Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 36

36
JÓLABLAÐ VÍSIS
GLEÐILEGJÓL!
Verzlunin Vik.
Verzlunin Fram.
H.F. EIMSKIPAFÉLAG ÍSLANDS
sendir viðskiptavinum síuum
um allt land
BEZTU JÓLAÓSKIR.
enda — hann flaug. Og ótil-
kvaddur hægði hann á sér rétt
áður en við komum að landi og
fór síðan á hrunandi tölti spöl-
inn lieim að hestliúsdyrum.
Fjósamaður læknis var þar
fyrir og hað eg hann að gera
vel til Jarps og gefa honurn
góða jólatuggu. Klappaði eg svo
klárnum og skrafaði eitthvað
við hann, en hann leit á mig,
og aftur var glettnisbrosið i
hægra augnakróknum, eins og
vildi hann segja: „Hvernig lík-
aði þér þetta, karl minn?“
„Þú ert prýðis-strákur, Jarp-
ur minn!“ svaraði eg, klappaði
honum aftur og fór svo heim i
læknishús. En hann horfði á
eftir mér og hristi höfuðið. Það
var eins og liann væri ekki al-
veg viss um, að eg væri prýðis-
maður! Eitthvað hafði hann við
mig að athuga.
Eg var svo fannbarinn, að
eg varð að fara bakdyramegin.
Frænka mín heyrði strax til
mín og kom fram, kafrjóð í
kinnum en glöð í bragði.
„Mikið þykir mér vænt um
að þið skuluð vera komnir,
frændi. Hann er víst að gera
versta veður. En hvar er
Bjarni?“ bætti hún við og bros-
ið hvarf.
„Hann sendi mig heim til þess
að vera skemmtilegur. En gamli
maðurinn framfrá er svo léleg-
ur, að Bjarni gat ekki farið frá
lionum strax. Hann kemur eins
fljótt og hann getur.“
„Þú, — skemmtilegur, —
iss!“ sagði hún glettnilega, —
og svo brá raunaskýi yfir and-
litið. „Svona er það alltaf! Það
er ekkert gaman að vera læknis.
lcona------Og þó — —.“ Hún
hristi di-ungann af sér. „Ef
hann getur bjai’gað llfi gamla
mannsins í kvöld eða nótt, þá
er það meira virði en þó að við
ættum notalegt jólakvöld sam-
an öll. En hann fær vont heim,
— veðrið er altaf að versna.“
„Þú veizt það, frænka, að
Bjarna er óhætt, og Brúnka
spjarar sig.“
„Já, —og það er bót að eg
veit það. En flýttu þér nú úr
snjógallanum, hún Badda hirðir
liann fyrir þig — og svo verður
þú að fara að gera eitthvert
gagn, — og vera skemmíileg-
ur.‘‘
„Já, til þess er eg nú kominn
heirn. Og Bjarni bað mig að
hjálpa ykkur til að éta jóla-
matinn!“
„Við hinkrum nú við með það
um stund, ef Bjarni skyldi
koma fljótlega. En það eru
krakkarnir og jólatréð. — —
En — þá man eg það, — jóla-
bögglarnir þeirra eru lokaðir
inni í apóteki og Bjarni er með
lyklana. Allt er það eins!“
„Hægan, kelli mín. Eg hefi
lyklavöldin, og það er eg, sem
afgreiði jólabögglana, eg, sem
liefi tekið að mér að vera hús-
bóndi á heimilinu um stund.“
„Ja, hérna! Eg held bara að
þú ætlir að verða skemmtilegur,
Ted. Náðu þá í bögglana og
kveiktu síðan á tréinu. Við
skulum liafa þetta dagskrárat-
riði á undan matnum.“
„Eg þarf þó að skreppa heim
og raka mig fyrst og hafa fata-
skipti.“
„Þú þarft ekkert að raka þig
né hafa fataskipti. Það er orðið
svo framorðið og krakkarnir eru
alveg að ærast af óþolinmæði.
Farðu upp í svefnherbergið okk-
ar og snurfusaðu þig þar, ef þú
þykist þurfa þess, — og það
í logandi hvellinum.“
Eg hlýddi, þó að raunar væri
eg nú húsbóndinn í svipinn, og
kom niður í eldhús til frænku
minnar að vörmu spori.
„Fyrst eru bögglarnir,“ sagði
Ásta.
Og eg tók upp lykilinn og opn-
aði lyfjakompuna. En innan-
gengt var úr eldhúsinu i hana.
Allt stóð lieima, sem Bjarni
hafði sagt. Bögglarnir á sín-
um stað og bokkan á borðinu.
Eg fékk mér einn. Það glúkk-
aði í flöskustútnum, þegar eg
renndi í glasið.
„Hvern þremilinn ertu nú að
gera,“ kallaði frænka til mín
úr eldhúsinu, þegar hún heyrði
þessa heimskunnu músik.
„Eg er að fá mér einn, —
eftlr recepti frá Bjarna,“ svar-
aði eg og hvolfdi í mig sjússin-
um.
„Bara einn, fi’ændi minn,“
sagði Ásta þýðlega.
„Já, bara einn, — og einn
undir svefninn. Það er formúl-
an“, svaraði eg.
„Jæja, — þú hressist máske.
En vertu nú snar í snúningum.“
Eg tók bögglana i fang mér
og fór með þá krókaleiðir inn
í innslu stofuna, lil þess að rek-
ast ekki á litla frændfólkið mitt.
Raðaði eg bögglunum á lítið
borð hjá jólatréinu og kveikti
síðan á því. Á meðan heyrði eg
að Mummi litli var að nöldra
við mömmu sína, hálfkjökr-
andi: „Hvar er hann pabbd?
hvers vegna kemur hann ekki,“
Og tviburarnir, Hulda og Sigga,
söngluðu í sifellu: „Eru ekki
Jólin komin? — hvar er liann
jjabbi, — og jólatréð, — fáum
við ekki bráðurn að sjá jóla-
tréð?“
Þegar allt var tilbúið frá
minni hálfu, hljóp eg fram til
frænku. Héimilisfólkið var allt