Vísir - 24.12.1941, Qupperneq 23

JÓLABLAÐ VÍSIS
23
(i!iiiiiiiig;ir>ít'lirt
Eftir
Rafael Sabatini
T^\ e Charette riddari, er var
fyrir liinum konunglega
og kaþólska her, sem barðist í
Retz-héraði, kallaði foringja
sina á ráðstefnu.
Herforingjarnir sex — allir
aðalsmeiin, að undanteknum
borgaranum Le Moélle, sem
hafði aflað sér metorða sinna
með kænsku sinni og liugrekki
— komu saman í húsi þvi, sem
Charette hafði gert að. aðal-
bækistöð sinni i Legé, óvíggirtri
borg, sem liann hélt með ónógu
liði. Þeir voru í viðkunnanleg-
um sal, hvítmáluðum, sem náði
þvert í gegnum liúsið. Glugg-
arnir öðrum megin sneru að
götunni, en úr hinum sást yfir
engin niður að ánni Loque fná
hæðinni, sem borgin stóð á.
Á þessum engjum voru tjald-
búðir fimm eða sex þúsund
Chouan-manna. Milli fjögur og
fimm þúsund aðrir — en þá var
allur mannafli Cliarettes talinn
— voru að vinnu á ökrunum,
eins og var venja Chouan-búa
milli bardaga, en liægt vár að
kalla þá saman Jægar í stað með
klukknahr ingingu.
Herforingjaráðið var kvatt
saman til að ræða um töku liins
rammgera vígis La Roche
Guyon, en þar sat Kléber, lýð-
veldishersliöfðingi, og liafði á-
lika margt lið og Cliarette. Lýð-
veldissinnar voru óhultir að
baki hinna sterku víggirðinga
og biðu liðsaukans, sem var á
Ieiðinni til þeirra frá París.
Jafnframt höfðu þeir lykilað-
stöðu gagnvart Bocage-héraði,
en það var mjög skógi vaxið,
með lágum hæðum þar sem
litlar ár runnu um mjóa dali,
er lágu sitt á livað. Var héraðið
hið bezta hæli fyrir uppreislar-
her, sem þyrfti að hörfa þang-
að ' og þekkti hvern krók og
kima. Nú varð að liála til skarar
skríða, því að jafnskjótt og
. Kléber fengi liðveizluna gat
hann hætl sér út úr vigi sínu
og þá yrði.ekki vært í Legé. Það
var því með mildum feginleik,
sem Gharetté las bréfið frá
Stofflet, v þar sem hann lofaði
finnn þúsund manna liðsauka,
gei’ði jafnfi-amt uppástungu
um bardagaaðferð og lét Ianda-
bréf fylgja, þar sein liann
skýrði nánar hugmyndir sínar.
Þótt. ráðagex-ðin væri flókin
i smáatriðum,.var hún þó ofur-
einföld í heild. IJina fimnx þús-
uncl nxenn Stofflets átli að nota
í nælurárás á La Roche Guyon
að vestanverðu, sem átti að
vera svo liörð, að hún hlekkti
Kléber, lil að beita öllu liði
sínu gegn henni. Jafnskjótt
og lýðveldisherinn væri önnum
kafinn við að hrinda þessu á-
hlaupi, ált allur her Chareltes
að leggja til atlögu að austan.
Rödd Charettes skal af lirifn-
ingu,
,*Eg þarf elcki að taka það
fram, herrar mínir, liversu xxiik-
ilvæg La Roche Guyon er fvrir
oklcur, því að þar getum við
varizt lxer, sem er þrefallt stærri
eix okkar. Það ætti að létta af
yður þeinx láhyggjum, sem
sækja að yður vegna hinna
veikxx varna hér í Legé.“
En enginn lét í ljós sömu
hrifni og liann. Mennirnir höfðu
verið þungbúnir á svip, er þeir
komxx til fundarins. Þeir skoð-
uðu landabréfið og lilýddu á
bréfið þxxngbúnir á svip og nú
sátu þeir þungbúnir og gutxx
augunxmx hver til annars flótta-
lega.
