi hér um rætt, það lof
skilið, að þeir hafa verið sam-
hendir um að vanda sem best
til blaðsins. Þeir vildu allir, að
það væri vandað blað að efni og
frágangi, sannort fréttablað og
álirifamikið á þjóðmálasviðinu.
Það var alla tíð lögð mikil á-
liersla á málvöndun, á því tíma-
bih, sem hér um ræðir, og hygg
eg, að ekkert íslenskt blað hafi
gætt betur skyldu sinnar í þessu
efni en Visir. Hins er að geta,
að með breyttum tímum liefir
reynst erfiðara að rækja þessar
skyldur en áður var, vegna þess,
að í nútíma blaðamensku verð-
ur oft að hafa svo hraðan á, að
nægur tími gefst elcki til yfir-
lestuns |Og lagfæringar, þegar
betur mætti fara. Hafa og blöð
og útvarp sætt nokkurri gagn-
rýni i seinni tíð af liálfu mál-
vöndunarmanna, sem — a. m.
k. sumir hverjir — „syndga“
þó eins og við blaðamenn og
Áréttaritarar, jafnvel í aðfinslu-
greinum við störf okkar, að-
finslugreinum, sem þeir gátu
legið yfir og vandað i næði. En
öllum ber saman um, að skylt
sé að vanda málið svo sem frek-
ast er unt. En um þetta skal
eigi fjölyrt að þessu simli.
Við lifum nú á þeim tíma, er
alt er tíðari breytingum undir-
orpið en áður var. Dagblöðin,
eins og önnur fyrirtæki, verða
að tjylgjást með tímanum —
þau verða að vera vel á verði
og beita áhrifum sínum til þess,
að á öllum sviðum sé stefnt í
rétta átt. Þau eiga að beina
liingað hollum straumum ,er-
lendis frá, en bægja öðrum frá,
og þau verða að vera tengd
traustum taugum við almenn-