Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 3

JÓLABLAÐ VÍSIS
8
,ú>
Barn! Þetta er hann sem hinir skyggnu spáðu um
sem hjörtun sundurkramin þ.ráðu og báðu um
Vor líkn í vorum þrautum
vor lind á brunasöndum
vort ljós á vorum brautum.
Við þjónum honum hvar sem er og fer hann.
Ó, hvað vér skulum bera hann
oss á höndum.
Til lians, til lians mun harmabarnið flýja
og hann mun skapa veröld fagra og nýja
og eyða hungri og nauðum
og létta líf og dauða
hjá lifendum og dauðum.
Þá mun hinn ríki láta Ijós silt skína
og leggja auðlegð sína
í hönd hins snauða.
Hans ævi skal ei verða sorgarsaga
um sálarstríð og þrautir alla daga
og hann skal enginn svikja
með hrekkvíslegum kossi
Jjví hann skal lifa og rikja.
Við fótskör lians skal heimur kné sín beygja.
Ó, hann skal aldrei, aldrei deyja
á krossi.
Hér stönzum við. Ó, hversu fagur heimur
á himni og jörð sem birtist okkur tveimur.
Hve öllum sem að þrá hann
var yndislegt að vaka
og eiga að fá að sjá hann,
— já, þeim sem biða i þolinmæði og trúa
— og þá er nú að snúa
við til baka.
I þínum eyrum þúsund raddir hljóma,
í þínum augurn stjörnur himins ljóma,
í þínu góða hjarta
er enginn skuggi af efa
um undrið dýrðarbjarta:
Hver sál mun ganga sæl á drottins brautum
og sínum skuldunautum
fyrirgefa.
En eitt skal muna, nú er heim við höldum
við hósíanna söng í þungum öldum
svo glöðum huga megir
þú ganga án allra saka
að gamalt dómsorð segir:
Vei, hverjum þeim sem herrans lögmál brýtur!
Vei, hverjum þeim sem lítur
við til baka.
Ef lilýðir þú ei hinu gamla boði
að hjarta þínu stefnir mikill voði:
Þá greinir sál þín niðinn
er gnýr sem Hafið rauða
í gegnum söngvakliðinn.
Þú hlýtur þyngstu refsing allra alda,
þíns afbrots munt þú gjalda
í Jífi og dauða.
Þá hverfa, hverfa hin gullnu himingæði
og göldrótt skyggni slær þín' augu bæði,
og að þér óhljóð berast
og óp í næturblænum
og undur bölvæn gerast:
þú sérð við skara skímu og leyfar 1 jósa
hvar litlir englar frjósa
í hel í snænum.
Þú sérð með hrolli í húmsins litabrigðum
þann heim er rændi, myrti og sveik í tryggðum
þú heyrir sönginn dofna
og hverfa eyrum þínum
þú heyrir björgin klofna.
Og liann sem allir hæddu svikakossi,
hann hangir einn á krossi
í dauðá* sínum.
Hans ríki í rúst! Hans starf til einskis unnið
hans unga heita blóð í sandinn runnið
hans góðverk út i bláinn
hans guð frá honum vikinn
hans gleði um eilífð dáin,
lians konungsævi öll ein harmasaga
um endalausa daga
svikinn, svikinn.
Og sál þín hrópar: Hví var glaðst og sungið
og hví var loftið ilmi blóma þrungið
og brosað til hins pínda
og hafinn galsaglaumur
á gröf hins þyrnikrýnda?
Þér finnst þú sjúkur fara í myrkri, villtur
þér finnst það allt sem trylltur
óráðsdraumur.
Nei, lít þú ei um öxl að þessu sinni.
Þín æska kynni að glatast sálu þinni.
Hlýð ráðleggingum mínum
svo refsinornir gramar
ei reiðist augum þinum.
Þann ólán slær er áþján vanans neitar.
Sá einn er sæll er leltar
einskis framar.
Hinn héíga dóm með hnýsni má ei skoða.
Gakk hraðar barn! Því sál þín er í voða.
Víst get ég um það borið
þó gleymt sé margt og liðið
— við greikkum ennþá sporið.
— Hér mátt þú gleyma mínum furðufregnum
nú fórum við í gegnum
klukknahliðið.
Hæ! litli vinur, gaman er að galdri
og góð er hlýðni manni á þínum aldri,
sem næsta fátt má sýna.
Þó er ég kvíða sleginn
og óttast hnýsni þína
sem verður eflaust illa í skefjum haldið.
— Nú ertu að skoða spjaldið
hinumegin.