Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 16

-lö
Ká'ri æfir sig á fiöluna hans Jóns
í Möðrudal.
leika karl, sem oft hefir kom-
ist í hann krappann á ferðum
sínum um óbyggðirnar. Þessa
kvöldstund, sem við dvöldum
iijá Jóni i Möðrudal, var þar
gleðskapur mikill. Jón liefir
gott lag á að koma lifi í tusk-
urnar, er músikalskur mjög,
leikur bæði á orgel og fiðlu.
Tveir okkar manna gátu einnig
tekið lag á „rokkinn", þeir
Friðþjófur og Kári, og voru
ýmist leiknir rælar, sálmalög
eða almennar Symfóníur, en
allir sungum við fagurlega, með
ölluin okkar margbreytilegu
hljóðum, allt frá dýpsta bassa,
til liæsta fáanlega tenórs. Jón
stjórnaði söngnum, var pottur-
inn og pannan i allri glaðværð-
inni. Vel leizt honum á okkar
söngmennt, fór svo sem nær
um það, að við værum í söng-
tímum hjá Páli eins og hann
sjálfur. Jón sagði, að það væri
ástæðulaust að kviða þvi, að
við kæmumst ekki yfir Vatna-
jökul, músikalskir menn gætu
yfirleitt allan fjandann.
Miðvikudaginn 15. júlí, um
miðjan dag, lögðum við upp fi'á
Möðrudal Lneð 11 hesta og Jón
bónda sem fylgdannann, og nú
hófst hin eiginlega reisa. Veðr-
ið var ekkert sérlega uppörf-
andi, rigning og hálfgerður
kalsi, en þannig hafði veðrið
verið frá því við lögðum af
stað frá Reykjavík þ. 11. júlí
að morgni. Það • sem af. var
sumri, hafði verið heldur vot-
viðrasamt og kalt í'jtu’ norð-
an og austan og nokkrum dög-
um áður en við komum. að
Möðrudal, hafði snjóað þar.
Veðrið og veðurútlitið var nú
eitt af þvi, sem átti ekki að
bafa áhrif á okkar ferðalag,
J ÓLABLAÐ VlSIS
ekki svona í upphafi þess. Við
höfðum ákveðna áætlun að fara
eftir. Ilún var sú, að komast
sem fljótast að Kvei-kfjöllum,
sem eru í norðurjaðri Vatna-
jökuls, og fara þar yfir jökul-
inn á skíðurn. Ef nú veðrið
yrði okkur ekki hliðholt inn við
jökul, höfðum við aðra áætlun
að fara eftir, en hún var miklu
siðri að okkur fannst, enda
ráðagerð um einskonar undan-
hald: Að biða 3—4 daga undir
jöklinum eftir færi á hann, og
ef ekki gæfi, þá að fara austur
með Brúarjökli, eða yfir sporð-
inn á honum til þess að losna
við árnar, að Snæfelli, og síðan
niður á Hérað. Efalaust var
þetta dásamleg leið að fara, þó
hún kæmizt aldrei i hálfkvisti
við hina, að áliti okkar.
— Og nú brokka hestarnir
suður melana, endurnærðir af
grasinu i Fagradal. Það er ein-
hver niunur á ferðalaginu núna
og í gær, þó gekk það heldur
stirðlega, við komumst ekki
lengra en í Arnardal, 30 km.
frá Möðrudal, þar létum við
fyrirberast í nótt. Þó var ekki
um mikinn svefn að ræða, við
urðúm að vaka yfir hestunum;
það var einhver órói í þeim,
þrátt fyrir hina góðu haga sein
ej-u í Arnardal. \reði-ið hefir
verið mjög leiðinlegt, stöðug
rigning þar til nú. Veðurbreyt-
ing er í aðsigi, það er farið að
rofa til, þokan mjakast hærra
og hærra upp fjallshlíðarnar og
sólin gægist öðru hvoru niður
á milli skýjanna. Það er líka
kominn annar blær yfir leið-
angursmenn. Hróp, köll og
hlátrar glymja i eyrum, menn
syngja og segja ýms skemmti-
legheit. Kiddi riður Ormi litla
og teymir brúnskjóttu merina.
Núna virðist hún upp mcð sér,
af því að fá að bera skiðin, en
því var nú ekki að heilsa í gær,
þá kom þeim hölvanlega sam-
an, Kidda og henni. Merin lagð-
isl lika niður fyrirvaralaust, og
satt að segja var ekki laust við
að Kiddi talaði til hennar, held-
ur svona kröftuglega. — Kári
ríður laus og liðugur meðfrain
lestinni og syngur íslenzka há-
fjalla-aríu óviðjafnanlega, svo
jafnvel hestarnir sperra eyrun
og hlusta á dásemdina. Og Jón
leikur á alls oddi, nú líkar hon-
um við „bannsettar drógirnar“
og okkur, en á það hefir skort
upp á síðkastið.
