Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 25

JÓLABLAÐ VlSIS
25
ekki sjá sig framar. ÞaÖ er þvi
ekki hægt að gera annað en að
skjóta máli sínu til hinnar beh’i
hliðar skapferlis hans, en það
getur tekið drjúgan tíma.
Einn daginn flaug Águila í
áttina til dreka, sem hvolpur-
inn hafði fengið til að snúast
til varnar, en í stað þess að
'hremma hann, settist liann að-
cins við hlið hans. Eg gruna
örninn um að liafa verið orð-
inn þreyttan á veiðunum, af
því að við tókurn alltaf bráð-
ina frá honum, i stað þess að
leyfa honum að eta hana, og
gáfum honum dauð dýr i stað-
inn. Þetta liafði tekizt nokkr-
um sinnum, en upp á síðkastið
var Águila farinn að skilja
Ihverjum brögðum hann var
beittur og kunni því illa. I
þetta skipti hafði hann þá að-
ferð, að í stað þess að hremma
bi’áðina í einu vetfangi með
klónum, reyndi hann nú að.
taka hana með nefinu.
En Águila átti að fá að finna
smjörþefinn af því, og vel það,
að þessar eðlur eru ekki að
ástæðulausu kallaðar drekar.
JDrekinn snéri sér að erninum
með svo miklum lu’aða, að vart
varð auga á komið og beit um
neði-i skolt hans með sagar-
tönnum. sínum. Águila stökk
tíu fet í loft ui>p og þar með
hófst orusta sem mun eiga fáa
sína líka.
Það ei’u engar ýkjur að
segja, að Águila hafi hókstaf-
lega steypt stömpum og far-
ið margar kollhnísur í loftinu,
en drekinn linnti ekki á takinu
og dinglaði fram og aftur, með-
an hann reyndi að ná taki á
skrokki arnarins með hárbeitt-
um klóm sínum. Águila flaug
út yfir dalinn, óður af ótta og
skelfingu, en hvernig sem hann
lét hékk drekinn við hann eins
og risastór blóðsuga. Fjalls-
hliðin var snai’bi’ött, svo að
ekki varði lengi, unz örninn var
kominn langt út yfir dalinn,
en urn. átta hundruð metrum
neðar var botn hans, skógi vax-
inn. Drekinn liafði aldx-ei lin-
að á taki sinu. Águila fór enn
eina kollhnísu og i þetta skipti
tókst honum að læsa klóm ann-
ars fótar i skrokk drekans, sem
hélt engu lausar en áður. Með
óurlegu áfaki tókst Águila að
slita di-ekann af neðri skolti sin-
um, en um leið reif hann af
sér ósköpin öll af fiðri og væna
pjötlu af skinninu, sem vex
fram á neíið á honum.. Drekinn
byrjaði að hrapa til jarðar,
snérist hægt og hægt í fallinu,
og minnkaði óðum eftir þvi
sem neðar dró, unz hann var
aðeins eins og svartur díll á að
sjá. Eg sá, að hann féll ofan í
frumskóginn fyrir neðan og
eg þori að veðja um það, að á
sama augnabliki og hann kom
niður, þá byrjaði hann að
hlaupa.
Það var ekki nema eðlilegt,
að Águila væri lítt fús til frek-
ari veiðiferða fyrst eftir þetta
ævintýr. En eg var ákveðnari
en nokkuru sinni í að hindra,
að annað eins óhapp og þetta
kæmi fyrir aftur, og byrjaði
því að kenna honum, að taka
eingöngu bráð sína meðklónum.
Til þess varð eg að búa til
agn, en þvi næst eyddi eg
mörgum stundum við að kalla
Águila niður til skinnpokans og
kippa pokanum frá lionum, ef
liann ællaði að taka hann með
nefinu. Eftir eina viku var
örninn búinn að læra að taka
hluti á lireyfingu einungis með
klónum en ekki með nefinu.
Meðan á þessari kennslu
stóð, komu fyrir nokkur óhöpp.
Einu sinni var eg ‘ að kalla
Aguila til mín, er eg hékk ut-
an í kletti á annari hendinni.
Örninn var óvenjulega fljótur
að hlýða kalli minu, svo að eg
gat ekki sett upp glófann nógu
tímanlega til að taka á móti
honlim. Það kom auðvitað ekki
til nokkurra mála, að ætla sér
að taka liann á beran linefann,
þvi að það liefði leitt til lim-
lestingar og ef til vill dauða,
en eg varð að lialda mér með
annari hendinni og það er
enginn hægðarleikur að fara i
glófa, ef ekki er liægt að nola
. báðar hendur við það. Eg ham-
aðist við að troða mér í glóf-
ann, en Águila nálgaðist með
ofsahraða og fór svo nærri
bjarginu, að sá vængurinn, sem
var nær því, snerli það næst-
um.
En þegar örninn sá, að hann
gat livergi lent, fór liann að
garga af bræði. Eg æpti á móti
og andartak gerðum við ekki
annað en að orga hvor framan
i annan. Þá varð Águila það allt
i einu Ijóst, að hann mundi
rekast á hamravegginn, ef hann
gæti ekki sezt á hendi mina,
eins og venja hans var. Þá
byrjaði hann fvrst að garga
fyrir alvöru, en eg, sem vissi,
að hann mundi vera að hyggja
á að lenda á höfði minu eða öxl-
um, svaraði honumfullum hálsi.
Á siðasta augnabliki tókst mér
að komast i glófann og rétta
hann í áttina til arnarins. Águ-
ila lenti slysalaust, þótt þvi
verði ekki neitað að hann væri
dálitið óstyrkur og við litym
með vanþóknun hvor á annan,
en konan mín var svo ósvifin
að levfa sér að skellihlægja að
G LJ3 ÐIL E G JÓL!
Farsælt komandi ár.
Siff. Þ. Skjaldberg.
GLEÐILEG JÓL!
Verzlunin Manchester.
\
GLEÐILEGJÓL!
Slippfélagið í Regkjavik h.f.
Áasmmsk.^" J
GLEÐILEGJÓL!
Ásg. G. Gunnlaugsson & Co.
GLEÐILEG JÓL!
Verzlunin Visir.
Laugáveg 1. — Fjölnisveg 2.
7