Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 44

44
JÓLABLAÐ VÍSIS
Goð took
íc&mnx ybtov í jóÉdskap
Oft hefir verið inikíð ún'al bóka fyrir jólin, en aldrei jafn-
mikið og nú, enda vafasamt að geta almennings iiafi nokk-
urntima verið jafnmikil til bókakaupa og í þetta sinn.
Hér skal benl á nokkrar beztu bækurnar til jólá- og tæki-
færisgjafa:
KRAPOTKIN FURSTI, sjálfsævisaga eins af mikilinennum
19. aldarinnar. Frú Kristin Ólafsdóttir læknir þýddi bók-
ina, og í henni eru nokkrar lieilsiðu teikningar eftir Kurt
Zier, af rússneskum stórmennum. Fáar ba*kur hafa hlotið
jafn einróma lof íslenzki'a ritdóma, enda er hún talin ein
af beztu bókum, sem þýddar hafa verið á islenzku. —
TESS AF D’URBERVILLEÆTTINNI, eftir Tliomas Hardy.
Snæbjörn Jónsson islenzkaði. Hardy er einn af frægustu
rithöfundum Breta, og Tess er talin bezt verka hans. Síra
Benjamín Kristjánsson og Jón Magnússon skáld geta þess
í ritdóinum sínum, að íslendingar megi vera hreyknir af
því að liafa fengið jafnágætt skáldverk i slíkri snilldar-
þýðiugu.
MARÍA STUART, eftir Stefan Zweig. Magnús Magnússon
ritstjóri íslenzkaði. Bæði höfundur og þýðandi eru svo
kunnir íslendingum, að ekki þarf að gera frekari grein
fyrir þeim. Má til dæmis benda á, að bækumar Maria
Antoinetta og Magellan eftir Zweig seldust báðar upp
sama árið sem þær komu út, og’ var þá ólikt þrengra fyi-ir
dyrum hjá íslendingum en nú.
SNORRI STURLUSON OG GOÐAFRÆÐIN, eflir Villijálm Þ.
Gíslason skólastjóra. Bóljin er gefin út i tilefni aldar-
afmælis ártíða Snorra Sturlusonar. Bókin er alveg sér-
staklega vönduð að öllum frágangi. Hún er prentuð á góð-
an skrifpappir, letur stórt og skýrt og skreytt mörgum
myndum úr norrænui goðafræði. Exu sumar úr erlendum
fræðiritum, en aðrar dregnar af islenzkum listamönnum
og nokkrar þeirra litprentaðar. Bandið skrautlegt og vand-
að. Upplag bókarinnar er litið.
EjNDURMINNINGAR UM EINAR BENEDIKTSSON, eftir
frú Valgerði, ekkju skáldsins. Guðni Jónsson magister
hefur fært í letur. Apk þess rita i bókina: Benedíkt Sveins-
son bókavörður, Ární Jónsson frá Múla og Ámi Pálsson
prófessor. Nokkrir islenzkir listamenn hafa skreytt bók-
ina með sinni myndinni hver. AlJir íslendingar þekkja
skáldskap Einars Benediktssonai-. En þekkið þér mann-
inn sjálfan?
Auk framantalinna hóka má nefna: íslenzk úrvalsljóð, Kerta-
ljós eftir Jakobínu Johnson, Ljóð Guðfinnu frá Hömrum, Ljóð
E. H. Kvarans, Ljóðmæli Guðmundar Frlðjónssonar, Upp til
fjalla, eftir Sigurð Jónsson frá Arnárvatni, Á förnum vegi,
sögur eftý: Ste/án Jónsson, Ai-fur, skáldsaga eftir Bágoheiði
Jónsdóttur kennara, Sköladagar eftir Stefán Jónsson kenoara,
og fleira. --
wmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmBmrnasmmm
benti honum á gamla brunninn,
þá hélt hann að þar mundi fjár-
sjóður vera undir og kallaði á
aðstoðarmann sinn að koma
og opna hann. Hann gerði eins
og lagt var fyrir hann, og þeg-
ar brunnurinn var opnaður,
skein sólin á flöskurnar, seni
voru niðri i honum og voru bún-
ar að vera þar svo Iengi, að þær
voru orðnar rykfallnar.
Höfuðsmaðurinn rak upp
gleðiöskur. „Eg hélt að það væri
hara gull!“ hrópaði hann. Hann
teygði sig niður i brunninn eft-
ir flösku, braut stútinn af henni
og teygaði vinið.
Madania Chien fór út úr garð-
inum og hraðaði sér til fundar
Tung Li. Á leiðinni nam hún
aðeins staðar við borgarhliðið
til að múta varðmanninum.