Charette leit á þá og hnyklaði
brúnirnar yfir björtum, gnáxuxx
augunum. „Nú, lierrar nxínir?“
tók hann loks aftur til máls.
„Eg bíð eftir að lieyra álit vðar.“
Enn vai-ð löng þögn. Þá
ræskti de Meric greifi sig, til
Jxess að hafa ox-ð fyrir foringj-
unum. Hann var eini maðurinn
í hópixum, sem lxægt var að telja
í-oskiixix.
„Ráðagerðin er allgóð og gæti
heppnazt, sérstaklega ef Kléber
uggir ekki að sér, vegna þess að
hann lieldur að aðstaða sín sé
óvinnandi, og ef fát kemur á
hamx við liina óvæntu iái*ás.“
„Það er svo liklegt að þetta
heppnist, að við getunx trevsl
þvi.“
„Að því lilskildu, að árásin
komi á óvænt.“
„Auðvitað. Það er gert ráð
fyrir því.“ Cliarette var orðinn
óþolinmður. „Menn Stofflets
fax-a unx Bocage í litlxun flokk-
um, svo að þeim vei-ði ekki veitt
eftirtekt. Síðan sáfnast þeirsam-
an á takmörkum héraðsins. Við
liörfum þegar í stað inn í Mon-
taigu i Bocage og látum þá
halda að við séum á undanhaldi.
Svo tökunx við okkur upp að
nætui-lagi, höldum öllu leyndu
um ákvörðunarstað okkar og
tökum liina ákveðnu stöðu,
sömuleiðis á héraðamörkununx,
reiðubúnir til að leggja til úr-
slita-atlögunnar.“
„Okkur er það ljóst,“ svaraði
de Meric. „Það er bara þetta,
að við verðum að treysta þvi,
að þetta komi óvinunum á ó-
vænt, til þess að áhlaupið megi
lánast. Án þess yrðum við bx-ytj-
aðir niður.“
„En liversvegna ættunx við
ekki að geta koxnið þeinx á ó-
vart ?“
„Já!“ svaraði greifinn.
„Hversvegna?“
Nú tók til nxáls Desnaurois,
liinn ungi formaður herfor-
ingjai-áðsins. „Lex-fist oss að
minna yður á, hershöfðingi, að
við Macliecoul og aftur við Pal-
luau voru bardagarnir vel und-
irbúnir. Sigur á báðunx stöðunx
var undir því kominn, að við
kæmuxn fjandnxönnunum að ó-
vörum, en báðir fóru illa, vegna
þess að fjandmemiirnir voru
viðbúnir.“
„Viðbúnir ?" - Chai-ette setti
upp stór augu. „Þér getið vart
átt við, að þeir hafi verið að-
varaðir.“ *
„Það,“ svaraði de Méric, „er
einmitt það, sem við eigum við.“
„Getgátur.“
„N^fnið það því nafni, senx
yður þóknast. En þetta hefir
átt sér stað tvisvar. Og tvisvar
er nógu oft.“
1 Chai-ette stökk á fælur. Hami
var á þrítugasta ári, grannur
og vasklegur meðalmaður og
bar sig vel. Hann var i þröngunx
jakka, girður breiðu hvítu belti
nxeð gylltum röndunx og á bi-jóst
lians var saumað hið brennandi
lijarta, sem var merki Cliouan-
nxanna. Hár hans var ljóst og
bundið í hnút. Hvasslcgt andlit
hans var fölt og alvarlegt.
„Herrar nxinir, eg lield að eg
skilji yður ekki. Þér hljótið að
lxafa eittlxvað í huga. Hvers-
vegna sýnið þér ekki hrein-
skilni?“
„Það num reynast haldbezt,"
rumdi í Le Moélle, boi-gara.
Hann ræskti sig og talaði hisp-
ui-slaust. „Það er skoðun okkar,
að kvenfólk eigi ekki að fylgj-
ast með hernunx.“
Charette leit á liann og lxann
þagnaði, en hershöfðinginn
Stéphanie gekk aftur- fyrir stólinn, sern hann sat á, og lagði handlegg-
ina unx háls honum.