Við komum að Kverká um
miðnættið og förum yfir hana
skammt þar frá, sem hún fellur
í Kreppu. Upphaflega var það
ætlun okkar að koma við i
Hvannalindum og fara síðan
suður með Kverkfjallaranan-
um, til Kverkfjalla og þaðan
yfir Vatnajökul. í þess stað fór-
um við styztu leið inn að Brú-
arjökli, með þvi að fara suður
Kverkárnesið. Frá því veðrið
tók að batna, hefir fjallasýnin
birtzt okkur smátt og smátt og
er nú orðin dásamlega fögur.
Það er skennntileg tilviljun, að
vera komin alla leið hingað,
fast að Vatnajökli, þegar eg lít
þau í fyrsta sinni: Snæfell,
Kvei’kfjöll, Kverkfjallaranann
og Herðubreið, og það á því
svæði, sem svo margur ferða-
Iangurimi hefir hreppt bæði
stór veður og ill, — erum við
svo heppnir að öræfin birtast
okkur í allri sinni þögulu, hríf-
andi dýrð. Þetta kvöld og kom-
andi nótt verður mér lengi
minnisstæð.
í Kverkárnesi, sem afmark-
ast af Kreppu og Kverká og
svo Brúarjökli að sunnan, eru
reitingshagar á smásvæði upp
undir jökli. Ólafur Jónsson og
Edifarð Ijósmyndari á Akur-
eyri, sem voru hér á fcrð í
fvrra, fundu hreindýrshorn, og
för efti,r hreindýr sáum við,
annars halda þau sig austar
með jöklinum. Það er vist sjald-
gæft að kindur leiti hingað
Þó varð á vegi okkar lamb-
rolla, — Jón reið skötuhjúin
uppi, með aðstoð Kára, rúði
liana, deif siðan hennar synd-
uga haus i Kverká og bað
hanna að hypja sig sem fljótast
yfir og lil byggða, — niður á
Hérað, því þaðan var hún, — og
taka lambið með sér.
Við erum konyiir að Brúar-
jökli. Héðan er aðeins IV2—2
tíma gangur upp að jökulrönd.
Klukkan er 4 að morgni. Nú
ætlum við að fá okkur smá
lúr, fram að hádegi, þvi svefn-
vana erum við og líklega betra
að hafa bæði augun vel opin
þegai* við leggjum. upp i næsta
áfanga, yfir Vatnajökul. Jón
bóndi og Kristinn Hallgríms-
son eru nú að undirbúa ferð
sína til byggða, þeir vilja ekki
dvelja lengur en nauðsyn kref-
ur, hestunum líkar ekki beitin,
þetta hefir verið erfið ferð fyrir
þá, þeir hafa.þörf fyrir eitthvað
saðsamara. Þegar Jón er í þann
veginn að leggja af stað, til þess
að ná í hestana, hleypur einliver
fítonsandi í garminn hana
Skjónu, og tekur hún að brokka
norður sanda, lieldur svona
hnarreist. Ekki "virtist það
liafa mikil álirif á hana, þó að
Jón kallaði til hennar og bæði
' liana að vera nú ekki að þess-
ari vitleysu, og mátti hún þó
vita, að betra var að hafa Jón
með sér en móti. Skjóna var
hólpin, nú var hún laus og lið:
ug og hún rataði svo sem til
byggða, og það vissu víst hinir
hestarnir líka, því þeir tóku að
ella liana — allir með tölu. Nú
var það ekkert meinleysislegt
híaup. Við vorum sem þrumu
lostnir, — liver þrémillinn gekk
eiginlega að truntunum? Hér
ldaut fjandinn sjálfur að vera að
verki, — ef ekki liann, þá Húsa-
vikur-Jón. Jón bóndi tók til fót-
auna og við á eftir; Jælta var
ekkert gamanspaug. Miklir
klaufar gátum við verið, að
hefta ekki hestana meðan við
hituðum hafraseyðið handa
þeim Jóni og Kristni, við fáum
víst að súpa seyðið af þvi. Það
var víst ekki um annað að ræða,
en að reyna að komast fyrir
hrossin, hlaupa eins og maður
hafði þol til. Einn hestanna
drógst aftur úr, hafði hann reipi
bundið um hálsinn; hann var
tyegastur þeirra a’lra Við
rej ndi m að króa i ann af, en
það tókst ekki, hann s’app og
Framh, á bls. 51.