Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 42

42
JÖLABLAÐ VISIS
jóll
p ;
GLEÐILEG JÓL!
I - I
I . |
i 1
VEGGFÓÐRARINN h.f.
V ' -
GLEÐILEGJÓL!
Verzl. Ingibjargar Johnson.
GLEÐILEG JÓL!
1 LÚLLLABÚÐ.
GLEÐILEGJÓL!
© AlfA ©
ætlaði að fara sjálf með
þær til borgarinnar og bjóða
þær til sölft. Bóndakonan virti
liana fyrir sér, til þess að ganga
úr skugga um, að hún væri að
öllu leyti eins og aðrar sölu-
kerlingar. Madama Chien var
Jeikkona, því að í mörg ár hafði
liún leikið konu, sem, er alltaf
vingjarnleg og aldrei svo skyn-
söm, að karlmönnifiium komi
það illa. Þegar hún var búin að
ýfa á sér liárið og sverta i sér
tennurnar, setti hún einnig upp
slikan heimskusvip, að allir
hlutu að Játa blelckjast.
„Nú tekur þú þig svei mér
vel út!“ lirópaði bóndaleonan
upp yfir sig. „Þú ert alveg eins
og ein okkar“, bætti hún við og
tólc þá eftir því, að ekki liafði
verið breitt yfir kökurnar. „Þær
verða fullar af rylti“, sagði hún
og greip liandklæði fjölskyld-
unnar, sem hékk á snaga á mold-
arveggnum.
Madömu Chien varð óglatt, er
lnin sá liandklæðið, þó að hún
vissi, að það væri ástæðulaust,
af því að það var sama livað lá
ofan á kökum, sem fjandmenn-
irnir áttu að liorða. En hún gat
ekki ráðið við þenna viðbjóð
sinn. Jlandlílæðið var svart af
ólireinindum og liún hafði séð
það notað til að þurrka af borð-
inu og matarílátunum, andlitum
barnanna og sveita bóndans —
í raun og veru til alls milli him-
ins og jarðar.
„Þér veitir ekki af að hafa
þetta liaiidklæði sjálf, þar eð þú
átt ekki annað“, sagði liún vin-
gjarnlega. „Eg get hæglega
keypt annað við borgar]iliðið.“
Það var þetta hreina, nýja
handklæði, er madama Chien
keypti Jitlu siðar á basarnum
undir borgarliliðinu, sem kom
því til leiðar, að hún komst í
kynni við sjálfan liöfuðsmann
fjandmannanna. Þannig sér
guðleg forsjón þeim farborða,
senx hún ann. Því þótt madama
Chien vissi það eklci, þá hötuðu
Japanir öll óhreinindi svo mjög,
að þó að þeir væri hungraðir,
vildu þeir ekki eta kökurnar,
sem aðrar konur höfðu til sölu,
af þvi að klæðið yfir þeim var
óhreint og rykugt. Þegar hún
kom til tehússins og þeir sáu
hversu snyrtilega var búið um
kökurnar hennar, vildu allir
verzla við hana og hún varð að
hækka verðið á kökunum, til
þess að þær seldust ekki allar að-
ur en hún vildi. Það hefði þó
samt getað att ser stað, ef ung-
ur hermaður hefði ekki kippt í
ermi hennar og sagt henni að
fylgja sér eftir.
„Þið megið ekki kaupa meira
af henni,“ sagði hann í skipun-
arrómi við félaga sína. „Höfuðs-
maðurinn mun vilja þessar kök-
ur.“
Hún varð skelkuð yfir því,
hversu forlögin virtust hafa tek-
ið öll ráð hennar i sínar liendur,
en liún hikaði samt livergi. Hún
fór á hæla liermanninum eftir
vegþsem hún þekkti vel,unz þau
komu að liinum fallna vegg um-
hverfis heimili hennar. Þá skildi
hún hvernig i öllu lá. Höfuðs-
maðurinn liafði sezt að í húsi
fjölskyldu liennar, af þvi að það
var bezta húsið í borginni. Hún
gekk á eftir hermanninum inn
í garðinn, þar sem liún hafði
sezt nokkrum dögum áður og
látið sig dreyma um frið og ró.
Hún gekk á eftir þessum ó-
Jamna manni inn i sitt eigið
hús og inn i aðalstofuna, þar
sem höfuðsmaðurinn lét fara
vel um sig í hægindastól manns
hennar. Lægri foringjar voru
hjá honum.
Ungi maðurinn, sem hún
hafði elt, heilsaði þeim.
„Hvað er þér á höndum ?“
spurði höfuðsmaðui-inn.
„Eg fann gamla konu, sem,
selur hreinar kökur“, svaraði
hermaðurinn.
„Er það mögulegt?“ svaraði
höfuðsmaðurinn undrandi.
Hann hristi höfuðið og liló, og
benti síðan madömu Chien að
koma nær. Hann lyfti hvítu
handklæðinu ofan af kökunum
og fór að eta þær af græðgi mik-
illi. „Ef þú hefðir verið nokkur-
um árum yngri, gamJa mín“,
sagði hann með fullan munninn.
„þá Iiefði eg ef til vill viljað fá
meira hjá þér en kökurnar.“
Þegar menn hans heyrðu þcssa
gamansemi lians fóru þeir að
hlæja og liöfuðsmaðurinn var
ánægður með sjálfan sig. —
„Komdu aftur á morgun“, sagði
Iiann hátt við madömu Chien.
En liún var jafn heimskuleg á
svip og áður, svo að hann varð
að gera lienni skiljanlegt með
handapati og bendingum, við
hvað hann átti. Þá kinkaði hún
kolli og fór leiðar sinnar.
Eftír þetta kom hún daglega
til hins gamla húss síns og er
tímar liðu, varð hún hjú í hús-
inu, þar sem hún hafði áður
verið húsfreyja. Það var ekki
erfitt, því að i fyrstu var hún
bara látin hella tei i bolla for-
ingjanna, er þeir borðuðu kök-
ur hennar, síðan fór hún að
[kvdiíkja í \indlingum þeirra^
þá að sækja mat fyrir þá og loks
að taka til í herbergjunum cg
þurrka af húsgögnunum. I her-
bergi því, sem hún hafði sjálf
búið í áður, höfðust nú við þrjár
japanskar stúlkur. Hún för biútt
að þjópa þeim, en allan þenna