Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 22

22
JÓLABLAÐ VÍSIS
GLEÐILEG JÓL!
Þvottcihúsið Grýta h.f.
GLEÐILEG JÓL!
Smjörlíkisgerðin Ásgarður.
GLEÐILEG JÓL!
Kexverksmiðjan Esja h. f.
GLEÐILEG JÓL!
Málning og járnvörur.
höfði sér með þvengnum. Fálk-
inn getur séð þetta úr mikilli
fjarlægð og þegar veiðmaður-
inn þeytir agninu frá sér, flýgur
fálkinn eftir því, sezt til að
gæða sér á kjötinu og meðan
hann er að því, getur veiðimað-
urinn náð lionuin aftur.
En þarna utan i fjallahlið-
unum var oft ekkert svigrúm
til slíks. Eg vissi, að eg yrði
oft að kalla fuglinn til mín,
meðan eg hengi utan i kletti
eða bergi, svo að það varð að
kenna Águila að setjast á hnefa
minn og gera það strax, hversu
langt sem hann væri á brott.
Til þess að þetta væri mögu-
legt, varð fuglinn fyrst að öðl-
ast fullkomna stjórn á sér á
fluginu.
Flestar manneskjur halda,
að fuglinum sé flugkunnáttan
að öllu leyti meðfædd. Því er
ekki þannig varið. Flugið er
erfitt og margbrotið. Fuglinn
verður að læra, hvernig hann
eigi að liagnýla sér loftstraum-
ana til að svífa, verður að
skiija, hvernig liann eigi að
beita vængjunum með mestum
árangri i loftinu, þegar liann
ætlar að beygja, steypa sér nið-
ur, hækka flugið aftur, og
fljúga upp eða lenda eftir því,
hvernig vindurinn er. Fugl,
sem kann þetta ekki, er eins
klunnalegur og hvolpur, sem
er að læra að ganga.
Fálkaveiðimenn liafa vitað
það í meira en tvö þúsund ár,
að þegar fálki er látinn fljúga
af stað um miðjan dag, þá svíf-
ur liann bara hátt í loft og snýr
ekki aftur lil agnsins. Enginn
vissi, hver var orsök þessa —
fyrr en menn fóru að iðka
flug. Flugmenn hafa veitt því
eftirtekt, að um hádegið gera
heátir loftstraumar flugvélum
erfitt um að lenda. Fugl, sem
lendir i þeim, gelur átt ómögu-
legt með að snúa aftur til hús-
bónda síns.
Vegna þess, hve Águila var
griðarstór, var það erfiðasta
verkefni hans að læra að lenda.
Hann flaug að linefa minum úr
fjögur hundruð melra fjarlægð,
en er liann nálgaðist, var
hann á svo mikilli ferð, að hann
gat ekki slöðvað sig. Þrátt fyr-
ir það greip hann um hnefa
minn með klónum, og afleið-
ingin var mikilfengleg, enda
þótt hún væri engan veginn
þægileg. Mig langaði ekkert til
þess, að Águila léki þetta, er eg
hengi með nöglunum utan í
hengiflugi, svo að við vörðum
mörgum. klukkustundum lil
þess að æfa okkur. Fyrst var
Águila kennt að sveigja frá, ef
hann fann, að liann var á of
mikilli ferð, og koma aftur að
hendi minni i stórum og róleg-
um hring. Siðan komst hann að
því, að ef hann léti sig falla ör-
lítið, rétt áður en hann kom til
mín, og hamlaði síðan kröftug-
lega með vængjunum, þá gat
liann dregið svo úr falli sínu og
komið svo rólega niður á linefa
minn, að hvorugur okkar missti
jafnvægið við Iendinguna.
Við þessa daglegu kennslu
Águila varð ein staðreynd mér
ljósari með degi hverjum. Það
ldaut að verða gjörsamlega ó-
mögulegt fyrir nokkum annan
en mannapa, að bera Águila
heila dagleið til þeirra slóða, þar
sem drekana var að finna, og
geta staðið uppréttir á eftir og
gengið um til þess að byrja veið-
ina. Við Júlía ákváðum því að
útvega okkur hest og æfa hann
og örninn saman. Þá mundi
vera hægt að láta Águila byrja
veiðferðir sínar af hestbaki. Það
var venja á miðöldum, að fálk-
ar voru sendir eftir bráð sinni
af hestbaki, svo að við sáum
ekkert því til fyrirstöðu, að
sömu aðferð mætti hafa við örn.
En hver hesturinn af öðrmn,
sem við reyndum, sá allt þvi til
fyrirstöðu. Á sama augnabliki
og þeir sáu Águila koma svíf-
andi, baðandi vængjunum af
kappi miklu og með gular klærn.
ar á undan sér, mundu þeir allt
í einu eftir einhverju stefnu-
móti, sem þeir átlu annarsstað-
ar. Júlía var alvön að eiga við
hesta og það féll í hennar hlut
að æfa þá. Hún sýndi bæði hug-
rekki og hugkvæmni í baráttu
sinni við þá, en eftir nokkurn
tíma varð jafnvel hún að kann-
ast við það, að til væri eitthvað,
sem heslar vildu ekki gera, og
eitt af þvi væri að láta örn
hafa bækistöð á bakinu á sér.
En þegar við vorum að þvi
komin að gefasl upp, eignuð-
umst við Teresu. Teresa var
gömul og skynsöm hryssa, sem
liafði áður verið í eigu mexi-
kansks hershöfðingja. Hún
Jiafði verið þátttakandi í þrem
stjórnarbyltingurn, þrír hers-
höfðingjar höfðu verið skotnir
af baki liennar og tvisvar hafði
henni verið slolið. Það var ekk-
ert, sem gal framar komið
Teresu gömlu á óvart. Ekkert,
nema auðvitað að láta öm haf-
ast við á bakinu á sér.
Það er ekki beinlínis hægt að
segja að Teresa hafi tekið undiv
sig stökk, þegar hún sá Águila
slefna til sín með áttatíu kíló-
metra hraða á klukkustund, en
liún ranghvolfdi í sér augunum
og dansaði á afturfótunum, og
það hafði h'ún ekki gert um
langt árabil. En eftir nokkra