Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 26

26
JÓLABLAÐ VÍSIS
GLEÐILEG JÓL!
Verzlunin Hamborg h.f.
GLEÐILEG JÓLl
Skúli Jóhannsson & Co.
GLEÐILEG JÓL!
Á. Einarsson & Funk.
Nora Magazin.

Óskum öllum
GLEÐILEGRAJÓLA
Jón Björnsson & Co.
Verzlunin Björn Kristjánsson.
GLEÐILEGJÓL!
I-RIDRIK MaGNÚSSON vCO
HEODVCRZ LUN • eFMACSAD
skrækjunum í okkur, þar sem
hún sat fyrir ofan okkur.
Veslings Chon litli lenti einu
sinni næstum því í hinu sama.
Einn daginn flaug Águila á
brott og hvarf sjónum okkar.
Við Chon leituðum hátt og lágt
í heila klukkustund án þess að
finna örninn, en þá sá eg hann
koma svífandi þvert yfir dal
einn mikinn. Eg settist niður
til að liorfa á hann, því að eg
hreifst alltaf yfir tigninni í
flugi þessa mikla fugls. Rétt
áður en hann kom að þeim
stað, þar sem eg var staddur, sá
eg Chon standa í saldeysi sínu
á stórum steini og veifa kjötbita
í áttina til arnarins. Örninn
hafði séð hann í Um inílu fjar-
lægð og ætlaði nú að setjast, en
ef hann settist á hera hendi
drengsins, þá hlaut liann að
stórslasast af því. Til allrar
hamingju fyrir hinn litla leið-
sögumann okkar, sá Júlía i
tæka tíð, hver hætta vofði yfir
og gat kastað út agninu. Örn-
inn hætti við að fljúga til
drengsins og réðst þess i stað á
slcinnpokann, en Chon fékk orð
í eyra fyrir óvarkárnina.
Áhrifamesta ævintýrið þá
um sumarið kom fyrir siðustu
vikuna, sem við stunduðum
drekaveiðarnar. Risavaxinn
dreki hafðist við í gamalli silf-
urnámu, sem ekki hafði verið
unnið við síðan hinn nafnkunni
Cortes leysti vinnuaflsvanda-
málin í Mexíkó í gamla daga.
Hinir innbornu kölluðu þetta
drekaferlíki „Sögina“, vegna
þess að hak hans var hrukkótt
eins og sög. Við höfðum oft séð
þann gamla, en hann hætti sér
aldrei langt frá greni sínu.
Þá kom það fyrir einn góðan
veðurdag, að við komum að
honum, þar sem liann var að
skríða yfir græna brekku, þar
sem óx mikill fjöldi blárra
blóma. Eg sendi Águila af stað
eins hratt og unnt var.
Sá gamli heyrði arnsúginn og
bjóst þegar til varnar. Wriggles
hafði ekki verið tekinn með að
þessu sinni og var hann þar
lieppinn. Águila reyndi tvisvar
að hremma drekann, en í bæði
skiptin varð hann frá að hverfa
vegna þess, að kjaftur drekans
var þar jafnan fyrir, sem á var
leitað.
En Águila var svangur og
ætlaði sér ekki að láta þenna
bita ganga sér úr greipum.
Hann gerði hverja atrennuna af
annari og fór stundum svo
lágt, að hann straukst rétt við
liaus drekans, en aldrei gat
hann náð taki á honum. Einu
sinni fylgdi drekinn hreyfing-
um arnarins svo nákvæmlega, að
hann valt um hrygg, er Águila
flaug yfir hann, en áður en
örninn gæti hagnýtt sér það,
var drekinn aftur ltominn á
„réttan kjöl“.
Leikurinn barst upp og nið-
ur brekkuna i nokkrar mínútur,
en þá lét Águila til skarár skríða
enn einu sinni.
„Hann er búinn að hremma
hann!“ hrópaði eg.
„Nei, drekinn er búinn að
hremma Águila!“ æpti Júlia.
Hún hafði á réttu að standa.
Drekinn hafði bitið um annan
fót arnarins, en hann tók stefnu
út yfir lægð eina. Þá kom það í
ljós, að gamli drekinn var vitr-
ari en sá fyrri, sem eg hefi sagt
frá, því að liann sleppti strax
takinu. Hann kom niður
skammt frá Chon, sem vék sér
kurteislega til liliðar, og livarf
siðan inn á milli kletta. Við sá-
um !>ann aldrei framar.
Litlu síðar snérum við aftur
til Fíladeilfíu og gáfum dýra-
görðum borgarinnar dreka-
safnið okkar. Enginn þeirra,
sem við höfðum náð, var eins
stór og „Sögin“. Hann var sá
stærsti og þeir virðast alltaf
sleppa undan veiðimönnunum.
Við Júlía liörmuðum það oft og
tíðum, að við skyldum ekki
hafa gelað klófest hann, þvi að
þá hefðum við getað stært okk-
ur af því, að hafa veitt stærsta
dreka, sem veiðst hefði. En nú
er eg eiginlega feginn því, að
„Sögin gamla“ skuli vera frjáls
ennþá. Eg held, að hann liafi
unnið til frelsisins og eg er
viss Um að Águila væri á sama
máli.
HEtLDVERZLUN-EFMAGSJRD