Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 32

32
JÖLABLAÍ) VfSÍS
GLEÐILEGRAJÓLA
óska ég öllum mínum viðskiptavinum,
nær og fjær, og góðs og farsæls nýárs,
með þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
Guðjón Jónsson, Hverfisgötu 50.
GLEÐILEG JÓL!
fíókabúð Mdls og menningar. I
_________________________

GLEÐILEGJÓL!
ísliúsið Herðubreið.
GLEÐJLEG JÓL!
Kassagerð Reykjavíkur.
GLEÐILEGJÓL!
Verzlun B. II. Bjarnason.
fram í sveit síðari hluta dags,
þó svo snemma að við yrðum
komnir heim fyrir messu, Eg
lagði á hestana í hesthúsinu,
— sem var skammt frá bústað
læknis, — um þrjúleytið, eins
og ráðgert liafði verið, og fór
síðan að grennslast um ástæð-
ur hans. En liann var þá kóf-
sveittur að draga tennur úr
tvitugri hlómarós — en bið-
stofan full. Eg fór þá til frú-
arinnar, frænku minnar, en
hún gat ekkert við mig talað,
liún liafði nóg að gera líka, að
brasa jólaljæa'ið og sitthvað
annáð. Ilún var kafrjóð, með
upp-I)rettar ermar og gaffal
mikinn i annari hendinni, sem
hún ógnaði mér með um leið
og hún hað mig að hafa mig
á brott úr eldhúsinu.
Það hljóp í mig einhver ein-
stæðings-mæðukennd sem
snöggvast. Eg ráfaði i reiðileysi
um stofurnar og enginn vildi
við núg tala, ekki einu sinni
hún Badda, eldhússtúlkan og
mín ágæta vinkona^ sem liafði
haft verkaskifti við liúsfreyj-
una og var að ganga frá jóla-
trénu, í innstu stofunni. Frúin
vildi sjá um matreiðsluna sjálf
að þessu sinni. Og krakkarnir,
beztu vinirnir mínir, — þau
voru úti á vatni á skautum.
Eg stundi við, ákaflega
raunamæddur, og tautaði:
„Hvernig skyldu nú þessi bless-
uð jól verða?“ Lítil alvara var
þó að baki þessu raunakvaki,
fyrst í stað, þvi að mér voru
minnisstæð jól, sem eg liafði
þraukað úti í viðri veröld, fjárri
ástvinum mínum, i fátækt
og einstæðingsskap. Hér átti
eg von á notalegum jólum,
að minnsta kosti, hjá góðum
vinum.
Og þó-----------
Eg fleygði mér í hægindastól
í einni stofunni og fór að hugsa,
en það var lúxus, sem eg hafði
einmitt gert mér far .um að
neita mér um þennan vetur.
En nú gerðust þær áleitnar,
hugsanirnar, sem eg var við-
kvæmastur fyrir. — — Lítill
fallegur drengur, sem eflaust
spurði eftir honum pabba sín-
um oftar en einu sinni i dag —
og í kvöld-------elsku stúfur-
inn.------Gömul hjón,---------
— þau voru eflaust að tala um
gamla „drenginn“ sinn í dag
--------og í kvöld------------
á jólunum áttu þau jafnan erf-
iðast með að sætta sig við, að
hafa ekki drenginn „heima“.
En margt jólakvöldið liafa þau
nú selið „ein að arni hlýjum
heima“ og hugsað til drengsins
sem „fór til að sækja sigur-
kranz í sólheima lislanna
bjarmalands“,---------- en hann
hafði verið fátæklegur kranz-
inn, sem hann kom með heim.
---------Eg vissi, að i kvöld
myndu þau raula að minnsta
kosti niðurlagið af kvæði Guð-
mundar Guðmu)ndssonar, er
hann orkti fyrir þeirra munn
1914: „0, vak þú Guð yfir veg-
um lians, vertu leiðtogi og fað-
ir hans, elskaða dtengsins okk-
ar, — hjartfólgna, listglaða
ljúflingsins okkar“.------—
Hvað er þetta — var hann far-
inn að rigna.-------Eg spratt
á fætur og þurrkaði mér í franv
an með vasaldútnum, því að nú
heyrði eg fótatak Bjarna lækn-
is. Hann hratt upp hurðinni.
„Við erum að verða of sein-
ir. Það var simað til mín rétt
í þessu framan að. Karlanginn
er víst alveg að verða uppgef-
inn á þessari vondu veröld —
og engin furða. En eg ætla áð
vona, að hann sé ekki svo
dónalegur að kveðja mig ekki.
En við verðum að liafa lirað-
ann á. Hafðu til hestana á með-
an eg bregð mér i reiðbux-
urnar“. —-----
Við riðum ísa, fram vatnið
og síðan spölkorn upp eftir
ánni sem, í það rennur. Og við
riðum greitt, enda voru klár-
arnir framfúsir. Það var lítið
talað á leiðinni Eg vissi að
Bjarni var áhyggjufullur út af
gamla manninum sem hann
ætlaði að lita til. Það var ill-
kynjuð lungnabólga, sem þjáði
hann, og Bjarni liafði skroppið
til hans daglega undanfarna
daga. Og þó að hann talaði oft
hressilega til sjúklinga, sem
ef til vill voru langt leiddir,
þá var slíkt tal allt annað en
það sem hann hugsaði, því að
natnari og umhyggjusamari
lækni get eg vart liugsað mér.
Enda elskuðu hann og dáðu
allir sjúklingar lians, og þá
einkum þeir, sem mest höfðu
átt á liættu, undir lians hendi.
Það var sýnilegt, þegar við
komum á áfangastaðinn, að
læknis hafði verið beðið með
óþreyju. Húsfreyjan var hnýp-
in mjög, því að það var faðir
hennar, sem veikur var.
„Bara að þú komir ekki of
seint, læknir!“
„Gat ekki kornið fyrri, góða
mín. Allir með niðurgang i
Horninu, —og þegar þið liringd-
uð, rak eg þá út sem eftir voru
í biðstofunni, og sagði þeim
öllum í einum hóp, að eta það
sem úti frýs — og jólamatinn
eins og þeir gætu í sig látið.
Og við höfum í’iðið í sprettm-
um. — Hvernig líður gamla
manninum?“