Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 15

JÓLABLAÖ VlSIS
15
Héðinn:
tfir Vatnajökul þveran.
Ferðasaga frá Reykjavík til Kvískerja.
í sumar fóru fjórir ungir Reykvikingar á skíðum yfir þveran Vatnajökul austanverðan. Fengu þeir sig
reidda frá Möðrudal á Fjöllum upp að Vatnajökli. Þaðan héldu þeir beinustu stefnu á Esjufjöll, norðanvert
við Breiðamerkurjökul. Voru þeir 3% sólarhring á jökli. — Fararstjóri þeirra félaga var Skarphéðinn
Jóhannsson, höfundur eftirfarandi greinar, og eru teikningarnar einnig gerðar af honum. Aðrir leiðang-
ursmejin voru Ásgrímur Kári Guðjónsson, Friðþjófur Hraundal og Þórarinn Sigurgeirsson. — Er hér um
óvenjulegt ferðalag að ræða og er gott til þess að vita, að hin yngri kynslóð skuli hafa kjark og manndóm
í sér til að leggja í slíka för.
Þoka og rigning — rigning
og þoka, — og ,,hristingur“,
honum má ekki gleyma. Þetta
er nú það helzta, sem eg man
eftir úr ferð okkar félaga með
hraðferðinni norður til Akur-
eyrar. Eg viðurkenni það, að
þetta er eiginlega það minnsta,
sem eg kemst af með að muna,
því það veit sá sem allt veit,
að eg var ófullur eins og endra-
nær. Að visu rámar mig eitt-
hvað í það, að einn af félögum
minum, sem er hreinræktaður
Norðlendingur, hafi reynt að
fræða mig um ýmislegt, sem
fyrir augu har á leiðinni og
héruð þau, sem við fórum um.
Hann minntist á ýmsa merkis-
staði, sagði mér frá öllum, mestu
mönnum þjóðarinnar, sem eru
upprunnir frá þessum slóðum,
talaði um ■skagfirsku hrossin
og liagyrðingana, sem hvergi
eiga sinn líka o. s. frv. Já, liann
dásamaði vist Norðurland og
allt sem nbrðlenzkt er, sá heið-
ursmaður. Og mikill ágætis
ÞaÖ var Tóti, sem ætlaCi $ö gera
viö pottinn.
áheyrandi hlýt eg að hafa ver-
ið, — jam og jæja hefir sjálf-
sagt verið það helzta, sem eg
lagði til málanna og allur fróð-
leikur lians hefir hriszt inní mig
— og útúr mér aftur, því eg
sat í aftasta sæti í stórum, áætl-
unarbíl. Það var mikil mildi
fyrir þennan norðlenzka vin
minn, að eg skyldi hafa verið
svona utangátta' á leiðinni, mót-
mælalaust hefði hann aldrei
fengið að reka áróður fyrir
Norðlendinga, það veit trúa
mín. Með hógværð, sem Sunn-
lendingum er í blóð borin, liefði
eg sagt lionum, frá hrossunum
austan úr Flóa, sem að dómi
ólyginna eru þau einu, sem ein-
hver töggur er í, einhver munur
á þeim og skagfirzku merun-
um, mundi eg hafa bætt Nið.
Nú, hvað viðvíkur skáldunum
þeirra fyrir norðan, þá voru
þau dágóð, en þó ekkert á borð
við Þórð gamla frá Hrauni,
Gvend litla með gleraugun, Jón
karlinn Jónsson úr Flóanum og
Jóhannes Kr.
Við tjölduðum á Akureyri,
fyrir sunnan Gróðrarstöð, okk-
ur kom það svo sem til hugar
að tjalda á Ráðhúslorginu, en
gamall rnaður, sem, eg átti tal
við um málið, ætlaði alveg að
sleppa sér þegar hann heyi'ði
minnst á það. Annars eru Ak-
ureyringar mesta sómafólk,
hjálpsamir og viðfeldnir, það
mega þeir eiga. Einhver hafði
sagt mér að við skyldum ekki
álpast inn á veitingahús tötra-
lega til fara, bæjarbúum væri
elckert um slíka náunga gefið.