„Vertu viðbúinn,“ sagði liún
við Tung Li. „Það verður að
gerast í kveld.“
Hvað eftir annað þessa voða-
nótt lofaði hún sjálfri sér þvi,
að hún skyldi njóta friðarv er
þetta væri á enda. Tungl var
ekki á lofti, þegar skæruflokk-
urinn fór yfir fljótið. Hún sat
í bátnurii hjá Tung Li og vísaði
mönnunum leiðina tU suður-
hliðsins, þar sem varðmaðurinn,
sem búið var að múta, hleypti
þeim inn í borgina, enda þótt
hann væri náfölur, er hann gerði
það. Þegar því var lokið, slakk
hann sér í rúmið sitt og lézt
vera steinsofandi'. Madama
Chien vísaði þeim á hvern ein-
asta Ieynilegan stað, þar sem
fjandmennimir bjuggu. Hún
vissi um allt, sem mennirnir
voru ekki búnir að komast að
sjálfir, og á hverjum stað voru
nokkrir skildir eftir, þar sem
þeir áttu að bíða, þangað til
lunn rétti timi til árásarinnar
var kominn. En Tung Li og
bina liraustustu menn hans tók
hún með sér til húss sins.
„Hérna hýr höfuðsmaður
þeirra“, sagði hún. Og þá gat
hún ekki lengur ráðið við við-
bjóð sinn og fyrirlitningu á hon-
um. Hún var farin að hata hann
svo mjög, vegna þess hversu
svipljótur hann var, ruddalegur
í framkomu, illorður og upp-
stökkur, að hún gat meira að
segja kemit i brjósti um jap-
önsku stúlkurnar þrjár, vegná
þess hversu fýsnir hans á þeim
voru villidýrslegai’.
„Drepið höl’uðsmanninn
íy»t“, aag& hán. • »"
„Eg skftl gftra þftð“, sagði
Tung Li.
,Æg bíð handan við hliðið“,
sagði hún og benti út i garðinn.
„Þangað mun eg færa þér
fréttirnar af sigri okkar“, lof-
aði hann.
t
1
þ/| eðan árásin var gerð heima
hjá henni og í hverju ein-
asta liúsi í borginni, sat hún
í garðinum sínum, ú sama gamla
steininum og áður og beið þess,
að friðurinn kæmi. Þegar þetta
væri allt um garð gengið og
búið að jarða hina föllnu, ætlaði
hún að byrja aftur að búa al-
ein. Þá mundi vera unaðslegra
en nokkuru sinni að búa ein
í liúsinu. Hún sat og beið i
myrkrinu, meðan skothríðin
dundi um allan bæinn og menn,
sem voru teknir sofandi eða
dauðadrukknir, voru miskunn-
arlaust teknir af lífi. Ilún sat
í myrkriilu og hlustaði.
Kyrrð færðist yfir borgina,
þegar dagaði. I fyrstu óljósu
skímunni sá hún Tung Li koma
gangandi þreytulega gegnum
liliðið.
„Þeir eru dauðir“, sagði hann.
„Það blæddi mikið úr þeim.“
Hún svaraði þessu ekki. Eftir
andartak reis hún á fætur.
„Eg ætla að fara heim til mín
núna“, sagði hún. Hún liafði
ekki trúað neinuni þeirra fyrir
því, livaðan hún væri, né að
þetta væri heimili hennar. En
áður en hún gæti stigið eitt ein-
asta skref, lirópaði Tung Li:
„Ætlar þú ekki með okkur á
eftir hinum?“
„Hvaða hinum?“ spurði hún
heimskulega, eins og hún væri
ekki með sjálfri sér.
„Sveitunum, sem voru send-
ar gegn borgunum fyrir norð-
an“, svaraði hann.
Henni til undrunar féll hann
á kné, er Iiann hafði sagt þetta,
og snart jörðina með enninu,
eins og menn voru vanir að gera
í musterunum. „Tfirgefðu okk-
ur ekki núna“, sagði hauu. „Við
verðum að heyja meiri orustur
en þessa, ef okkur á að auðnast
að reka fjandmennina úr Iandi
okkar. Til livers er að ná smá-
borg úr liöndum þeiiTa, ef þeir
hafa stóru borgirnar á valdi
sínu, straudhéruðin og fylkin
fyrh- norðan — og hvernig eig-
um, við að geta sigrað, ef þú seg-
ir okkur ekki vilja guðs?“
Þú fyrst skildist henni, að hún
var talin ineira en mannleg vera
og þess vegna vildu þeir fá áð
njóta hjálpar hennar. Hún ætl-
aði að fara að mótmæla hinum
guðlega upprujia sínuiii.enhætti
við það aftur. Hann var maður
fáfróður og einfaldur, hugsaði
him dapurlega með sjálfri sér,
og hinir fáfróðu verða að eiga
guði sína. Hvaða munur var á
þvi, hvort hún væri talin guð
þeirra eðp einhver annar?