Vísir - 24.12.1941, Page 4

4
JÓLABLAÖ VÍSIS
l-Icrvar'ður l>rei f brúður-
ina á loft og hélt henni
þanuig, að klaíði hcnnar
yrðu honum ekki til trafala,
er hann híjóp um strætin.
á að sér væri um að kenna, og ákvað að gera alll, sem unnt væri til
þess að ná honum úr höndum fjandmanna hans.
Faðir hennar var eini maðurinn, sem veitt gat henni ásjá og
hjálp, en þótt hún grétbændi hann kom það aflt fyrir ekki. Annað-
hvort færðist hann undan, eða sagði lienni reiðilega, að Hervarður
liefði eyðilagt hamingju liennar, enda væri hann-ófyrirleitinn ævin-
týramaður, sem vel ætti dauða skilið í dýflissunni.
Er lntn sá, að þessi leiðin var lokuð, reyndi iiún aðra. Ofl er það
svo, að er gangvegurinn þrýtur liggja krókaleiðir að markinu; ef
til vill hefir hin unga mær ekki veigrað sér við að grípa lil sinna
ráða, og ltefir haft varðmennina að fíflum. Hvað, sem um það er,
cr hitt víst að innan slcamms var Hervarður laus látinn og liélt
úr landi. Áður en hann fór gat liann með leynd náð tali af bjarg-
vætti sinni, sem fól honum J)oð tiJ liins írska elskliuga síns. Þvi
næst sigldi liann ti! Irlands og naut livíldar eftir liin erl'iðu ævin-
lýri.
Fi hi írlands kom íor liH.no á. fund irsks liofÖmö 12.0s o& skýrði
hoíium frá þvi, er á daga haos hafði drifið- Réð hann hoiíum til bess
að bregða nu skjótt víð, ef hann vildi fá Cornwall-brúðurma ser til
Jianda, enda væru meðbiðlar margir, og eklci ætti liann Jiægt með
að drepa þá alla. Er írslci höfðinginn heyrði tíðindi þessi brá liann
við slcjólt og sendi erindreka sina til Cornwall, með handsölum og
skilríkjum, þannig að þeir gætu annast erindi hans, svo sem vera
Jjar, og beðíð brúðarinnar honum til liandu. Sá tími leið
er þeír voru væntanlegir aftur, en eklci bólaði á þeim.
Víkur liðu og enn lcomu þeir ekki. Höfðinginn sendi þá
aðra érindrelca í sömu erindum. Allt Icorn fyrir ekki, —
enginn þeirra lcom aft-
ur. í þriðja sinn reyndi
Jiann, og svo liélt hann
áfram, þar til er liann
liafði sent 40„meim til
Cornwall, sem engir
Jconiu lieini aftur. HÖfðu
þeir, sem siðast íoru, þó
liaft þau boð meðferðís,
að dóttir lávarðarins
liefði þegar lieitið hin-
uiii irslca liöfðingja eig-
inorði.
Meðan þessu fór frain
dvaldi Hervarður hjá
vini sinum, og dró hann
elcki dul á, að hér
myndu vera brögð í
tafli. Er liin siðasta
sendinefnd kom elcki að
lieldur, álcvað liann að
fara ásamt þremuf
tryggum félögum sín-
uni til Cornwall til þess
að rannsalca lwernig
málum væri liáttað.
Elcki var liann sjálfur
aðili í þessu ástarævin-
týri, en ]ió hafði hann
þegar áll svo ríkan þáll
í því, að liann liefir talið
að sér hæri einnig að
ieiða það til farsælla
lykta.
Er Hervarður og fé-
lagar hans lcomu til
Cornwall, ákváðu þeir
að lialda strax til lcast-
alans. Voru þeir í dular-
klæðum, en Hervarður
liafði lilað hár sitt ljóst
en hörund dekkra.
Töldu menn þá því
meinlausa ferðamenn.
Þeir sáu að mikið var
um að vera, er þeir
koniu til lcastalans, og
var þeiin tjáð, að verið væj-i að halda hrúðkaup urigu og fögru lá-
varðsdótluriniiar, sem þeir höfðu lagt svo mikið í sölurnar fyrir.
Þá komust þeir ennfremur að því, að Íávarðurinn, sem bar rót-
gróið hatur lil allra erlendra manna, hafði varpað öllum sendihoð-
um írska íiöfðingjans i dýflissu, án þess að láta sér til hugar koma
að gefa svar við málaleitaninni. Beil það svo höfuðið af slcömm-
inni, að hann hafði valið annan'brúðguma dóttur sinni lil handa.
Hervarður álcvað að ganga fyrst úr slcugga um livort hrúðurinni
hefði elcki orðið hughvarf frá þvi sem var, er hann sá hana síðasl,
áður en hann aðhefðist frekar. Hét hann því liinsvegar, að ef sú
yrði raunin á, að enn væri allt við hið sama, skyldi liann i'relsa
. stúlkuna úr þessum tröllahöndum.
Þeir l'élagarnir slóust ]>ví í för með mannfjöldanum og liéldu
inn í kastalavirlcið. Að góðum og gömlum hætti gekk brúðurin þar
inaima i milii og rétli þeim brúðkaupsbilcarinn.
Hervarður tróðst i fremstu röð, og elti hana ineð augunum þar
til hún Isít i H-Ufíii hans, Hún þskkti hann óSara brátt fyrir dulbún-
mginri- Hún varð náföl os öllum til undrunar biast hún í mrát. Var
því um kennt manna á meðal, — enda ekki vitað um aðra lástæðu,
— að hugaræsing augnahlilcsins ylli þessu.
Hervarði féll farg af hjarta, þar eð hann þóttist vita með vissu,
að ekki hefði henni hughvarf orðið, en vænst þess hinsvegar, að
erindrekar jrsjca höfðingjans myndu lcoma of seint henni til bjarg-