Okkur þótti því það vissara að
senda þann, sem var glæfraleg-
astur útlits inn á Gildaskálann
og sjá hvernig honum reiddi af.
Það er skemmst frá að segja, að
mönnum þar inni leizt allvel á
sendimanninn og fengum við
þar hinar hjartanlegustu við-
tökur, steiktan lax að borða
með kartöflum og hræddu útá.
En glaðværir eru Akureyr-
ingar ekki. Þeir eru eitthvað
raunamæddir á svipinn, þung-
lyndislegur blær yfir þeinx.
Uppdi'áttur af leiö og áfönguill V'atnajökulsfaranna
gera hann jafngóðan aftur. En
svo var það um morgunn, sem
við fórum frá Akureyri áleiðis
til Möðrudals, að potlurinn varð
fyrir skrambans miklu óhappi.
Bíllinn, sem hann var í, fór úl
af veginum og valt nokkrar
veltur. Potturinn var óþekkjan-
legur á eftir. — Þar skall hurð
nærri hælum. Við félagar höfð-
um látið allan okkar farangur
i veltubílinn, en sjálfir farið í
annan, vegna þess að það reynd-
ust aðeins þrjú sæti laus, cn
við voruin fimm, sem vildum
vera saman. Nokkrir farþeg-
anna skárust af glerbrotum og
fengu ýmsan annan áverka.
Páll Jónsson, einn af okkar
beztu myndatökumönnum, við-
beinsbrotnaði og marðist að
auki. Páll og Ásgeir Jónsson,
sem einnig' hlaut áverka, ætl-
uðu að ferðast um Mývatnsör-
æfin, en urðu eftir á sjúkraliús-
inu á Húsavík. Þrjár stúlliur,
sem ætluðu að verða okkur
samferða inn að Hvannalind-
um, lenntu líka í Jiessu slysi og
neyddust til þess að hætta við
förina. — Og potturinn minn
blessaður, lagðist nær saman,
og er það fyrirsjáanlégt hverjar
afle’ðingar það hefir fyrir mig!
Að Möðrudal komum við
síðdegis þriðjudaginn 14. júli.
Þar býr Jón Aðalsteinn Stef-
ónsson, merkis bóíidi og hrausþ
Þetta er auðvitað okkur sunn-
anmönnum að kenna, þessum
bannsetta flökkulýð, sem hóp-
ast þangað á sumrum, rápa
þar um götur og torg, dásama
allt hreinlætið og bæjarbrag-
inn. Og þó sunnanmenn séu
ekki hávaðasamari en gerist og
gengur, þá eru þeir all fyrir-
ferðarmiklir og breiða úr sér.
Það er þetta, sem þeim þarna
fyrir norðan líkar ekki og hefir
þær afleiðingar í för með sér,
að þeir setja upp svip sorgar
og óyndis, en það er vizt aðeins
á sumrum, sem þeir eru þann-
ig á að líta.
Einn var sá lilutur í farangri
okkar, sem mér var sérlega
annt um, vildi helzt meðhöndla
hann sjálfur, samskonar hlutur
var ófáanlegur til kaups. Þó
var þetta ekki ástæðan fyrir
umhyggju minni fyrir pottin-
um (þetta var aluminium. pott-
ur), — heldur var ástæðan sú,
að eg hafði fengíð hann að
láni hjá stúlku. Og hvernig sem
á þvi stendui', þóttist eg sann-
færður um það, að álit stúlk-
unnar á mér mundi stiga eða
falla eftir meðferð þeu-ri, sem
potturinn fengi. Eg sá það strax
eftir að eg hafði fengið pottinn,
hvernig þessu mundi reiða af.
Tóti hughreysti mig og sagði,
að potturinn gæti aldrei farið
svo illa að ekki væri hægt að