Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 40

40
J ÖLABLAÐ VlSIS
>■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
GLEÐILEG JÓL!
■ Blikksmiðjan Grettir.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■!
XXXÍOOOOOOOOOCOOO!50CO<XÍO<X
« «
GLEÐILEG JÓL!

OSGÖGN
«
c;
Ci
iiiOC ÍOOOOC ÍOGÍÍOOOOOC XiOOCX ;c
GLEÐILEG JÓL!
Bæ jarbílastöðin.
GLEÐILEG JÓL!
Raflampagerðin,
Suðurgötu 3.
^COCOOOOOOOOOCCOCGOOOOCGCiC
B GLEÐILEG JÓL! g
GLEÐILEG JÓL! 1 1
| Húsgagnaverzlun
Verzlunin Baldur. x Reykjavíkur, «
g Vatnsstíg 3.
ö c5
2 8
ÍOOOOOOCOOOOOCiOOOOOOOCiOOOC;:
GLEÐILEG JÓL! ■ ■ ■ ■ GLEÐILEG JÖL!
og gott og farsælt m ■
NÝTT ÁR! ■ H ■ H
með þökk fyrir það, sem ■ ■ ■ Rakarastofa
er að liða. a Sigurðar Ólafssonar.
Sigurður Kjartansson. ■ ■
GLEÐILEG JÓL!
Finnur Einarsson,
Bókaverzlun.
GLEÐILEG JÓL!
Bifreiðastöðin Hekla.
ar!‘‘ hrópaði liún og hún fann
til ánægju af að geta sagt það
upphútt, sem hún hafði lengi
álitið unx, alla menn. „Þið eruð
heimskingjar að hlaupa fyrir
þessum litlu dvergum. Svei
vkkur — synir Han’s! Svei-svei-
svei!“
Þeir Jieyrðu rödd liennar
óljóst, eða ef til vill heyrðu
þeir ekki til hennar, heldur
fundu einlivernveginn að hún
var stödd á meðal þeirra að
hún var sterkari en þeir og gat
stöðvað flótta þeirra. Svo mik-
ið er víst, að fáeinir hikuðu og
síðan nánxu margir þeirra stað-
ar. Þeir stóðu í hnapp á miðri
götunni umhverfis madömu
Chien, rauðir í andliti og flólta-
legir á svip, og struku svitann
framan úr sér nxeð erminni.
„Hvert eruð þið að fara?“
spurði liún þá.
í fyrstu varð þeim svarafátt,
en svo tók ungur maður til
máls hásri röddu: „Eitthvað til
að komast undan! Hversvegna
ætturn, við að híða, til j>ess að
láta drepa okkur? Fjandmenn-
irnir hafa erlendar fallbyssur
og þetta er allt og sumt, sem
yfirmenn okkar létu okkur fá“.
Hann sýndi henni litlu byss-
una sína. Ilún tók liana og
skoðaði. Þetta var í fyrsta
skipti, sem hún hafði haldið á
byssu í hendi sér, en eitt af
leyndarmálum hennar var um
nýtízku vopn. I búð einni, seni
hún hejmsótti oft, hafði hun
fundið bók, sem hét „Nútíma-
hernaður“, og í henni voru
margar nxjuidir. Hún hafði
keypt þessa bók, því að um
það leyti hafði Japan hrifsað
undir sig Mansjúríu.
„Þetla er góð byssa“, sagði
hún. „Hún er alls ekki orðin of
gömul, og ef þú læðist nógu
nærri fallbyssum fjandmann-
anna nxeð hana, þá getur þú
banað fallbyssuskyttunum með
henni. Langdrægar fallbyssur“
bætti hún við, „eru hættulegri
á löngu færi en stuttu“.
Mennirnir störðu á hana og
ungi maðurinn fór að hlæja.
„Hvai’ Jærir kvenfólk þetta?“
spurði hann.
Madama Chien leil á hann
með virðulegu yfirbragði. „Hvar
eru fjandmennirnir? “
„Þ|eir koma úr nbrðurátt,“
svaraði ungi maðurinn, „og eru
nú tæpa fjóra kilómetra frá
borginni“.
„Það táknar að þeir verða
að fara yfir fljjtið“, sagði ma-
dama Ghien.
„Þeir eru að fara yfir fljótið
núna“, hrópaði einhver. „Við
erum í gildru!“
„Þið eruð kjánar,“ svaraði
madama Chien, „það eruð þið,
sem hafið þá i gildru. Rennur
ekki fljótið umhverfis borgina
nema i súðri og getið þið ekki
fylgt liði meðfram því og hald-
ið opinni leið í suðui’átt eins og
flöskustút?"
„En þegar þeir fara yfir fljót-
ið til að lialda áfram?“ spurði
rödd í hópnum, en madama
Chien greip fram í:
„Þeir munu ekki fara yfir
fljótið, ef þeir halda, að þeir
hafi borgina á valdi sínu og
vita ekki að þið liggið í leyni,“
sagði liún.
Þeir gláptu á hana orðlausir.
„Hvernig vitið þér þetta?“
spurði ungi maðurinn djarflega.
„Eg bý yfir ýmsum leyndar-
málum,“ svaraði hún m,eð
venjulegri stillingu. Sólin
skein i heiði og það var farið
að hitna í veðri. „Eg lield, að
það sé bezt að við förum til
fljótsins.“
Þeir gengu aftur af stað, en
að þessu sinni var ekki á þeim
sama óðagotið og áður en hún
stöðvaði þá. Þeir gengu rólega
og jneð einbeittnij eáns o(g
menn, sem vita hvað þeir ætla
sér, og madama Chien gekk
með þeim. Þegar þau lcomu
niður að fljótinu, náðu þau
hinum, sem hugsuðu ekki um
annað en að flýja sem lengst
og voru að reyna að fá báta
til að fei'ja sig yfir fljótið.
„Hættið þessu,“ sagði ungi
maðurinn við þá. „Við höfum
annað og betra ráð í huga.“
Hann gekk fram og madama
Chien þakkaði forsjóninni, þvi
að hún trúði ekki á guði, að
þessi ungi maður skyldi liafa
verið innan urn þessi fífl, sem
hún liafði hitt. Því að liún sá
það nú, að liann var ekkert fífl.
„Við skulum látast vera á
undanhaldi,“ sagði liann við
mennina. „Við skulum fara yf-
ir fljólið og fylkja síðan liði
meðfram, bugðunni.' Fjórð-
ungur okkar á að fara til
flöskuhálsins i suðri og leynast
þar. Hinir leynist meðfram
fljóitinu. Þá getum við skotið
hvern einasta fjandmann, sem
reynir að fara í gegnum borg-
ina og halda áfram.“
Madama Chien virti fyrir
sér andlil mannanna og komst
að þeirri niðurstöðu, að þeir
mundu ekki allir vera fifl. Þeir
voru ruglaðir en ekki hug-
leysingjar.
„Þið eruð hugrakkir menn!“
hrópaði hún allt i einu.
Þeir voru búnir að gleyma
henni og margir þeirra höfðu
alls ekki séð hana, en þegar
þeir sáu nú, að það var gömul
og veikbyggð kona, sem hafði