Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 48

48
JÓLABLAÐ VÍSÍS
Lý§i§§amlag:
íslenzkra botnvörpunga
Símar 3616, 3428. Símn.: Lýsissamlag.
REYKJAVÍK.
Stærsta og fullkomnasta
kaldhrelnsunarstfið á íslandi
Lýsissamlagið selur lyfsöium, kaupmönnum
og kaupfélögum fyrsta fl. kaldhreinsað með-
alaiýsi, sem er framleitt við hin allra beztu
skilyrði.
* ' '
Íiemiíbfátaijmiítttt (ÉÍihw \
WmW «fú.ú (500 Mtgk\*»ík
Stofnsett 1921.
rm Jólin
verða allir að vera hreinir og vel til fara. Send-
ið okkur því fatnað yðar til kemiskrar hreins-
unar, þá eruð þér viss um að fá vandaða vinnu.
Hrein og vel pressuð föt auka ánægju yðar
og vellíðan.-
Sendum um land allt gegn póstkröfu.
Sækjum. Sími: Í3Ö0. Sendum.
gamla manns, er þráði frið og
kyrrð lífsins. Hún var ennþá
ung og blóðheit — þráði lifandi
líf —unga og þróttmikla ást.
■t’au áttu því fátt sameiginlegt.
Og nú, þegar liún virtist njóta
allsnægta lífsins, var hún ennþá
fátækari en hún hafði nokkuru
sinni verið. ----Hún þráði ást
— sem var þeim báðum glötuð.
Hún var ekki lengur sama
konan og hann hafði unnað, og
hann sjálfur var eflaust heldur
ekki hinn sami maður og hún
liafði unnað. Þó mundu þau
bæði bera í hjarta sinu til
dauðadags sorgblandinn trega
og þrá til hvors annars — til
þess, sem þeim var glatað.
★
U RAFN sat einn í borðstof-
■ * unni, þegar hurðin var
opnuð hægt og hljóðlega, og í
dyrunum birtist litla dóttir
hennar Sigrúnar — „litli jóla-
engillinn“, eins og farþegarnir
kölluðu hana stundum, þegar
þeir klöppuðu á kollinn á henni.
Hún var í mjallhvítum kjól
nieð litlum, gylltum stjörnum,
dökkum lakkskóm, með blátt
band bundið um ljósgult hárið,
og liélt í fanginu á stórum
„bangsa“.
— Mannna er þá ekki hér?
sagði hún.
— Nei, hún er ekki hér, sagði
Hrafn.
— Jæja, sagði telpan og æll-
aði þegar að fara.
— Nei, heyrðu, ætlarðu að
fara undir ems? Ætlarðu ekki
að tala við mig ofurlitið? sagði
Ilrafn bliðlega.
— Ej- eg ekki fín ? sagði telp-
an allt í einu, hrifin og gagntek-
in af sjálfri sér.
— Jú, þú ert afar fín — í
hvítum kjól, sagði Hrafn.
— Og með stjörnum! sagði
telpan.
— Já, með mörgum fallegum
stjörnum, sagði Hrafn.
— Hún mamma min gaf mér
kjólinn í jólagjöf, sagði telpan
ánægjulega.
— Er ekki gaman að það eru
jól? sagði Hrafn.
— Jú-ú, en það væri meira
gaman að vera heima, sagði
telpan.
— Já, en bráðum ertu lika
komin lieim, sagði Hrafn.
— Sjáðu, þetta er „bangsi“,
sagði telpan og rétti hann fram
til að sýna hann. — Hann pabbi
minn gaf mér hann í jólagjöf.
— Eg er líka búin að skíra hann,
sagði telpan.
— Nei, er það satt! — Hvað
heitir liann? sagði Hrafn.
— Eg vil ekki segja það, sagði
telpan.
— Heldurðu nú ekki, að þú
segir mér það — eg skal engum
segja frá þvi, sagði Hrafn.
— N-e-i. — Jú, annars, eg
skal bara segja þér það. —
Hann heitir Gamli-Jóji.
— Gamli-Jón, endurtók Hrafn
brosandi.
— Er það ekki skrítið, sagði
litla telpan hlægjandi.
— Jú, það var skrítið, sagði
Hrafn.
— Eg þekkti liann Gamla-
Jón. einu sinni. Hann Gamli-Jón
var góður, en nú er hann kom-
inn til guðs, segir hún mamma,
og af því læt eg liann „bangsa“
minn heita Gamla-Jón, sagði
telpan.
— Það var fallega gert, sagði
Hrafn.
— Jæja, nú verð eg að fara
að gá að henni mömmu, annars
verður hún kannske hrædd um
mig, sagði telpan.
Þegar telpan var i þann veg-
inn að fara, kom það upp í liuga
Hrafns, að liann langaði til að
gleðja barnið eitthvað. Sumir
fcrþegarnir höfðu fundið eitt-
hvað hjá sér til að gefa því i
jólagjöf. En hvað átti liann að
finna? Hann átti ekkert til. Ef
til vill dytti hann samt ofan á
eitthvað, ef hann leitaði nógu
vel. Og þegar litla telpan ætlaði
að fara, sagði hann:
— Heyrðu, á eg að trúa þér
fyrir nokkuru skritnu. Jóla-
sveinninn villtist inn í káetuna
mína í gærkveldi, þegar hann
ætlaði inn til þín, og skildi j>ar
eftir litinn jólapakka til þín —
frá einhverjum ókunnugum
manni.
— Ó, ó, hvað það var gaman!
Eg ætla að sækja hann strax,
sagði litla telpan himinlifandi.
Hrafn stóð upp, tók í höndina
á lelpunni og leiddi hana. Ilún
valhoppaði í öðru hvoru spori
af ánægju og tilhlökkun.
Þegar þau komu inn í káetuna
hans, tók Hrafn upp stóra ferða-
tösku og lagði hana upp á borð-
ið. Telpan fylgdist með öllu af
mikilli eftirtekt. En hvernig
sem á því stóð, varð Hrafn að
róta öllu til i fei’ðatöskunni og
þreifa á hverjum hlut, sem þar
var, eins og hann liefði slein-
gleymt þvi hvar hann hefði lát-
ið jólapakkann hennar. Loksins,
eftir langa mæðu, þegar telpan
var næstum því búin að missa
alla þolinmæði og orðin vonlaus
um, að Hrafn fyndi jólapakkann
liennar, dró liann upp ofurlit-
inn pakka, sem var ekki stærri
en eldspýtustokkur. Augu telp-
unnar urðu skær af fögiiuði og
eftirvæntingu.
— Eigum við að opna pakk-
ann til þess að vita hvað er í