Vísir - 24.12.1941, Page 3

JÓLABLAÐ VfSIS
3
inn, sem hún liafði mesta við-
urstyggð á. Nafn hans, auður,
aðstaða og völd, fullnægðu föð-
ur hennar og ráðgjöfum hans;
sknáð var á pergamennt og
skrifað undir, að manni þess-
um væri heimilt að koma svo
oft til kastalans, sem hann
vildi, með því að valinn væri
hann tengdasonur lávarðarins.
Vesalings stúlkunni var full-
ljóst að anótmæli af hennar
hálfu voru tilgangslaus, en ör-
vila af hræðslu sendi liún með
leynd menn á fund elskhuga
síns, er tjáðn honum hvernig
komið væri málum. Hún reyndi
aftur á móti að fresla því, sem
hún frekast mátti að glata
hamingju sinni með hjúslcap
þeim, er fyrirliugaður var.
Ekki löngu síðar kom liinn
glæsilegasti ferðalangur til
Cornwall og hélt til kastalaus,
— en það var Hervarður vel-
vakandi, lávarður af Bourné,
— ungur, þrekvaxinn og að
öllu ímynd hreysti og áræðis.
Er hann hafði komist í kynni
við hina fögru lieimasætu,
skýrði liann henni frá því að
hann væri liinn ágætasti vinur
irska höfðingjans, sem frétt
hafði hversu komið væri, og
sent hefði hann til þess að gefa
málum öllum gaum, og vernda
stúlkuna með hverju því móti,
sem hann teldi heillavænlegast.
Fór strax vel á með þeim svo
sem vænta miátti. Allt öðru
máli gegndi um hinn fyrirhug-
aða maka hennar. Óvild reis
strax milli Hervarðar og lians,
án þess þó að nokkur opinber
ástæða lægi til. Þeir voru einn-
ig andstæður að eðlisfari. Her-
varður var maður hreinn og ®
opinskár og vék vingjarnlega
að hverjum manni. Hinn var
harðsvíraður stórbokki, sem
liélt uppi virðingu sinni með
þjösnalátum, og einkenni hans
var það, að með engu móti gat hann horít í augu manna.
Það var þvi ekki að undra, þótt liann felldi hatur lil Hervarðar,
og dró liann engar dulur á það. Ávallt er fundum þeirra bar sam-
an gafst efni til fjandskapar, og það var aðeins tiinaspurning
hvenær óvild þeirra myndi brjótast út í ljósan loga. Loks rak svo
að því að Hervarður vildi ekki þegjandi bera svigurmæli Iians
og i'rýjun, og kastaði hann hanzkanum. Hinn hélt áfram brigslum
sínum, en Hervarður lét þess getið að einvigi myndi háð til úrslita
úr því sem komið væri.
Valinn var hólmgönguvöllur á afviknum stað og sverðin dregin
úr slíðrum. Er þeir höfðu skipzt á höggum nokkunun, aðallega
til þess að kanna leikni og lag hvors annars, varð Cornwall-búan-
um ljóst, að hér átti hann i höggi við leikinn og lipran andstæðing.
Taldi ha'nn þvi rétt að reyna að ná úrslitum i fyrstu lotmn, og sótti
á ákaft. Hervarður bar af sér lagið, og það með því afli að það
hrikti í handlegg andstæðingsins allt upp til axlar. Iiaim hopaði
með Ulum orðum> en Hervarður manaði hann til nýrrar atlögu.
Hann hóf atlögu, -- ekki einu sinni, heldur hverja eftir aðra,
og hagaði sókninni á ýmsa vegu til þess að koma fjandmanni sin-
um að óvörum. Hervarður bar af sér öll lögin með sverði sínu.
Við alla þessa sókn að árangurslausu reiddist Cornwallbúinu,
m svo sem allir vita, er bræðin aldrei til bóta í einvígi. Hervarðnr
sá hinsvegar, að ekki yrði hjá þvi komizt, að spara eigi stórn liögg-
in, ef liinn óði maður ætli ekki á honum að vinna.
í einui sóknarhryðjunni, þcgar sverðunum var beitl svo liart
og tíll að augað greindi þau rélt eins og leiftur, liætti Cornwall-
búinn sókninni skyndilega, reikaði og léll til jarðar.
Örlögin höfðu hagað því svo áð Hervarður gerði Iranum, vini
sinum, miklu meiri greiða, en hann luifði um beðið, og ekkert
liafði unnusla hans heldur að óttasl þetta svakameuni. Þetta datt
Hervarði fyrst í hug er hann lók upp skikkju sína, og hafði gengið
úr slcugga um, að andstæðiiigiir Iians var dauður.
Ekki var erfiðlcikuin hans öllum lokið þrátt fyrir þetta. Er
hann var i þann veginn að ganga út af hólmgönguvellinum, þustu
vopnaðir menn að úr öllmn áttum og umkringdu hann. Áður en
honum gafst færi á að draga sverð sitt úr slíðrum var hann borinn
ofurliði og fluttur lil dýflissu í kastala andstæðings hans.
Cornwall-húinn lidfði ekki komiðæipsamáll til hólmgöngunnar.
öteun hans lágu i launsátri, og hafði þeim verið skipað að hefna
væri hann ofurliði borinn. Dýflissan var hæði köld og fúl, svo sem
þá tíðkaðist, en lokað var henni með hurð rammlegri og slám.
Fregnir þessar bárust skjótlega til lcastalans, þár sem hin unga
brúður beið úrslita einvígisins milli vonar og ótta. Er hún frétti
um svikráðin og handtöku vinar hennar og verndara, leit hún svo