Vísir - 24.12.1941, Blaðsíða 26

J ÓLABLAÐ VÍSIS
GLEÐILE G JÓL!
Á. Einarsson & Funk.
Nora Magazin.
GLEÐILEG JÓL!
VERZLUNIN VÍSIR,
Laugaveg 1. — Fjölnisveg 2.
GLEÐILEG JÓL!
Verzlunin MANCHESTER.
sagði Stéphanie. „Úr því að við
verðum að fara, ætti þó að
minnsta kosti að láta okkur vita,
hvert við eigum að fara.“
En hann var svo þögull og al-
varlegur, að' hún spurði ekki
meira að sinni. En litlu síðar
fór Marie-Anne út. Þá gekk
Stéphanie aftur fyrir stólinn
hans, lagði hendurnar um háls
honum og vanga sinn að kinn
hans.
„Franyois,“ sagði hún lágt,
„viltu ekki segja mér ráðagerðir
ykkar?“
Blíðuatlot hennar rugluðu
hann dálítið i ríminu og liann
hefði vafalaust sagt henni allt
af Iétta, ef þetta hefði ekki gerzt
á ráðstefnunni áður. Þess í stað
spurði hann: „Hversvegna er
þér svo mikið áhugamál að vita
það?“
„Ahugamál? Er það ekki of-
ur eðlilegt? Ætti eg að elska
þig, án þess að fylgjast af áhuga
með hverju skrefi, er þú tekur?
Segðu mér það nú.“
ÞessUm rökum var ekki hægt
að svara. Spurningin var eðli-
leg og það var óverðugt að efast
um lieiðarlegan tilgang hennar.
Um leið og hann snéri höfðinu
til að kyssa hana, var það aðeins
loforð það, sem liann hafði gef-
ið á ráðstefnunni, sem varnaði
þess, að hann vrði við hón
hennar.
„Elskan min, eg hefi unnið
eið að þvi, að segja engum fiá
fyrirætlunum okkar.“
„Auðvitað. En það á ekki við
gagnvart mér, Francois. Þú
veizt, að eg mundi aldrei segja
eitt orð um þær — jafnvel ekki
Marie-Anne, ef ]ui bannaðir mér
þaðj
„Barnið ' mitt, óskaðu þess
ekki oftar við mig, því að eg á
svo bágt með að neita þér.“
Hann reis úr sæli sínu og tók
hana i faðm sér. „Spurðu ekki
meira, Stéphanie. Eg verð að
fara. Eg hefi þúsund verk að
vinna í Legé í kvöld. Það er ó-
víst að eg komi aftur fvrri en í
fyrramálið.“
jþað fór þó svo, að hann kom
aftur miklu fyrr, því að
hann hafði verið fljótari að
Ijúka störfum sínum en hann
hafði gert náð fyrir.
Um miðnætti, er hann var á
leið til dyranna og gekk fram-
hjá gluggum. ráðstefnusalarins,
varð hann var við daufa ljós-
glætu, sem lagði út um rifu
milli gluggatjaldanna. Hanri
nam staðar og gægðist inn um
rifuna.
Það var Ijósið frá einu kerti,
sem varpaði daufri birtu á her-
bergið. Það yar kona, sem hélt
á kertinu, og hún var i náttkjól
og með flaksandi hár. Er hann
horfði á hana gekk hún frá
skrifborðinu, sem var aflæst, og
að borðinu, sem þeir lröfðu set-
ið við á ráðstefnunni. Er hún
snéri sér við sá hann hver þarna
var — frú de Villestreux.
Hann tók andlcöf og kalt vatn
rann honum milli skinns og
hörunds af liryllingi, er liann
gerði sér ljóst réttmæti ásakan-
anna, sem hann hafði varið hana
svo drengilega fyrir. Svo fyllt-
ist hann liryggð og gremju, og
var kominn á fremsta lilunn
með að brjóta rúðuna. En litmn
bældi þá löngun niður og hélt
áfram að fylgjast með því, sem
hún gerði, án þess að láta á sér
bæra.
Hann sá hana opna skúffu,
en er liún reyndist tóm, opnaði
liún aðra og tók þar upp fullt
fangið af skjölum. Hún hrúgaði
þeim á borðið og fór að skoða
þau hvert af öðru við bjarm-
ann af kertinu. Hún hagaði
starfi sínu skipulega og var ekk-
ert að flýta sér, þvi að hún
treysti því auðsjáanlega, að
Charette mundi ekki koma aft-
ur fyrri en i dögun. f fulla hálfa
klukkustund stóð hann úti á
strætinu og fylgdist með ' öllu
því, sem inni gerðist, gegnum
rifuna, sem til allrar hamingju
var milli gluggatjaldanna.
Loksins vafði hún skjölunum
aftur saman og lét þau á sinn
stað. Hann gat meira að segja
séð á andliti hennar, að hún
hafði orðið fyrir vonbrigðum.
Augnablik liélt hún kertinu
hátt á lofti og virti salinn fyrir
sér. Hann gat séð, að liún átti
bágt með að skilja, hvernig leit
hennar hefði getað reynzt ár-
angurslaus. Síðan gekk liún
hægt og hikandi til dyra, geklc
út úr salnum og þar varð
myrkt .
Samskonar myrkur hafði sezt
að í sálu mannsins, sem stóð úti
fyrir glugganum. Maður í hans
stöðu varð að gera ráð fyrir, að
reynt vrði að svíkja hann. En
að vera svikinn — undir
yfirskyni ástar — af þeirri
konu, sein hann tignaði, ætlaði
næstum því að ríða lionum að
fullu.
Charelte var hálfutan við sig,
er hann yfirgaf loks gluggann
og gekk hægt til dyranna. Hann
hélt á lyklinum í hendinni, en
nam svo staðar, því að hann
vissi ekki hvað til bragðs skyldi
taka. Hann hafðí yfir orðin, sem
hann ællaði að ávita hana með
og leitaði í beiskju sinni að þeim
smánarorðum, sem bezt hæfðu
gjæp hennar.
Hann var enn að velta því fyr-