Vísir - 24.12.1941, Qupperneq 51

J ÓLABLAÐ VlSIS
51
Tréskuröarmyndirnar
eru eftir Nínu Tryggva-
dóttur listmálara.
tautaði. Hún gat livort eð var
ekki hugsað til, að hringsóla og
lioppa i þessum þrönga helli
hcðan af, þó það væri gaman
að því, svona rétt í svip. — Til
himnarikis — til liimnarikis,
— kvað við í huga hennar. Færi
svo illa, að Jesú Máríuson gerði
hana afturreka, þá liafði hún þó
alltaf gert tilraunina. Utan við
sig af eftirvæntingu og fögnuði,
skaust hún upp i hellisrjáfrið og
hringsnerist þar noklcra stund,
eins og lnin vildi með þvi sann-
færa sjálfa sig um, að henni
væru allir vegir færir. Svo
skaust hún út úr hellinum. —
II.
Leiðin til himnarikis varð
lengri en hún hafði hugsað scr
þegar hún lagði af stað. Henni
var hálft i hvoru farið að detla
i hug að liún væri á rangri leið,
þegar hreimskær klukkna-
Jdjómur barst henni til eyrna úr
fjarska. Þá greikkaði hún för-
ina. Nú vissi tröllkonan úr Von-
arskarði að hún var á réttri leið.
Klukknahl j ómurinn varð
bjartari og styrkari, eftir þvi
sem hún nálgaðist uppruna
hans. Innan skamms sá hún
heiðblá fjöll og hrímkrýnda
jökla, rísa handan við sólgull-
inn skýjasæ. Gagnlekin fögn-
uði hraðaði liún för sinni hálfu
meir en áður.
Við rönd skýjahafsins nam
hún staðar örskamma stund og
litaðist um. Rétt hjá landi lá
lílill bálur við stjóra. Aldraður
maður sat á miðþóftu hans og
dorgaði á handfæri en í austur-
rúminu sprikluðu nokkrar ýs-
ur með silfurgljáandi hreistur
og gullna ugga.
Tröllkonan úr Vonarskarði
sá fljótt, að lítið lið mundi henni
að bátskel þeirri til farar yfir
hafið. Hún gat sem bezt borið
hana undir hönd sér. Ætti hún
að lcomast yfir þetla skýjaliaf
varð hún að freista þess að
vaða; slikt ægði henni elcki svo
mjög, þvi niðri á jarðriki hafði
hún oftsinnis öslað jökulsár i
bullandi vexti og hvergi lmikáð.
En, — liversvegna var hún að
hugsa til að vaða? — Hafði hún
gleymt þvi, að hún var dauð ög
gat svifið yfir hvað sem fyrir
var?-------—
Hún hóf sig liratt út yfir liaf-
ið og sveif lágt yfir sólgullnum
gárunum. Von bráðar sá hún
strönd himnarikis skammt und-
an; hún lækkaði svifið unz fæt-
ur hennar snertu dúnmjúkan,
silfraðan sand. Klukknahljóm-
urinn fagxá var öllu lágværari
hér, en hinum megin skýjahafs-
ins, —- hann sveif í loftinu yfir
liöfði hennar eins og þytur af
vængjablaki villisvana.
Nú heyrði hún fótatak að baki
sér, og er hún vatt sér við til að
gæta að liverju það sætti, sá hún
tígulegan öldung með sítt, grátt
liár og skegg, standa andspænis
sér. Svipur lians var mildur,
augu hans björt og vakandi.
—- Komdu sæl, — ávarpaði
hann tröllkonuna. — Ilvaðan
ber þig að? —
Tröllkonunni vafðist tunga
um tönn. Alúðin og hlýjan í
rómi og fasi öldungsins gex-ði
liana feimna. — Þannig höfðu
tröllin ekki tekið gestum, —
jafnvel ekki þó að velkomnir
væru.
— 'Ojæja, heillin, — lxélt öld-
ungurinn áfram. — Eg þylcist
sjá, að þú munir ekki enn liafa
áttað þig til fulls. En það lagast.
Þú ert ekki ein um, að vei’a dá-
lítið utan við þig, fyrst eftir
hingaðkomuna, — en, sem eg
segi, — það lagast. — Eg held
að við ættum að labba okkur
heim að bænum.
Tröllkonuuni var eiginlega
slcapi næst, að segja öldungi
þessum, að við liann ætti hún
engin erindi. En það var eitt-
hvað i svip hans og framkomu,
sem hafði áþekk áhrif á hana
og klukknahljómurinn niðri, á'
jai’ðríki hafði haft, — seiddi
hugann og batt viljann. Hún
gekk því þögul við lxlið hans og
lét hann xáða ferðinni.
— Jú, það er sizt að undra,
þó að menn ringlist svolítið i
kollinum. — Þetta eru snögg
umskipti, — liélt öldungurinn
áfram. — Sumir hafa, meira
að segja, verið svo ruglaðir, er
þeir komu hingað, að þeir hafa
lengi vel, ekki getað gizkað á
hver eg er. — Það var ekki laust
við að móðgunarlireim brygði
fyrir í rödd hans, og tröllkonan
kveið því með sjálfri sér, að
liún vrði þá og þegar einnig sér
til minnkunnar. — -----Hún
hafði ekki minnstu hugmynd
um, hver þessi öldungui: í raun
og veru var. — — — Ef til vill
var það sjálfur Jesús Máríuson.
— Eg liélt þó, að flestir
myndu hafa heyrt hans Sanlcti-
Péturs getið, — sagði öldungur-
inn. Það var engu líkara en
hann læsi liugsanir hennar. En
hvei’ju var hún nær? — Hún
var að því komin að segja, að
hún hefði aldi’ei lieyrt nafn það
nefnt með tröllum, en hætti þó
við. Það gat móðgað hann, og
lienni var farið, hálft í livoru,
að verða þannig við liann, að
hún kæi’ði sig ekki um það.
Þau höfðu nú gengið kipp-
korn upp frá sandinum, eftir
harðlendisbökkum, þöktum
lágyöxnu, þéttu grængresi, en
mura og sóley blöktu hér og þar
á þúfnakollunum. Skammt frá,
í brattri hlíðai’bi’ekku vafinni
ilmreyr og blágx’esi, blasli við
lágreistur en þó þokkalegur bær
með hvítum þiljum og grasi
gi’ónum þökum. Þangað héldu
þau.
— Já, hér á maður nú heima,
sagði Sankti-Pétur, er þau héldu
á brekkuna, og var auðheyrt á
róm hans, að lionum þótti eng-
in vansæmd að heimili sínu.
Þetta er ekki svo óþægilegt kot,
þó jarðnæði sé i það þrengsta
og hlunnindin mættu gjarna
vera meiri. Það er jú, æðarvarp-
ið og annað ekki, — silungs-
veiðin er tæplega leljandi.
En þér að segja, konan góð,
1