Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 30

30
JÓLABLAÐ VÍSIS
THEODÓR ÁRNASON:
Eg gæti líka sagl: úti á hala
veral<Jar. Hvorugt er nákvæmt,
— en það m-unar eklci nema
svo sem hænufeti. Það er ekki
nema tveggja mínútna flug fyr-
ir fullvaxinn máf utan úr hafs-
auðninni og inn í notalegt
„Hornið“. En þetta getur raun-
ar valdið misskilningi, því að
þótt oft sé notalegt i Horninu,
þá er það ekki alltaf og sízt á
veturna. Því að fjörðurinn er
með opinn munninn á móti
Norðra og gleypir við gjóstin-
um og guslinu úr honum þeg-
ar hann er reiður. og raunar
þarf ekki annað til en að
Norðri hnerri, þá ætlar allt af
göflunum að ganga í Horninu
og við sandana. Þó er alllaf
bezt skjólið í Horninu Á sumr-
in er þarna gott að vera. Þarna
er oft sólskin og logn dög-
unum. saman. Sveitin einkenni-
lega fögur og friðsæl. Þar er
stórt og mikið stöðuvatn, sem
fyllir upp á milli fjallarótanna
á háðar hendur, en bæir á
stangli í hlíðunum og iðgræn-
ir túnblettir. Vegir eru lagðir
fram hliðarnar, s'inn livoru
megin vatnsins, og eru til að
sjá í sólskini eins og gul silki-
bönd, sem lögð bafi verið til
skrauts á fjallahlíðarnar. En
þær þarfnast eklci aðfengins
skrauts, því að þær eru fagrar,
fyrir.
Mér var yndi að þvi, að ganga
á góðviðrisdögum fram veginn
á liægri hönd, eða vestan
vatnsins, spölkorn, eða þangað,
sem hann liggur hæst í lilíð-
inni, snúa við og nema þar
staðar, og horfast í augu við
hafið mikla, auðnina óendan-
tegu og ægilegu. En þegar
fjörðurinn hafði næði fyrir
Norðra og var spegilsléttur og
liafið iíka, þá var kyrrðin,
sem þarna hvíldi yfir öllu ein-
kennilegri en eg liefi nokkurs-
staðar orðið var annarstaðar —•
það er að segja, verandi sjálf-
ur á þurru landi. Þessi kyrrð
virtist vera mögnuð einhverju
óskiljanlegu kyngi, sem fyllti
liugann hátíðlegum friði. Það
var betra en nokkurt lælcnis-
Jyf, ef eilllivað amaði að mér,
að labba upp á hæðina hjá
Garði og ,',horfa í hafsaugað“.
En slundum kom það fyrir,
þegar gott var skyggni, að eg
grillti blábroddinn á „hala ver-
aldar“ — og þá fór um mig
hrollur. Þetta var Grímsey, og
sést hún ekki nema í hylling-
um. En Jiún er þarna eins og
ofurlítið æxli á veraldar-hal-
anum. Mér fannst þetta vera
eitthvað hliðstætt þvi, ef eg
ætli visa von á heimsendi á
morgun. Og þá vildi eg breyta
hugmyndinni og sagði við sjálf-
an mig, að Grímsey væri bara
Hj
(
ÓLAFSF J ÖRÐUR.
Valnið næst, þá eiðið og ósinn — þar er brú yfir — en „Hornið“, eða
kauptúnið tíl hægri — og loks fjörðurinn, og — „hafsaugað“.
Horft út í hafsauga.
augasteinninn í hafsauganu. —
Margvísleg er sú endemis vit-
leysa, sem manni getur dottið
í hug.
En annars er þetta Ólafsfjörð-
ur. Eg var þar fjóra vetur og
tvö sumur og undi mér vel, eftir
þvi sem ástæður voru til, en
jjó lakast fyrsta veturinn. Áttu
þó hvorki fólkið né fjörðurinn
sök á því, að mér leið þá stund-
um hálf illa, heldur sjálfur eg,
Norðri og Ægisdætur. Þennan
vetur hafði eg á leigu stofu í
húsahjalli einum, sem stendur
svo að segja frammi á malar-
kambi og eru aðeins örfá skref
frá húsinu niður á sandinn, þar
sem liinar stórskornu og ít-
urvöxnu dætur Ægis djöfluð-
ust flestar nætur, jafnvel þó að
Norðri virtist ekkert á þær
gusta, — með ferlegum pilsa-
gangi, ærslum og skvaklri.
Vegna þess, að eg var slíkum
ólátum óvanur og þá líka vegna
}>ess, að eg þjáðist talsvert af
taugaveiklun þennan vetur,
héldu þessar dömur fyrir mér
vöku marga nóttina. Og alveg
keyrði svo um þvert bak ólætin
og óhemjugangurinn, er Norðri
ygldi sig, og hafði hann sig þá
venjulega á skammri stundu
upp i ofsa bræði, — grenjaði,
hóstaði og froðufelldi og hrakti
upp á sandana stærstu skess-
urnar af Ægisdætrunum. Og
þá var hvorki raulað eða
gnauðað, þá var orgað svo, að
sogin nistu hug og hjarta
hugdeigs mannsins í húsinu á
kambinum.
Að öðru leyti leið mér vel.
Eg „liélt til“ að mestu leyti hjá
héraðslækninum, hafði nóg að
gera á daginn við kennslu, og
kvöldin voru skemmtileg, þvi
að þá hafði eg venjulega æf-
ingar með söngflokkum, sem,
eg kom þarna upp, — blönd-
uðum kór, sem stofnaður var
um haustið og litlum, karlakór,
sem til starfa tók í desember-
byrjun. Hjá þorpsbúum naut
eg mikillar alúðar og gestrisni,
og að þvi leyti hefir mér hvergi
liðið betur en i Ólafsfirði, að
þar fann eg að mér leggja sam-
úðarstrauma og velvildar svo
að segja frá hverjum manni.
Fólkið er að eðlisfari einkar
viðfeldið. Það er harðvítugt
dugnaðar fólk, — en aldrei
liefi eg kynnst svo jafn-glað-
lyndu fólki á einum stað, sem
Ólafsfirðingum. Það eru eins
dæmi ef hjá þeim ber á önug-
lyndi eða æðrum, þó að á móti
blási. T. d. þegar þeir misstu
flesta stóru bátana sina í fár-
viðri á Hvítasunnudags-morg-
un 1937, — þá var ekki verið
að æðrast eða kjökra, heldur
bitið á jaxlinn og spýtt í lófana
— og strax farið að útvega sér
nýja báta og gera við þá sem
eilthvað var af nýtilegt, eftir
hamaganginn.
Eg eirði lítið í stofunni minni
á daginn ulan kennslustunda,
en liélt mig mest heima hjá
lækni. Stofan var þó ekki óvist-
leg, en þar var aldrei vel hlýtt,
svo að eg kveinkaði mér við að
taka þangað nemendur, nema
þá, sem öllu voru vanir. Ástæð-
an til þess, að illa var kynnt í
liúsinu var sú, að húsráðendur
voru vestur á Siglufirði, —
hræður tveir, en faðir þeirra,
gamall gráskeggur, gætti húss-
ins, bjó þar og átti að kynda
miðstöðina í hófi, svo að húsið
skemmdist ekki. En hann kynti
heldur ekki nema í hófi, því
að hann sat sjálfur dag hvern
hjá miðstöðinni og hnýtti öngla
í lauma eða tauma á lóða-
strengi og kærði sig kollótlan