Vísir - 24.12.1941, Qupperneq 28

28
JÓLABLAÐ VÍSIS
GLEÐILEG JÓL!
UUarverksmiðjan Framtíðin.
t@__________________________Igj
GLEÐILEG JÓL!
Eggert Kristjánsson & Co. h.f.
GLEÐILE G JÓL!
SILKIBÚÐIN.
VGLEÐILEG JÓL!
Reiðhjólaverksmiðjan Fálkinn.
GLEÐILEGJÓL!
LJÓSAFOSS.
Klébers með eyðileggingu þess-
arar deildar, mun okkur verða
hægðarleikur að fást við hinn
hluta hers hans.“
Hann þagna'ði og sté eitt skref
aftur á bak, meðan liún rýndi i
skýringarnar, sem sönnuðu orð
hans. Svo bætti hann við, hæðn-
islega: „Þér fer nú að verða
skiljanlegra. Stéphanie, hvers-
vegna eg sagði i gærkveldi, að
maður hörfar stundum undan
til þess að geta stolckið lengra.“
Hún snéri sér að lionum, föl-
leit og æst, en hún sagði ekkert,
þvi að mikil barátta var háð hið
innra með henni.
„Auðvitað kemur þetta þér í
æst skap,“ sagði liann með vel-
þóknun. „Þú skilur liversu kæn-
lega þetta er liugsað lijá okkur.“
„En .... en ef Kléber kæmist
að þessu?“
Charette yppti öxlum. „Hann
gæti auðvitað snúið á okkur
með því að senda mikið lið til
Legé. Þá mundum við vera í
gildrunni. En livernig ætli hon-
um að berast sú vitneskja? Eng-
inn veit um þetta nema þú.
Ekki einu sinni Marie-Anne . .“
„En þeir sem eru í herfor-
ingjaráðinu þínu?“ sagði hún,
Hann brosti. „Þú átt varla við
að svikari sé meðal þeirra?“
„Ef til vill ekki svikari. Nei.
En þetta er .... er svo alvarlegt
.... Það .... það gei’ir mig
hrædda um þig, Fran§ois.“ Hún
virtist svo æst og óróleg, eins og
hún vissi vart hvað hún væri að
segja.
Nú var hurðinni lokið upp og
Marie-Anne ávarpaði þaU hæðn-
islega í dyragættinni: „Vonandi
sæki eg ekki illa að. En þið virð-
ist hafa gleymt þvi, að við för-
um héðan innan stundar.“
Stéphanie lagði á flótta, en
Charette varð eftir við að taka
skjöl sin saman.
að var komið fast að há-
degi, þegar allir borgarbú-
ar í Legé voru komnir af stað.
Sumir voru gangandi, aðrir
riðu ösnum eða sátu í vögnum,
sumir báru pinkla á bakinu eða
óku eignum sírium á handvögn-
um og enn aðrir ráku nautgripi
á undan sér. Á eftir borgarlýðn-
um kom lest vagna af öllum
stærðum og óku sumar hefðar-
frúrnar, sem voru í liirð hers-
höfðingjans, í þeim. Hinar héldu
sig hjá mönnum sínum, ef þeir
voru ekki i fylkingarbrjósti.
Lestina rak flokkur þúsund
Chóuanmanna, en þeix höfðu
tréskó á fótum, voru i geitar-
skinnsjökkum og viðum lin-
hrókum, en einkenni þeirra var
hvítt band um kringlótta, svarta
þattana. Sumir báru hermanna-
byssur, aðrir fuglabyssur og
enn aðrir báru spjót, sem þeir
böfðu búið til úr ljám.
Þeir gengu rösklega eftir ryk-
ugum þjóðveginum og liéldu
inn Bocage-skógana, en að baki
var þögul borgin, þar sem að-
eins var eftir fimmtungur íbú-
anna.
Charetle og þær konur, sem
kusu að fylgjast með honum,
voru á hestbaki ásamt með
þjónum sínum. Skömmu eftir
að hópurinn var kominn í völ-
undarhús skógarþykknisins, þar
sem hægarleikur var að heltast
úr lestinni, án þess að eftir væri
tekið, varð hershöfðinginn þess
var, að Michel, sem var þjónn
Stéplianie og liafði riðið stríð-
hærðum bretönskum hesti, var
horfinn úr hópnum.
Sólin var næstum gengin til
viðar, er þeir síðustu í hópnum
héldu inn í Montaigu. Þröng var
mikil í borginni, enda þótt her-
inn hefði verið látinn setjast að
í skógunum utan við borgina.
Hvergi bólaði á hinum fimm
þúsund mönnum Stofflets, en
Charette vissi að þeir mundu
vera dreifðir um þorpin í
Bocage, reiðubúnir til að koma
saman á tilteknum stað, er
merki væri gefið.
Það var gefið tveim dögum
síðar og mennirnir skunduðu á
sinn stað mjög leynilega, en það
gerði reglulegum her svo erfitt
að berjast við Cliouan-menn,
hversu leiknir þeir voru í að fara
liuldu höfði. Um fimmtán þús-
und manna liði var fylkt í leyni
i skógunum, varla þrjár mílur
frá La Roche Guyon, og þar beið
það i 24 klukkustundir, en þá
gaf Charette skipun um að
leggja skyldi til atlögu. Allir
herstjórnarróðsmeðlimir hans
töldu áhlaupið illa undirbúið og
spáðu að það mundi fara illa.
Charette hafði ekki aðbafzt
fyrri en Jijósnarar hans, flestir
bændakonur, færðu lionum
fregnir, sem enginn hinna kon-
ungssinnuðu herforingja vildi
trúa. Kléber hafði haldið á brott
frá La Roche Guyon með megn-
ið af liði sínu — full átt þúsund
manna. Hann hafði stefnt norð-
ur á bóginn, en í virkinu voru
aðeins eftir um 2000 menn, sem
voru engan veginn nógu margir
til að verja það.
Það var Le Moélle, sem fyrst-
ur lét í Ijós grunsemdir þeirra.
„Það er gildra“, sagði hann ó-
þolinmóðlega. „Kléber hefir
borizt njósn af fyrirætlunum
okkar og nú ætlar hann að lokka
okkur í glötunina.“ Hann beindi
reiði sinni að hershöfðingjan-
um. „Þér vilduð ekki taka til
greina er við aðvöi’uðum yður i