Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 21

SáKan
JÓLABLAÐ VÍSIS
21
\
Höfundurinn og Águila.
Örninn komst að því, að drekarnir eru ekki kallaðir það að ástæðulausu.
Við réðúm Chon strax í þjón-
ustu okkar fyrir hvorki meira
né minna, en fimmtíu cent á
viku. Síðan fórum við að temja
Águila.
Örninn var orðinn svo tam-
inn, að liann var farinn að
þiggja kjölbita úr hendi mér,
en það kom þó fyrir, að hann
reyndi að ná sér í einn fingur
til bragðbætis. Fyrsti þátturinn
í tamningunni var fólginn í því,
að bera hann á hnefanum, sem
var í þykkum skinnglófa, í
nokkra daga.í röð. Að kveldi
fyrsta dagsins var eg svo þreytt-
ur i handleggnum, að eg hélt,
að hann væri að því kominn
að detla af. Ernir eru ekki eins
þungir og þeir virðast vera.
Águila vóg aðeins tíu pund, en
jafnvel tiu pund eru þung byrði
þegar haldið er á henni með
krepptum handlegg allan dag-
inn og þar við hætist, að þessi 10
pund eru örvita af bræði. Eins
og allir ránfuglar hafa ernir
hol bein og mestur þunginn er
fólginn í fjöðrunum og vængj-
unum. Emir eru raunverulega
ekkert annað en sterkar klær
og ógurlegur goggur, sem flutt
eru stað úr stað á griðarmiklum
vænjum.
Eftir vilcu fór örninn að still-
ast, en allan þann tima varð
eg að notast við hlífðargleraugu
til þess, að hann svifti mig ekki
öðru auganu. Næsta skrefið
var að kenna honum að fljúga
á hnefa minn til þess að sækja
kjötbita að eta. Þetta er ef til
vill eitt liið erfiðasta, sem þarf
að kenna veiðifálkum. Hvað
Águila snerti var þetta helm-
ingi erfiðara, af því að hann var
svo griðai'þungur og gekk svo
illa að fljúga upp, alveg eins og
það er erfiðara fyrir þunga
sprengjuflugvél að ná sér á loft
en létta orustuflugvél. Varð
hann venjulega að slá vængj-
unum nokkrum sinnum, áður
en þeir lyftu honum. Fann eg
loks það ráð að láta hann fljúga
upp, er eg reið niður brekku,
því að þá bjálpaði þyngdai*-
lögmálið honum við að fá nóg
loft undip vængina.
Meðan á þessari undirbún-
ingskennslu stóð, var langt,
létt reipi fest við haftið á fót-
um Águila, en hinn endi þess
var bundinn um mitti Júliu,
svo að þegar liann ætlaði að
taka stéfnu til fjalla, þá var hún
einskonar akkeri, sem kom i
Veg fyrir allar flóttatilraunir.
Það var ekki fyrr en eftir þriggja
vikna erfiði, að við þorðum að
láta Águila fljúga lausan.
Jafnframt því sem eg æfði
Águila, fór eg i leiðangra um
nágrennið til að svipast um eft-
ir drelcum. Chon benti mér á
þá. Þeir voru svartir á lit, flest-
ir þrjú eða fjögur fet á lengd.
Maður sá þá helzt um hádeg-
ið, þegar þeir lágu uppi á
klettunum og létu sólina baka
sig. Þeir virtust vera búnir til
úr stáli og keyristrengjum, þvi
að sumir þeirra sluppu undan
okkur með þvi að stölckva fram
af fimmtíu feta háum klettum
og þó að þeir kæmi niður á bert
grjót, tóku þeir strax til fót-
anna, er þeir snertu jöi’ðina.
En örninn varð nú smám,
saman taminn. Venjulega eru
fálkaveiðimenn ánægðir með
að gera fálka sína „agnvana".
Agnið er skinnpoki, sem er sex
þumlungar eða um það bil í
þvermál. Við annan enda hans
er festur langur skinnþvengur.
Kjötbiti er festur við agnið, sem
veiði|maðúrinn sveiflar yfSr
GLEÐILEGJÓL!
Árni Jónsson, heildverzlun.
GLEÐILEG JÓL!
Skóverzlunin
HECTOR
GLEÐILEG JÓL!
Pétur Kristjánsson,
Ásvallag. 19.
GLEÐILEG JÓL!
Verksmiðjan Venus h.f.
6