Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 24

24
JÓLABLAÐ VÍSÍS
GLEÖILÉG JÓL1
Verzlun Sigurðar Halldórssonar,
Öldugötu 29.
GLEÐILEG JÓL!
Trolle & Rothe h.f.
GLEÐILEG JÓL!
Elding Trading Compamj.
/
GLEÐILEGJÓL
OG GOTT OG FARSÆLT NÝÁR!
Vigfús Guðbrandsson & Co.
GLEÐILEGJÓLl
Jón Loftsson.
Vikurfélagið.
ná þessmn eldfljótu drekum.
Loksins var þaÖ hvolpurinn,
sem hjálpaði okkur að ná þeim
fyrsta.
Wriggles var alltaf meinilla
við að vera skilinn eftir heima,
ef við fórum eitthvað. Ef Júlía
tók lyklana að bílnum, þaut
Wriggles á dyr og sat á fram-
sæti bílsins, þegar við komum
þangað. Á hverjum degi elti
hann okkur út, þegar við fórum
ríðandi í drekaleit, altaf viss um
að við mundum ekki skilja hann
eftir. Loksins var Júlíu allri
lokið.
„í þetta skipti tek eg Wriggles
með“, sagði hún úkveðin. „Hann
getur leikið sér innan um klett-
ana, meðan við veiðum með ern-
inum.“
Eg féllst á þetta, þar eð við
veiddum ekkert hvort sem var.
.Túlía reiddi hvolpinn á hnakk-
nefinu, en ég hélt í Águila. Við
Júlía vorum dálítið áhyggjufull
vegna hvolpsins. Örninn hafði
næstum orðið honum að bana
einu sinni, því að hann hélt
auðsjáanlega, að hann væri
kanína. En þeir voru nú farnir
að venjast hvor öðrum, og eg
var orðinn viss um, að Águila
væri hættur að líta á Wriggles
sem einhverskonar æti.
Við slepptum Wriggles á
grasbala og meðan hann var
að athuga nýjar lyktartegund-
ir, sem þar fundust, riðum við
áfram i leit að drekum. Við
sáum einn nærri strax og Júlia
tók við erninum, en eg fór af
baki.
Við vorum búin að taka upp
nýja veiðiaðferð. Júlía hélt á
Águila, meðan eg reyndi að
komast fyrir drekann, til þess
að reka liann í áttina til arnar-
ins. Júlía hafði hinsvegar byrj-
að á þvi að riða á spretti í átt
til bráðarinnar og þeyta Águila
frá sér á síðustu stundu, þrátt
fyrir mótinæli mín gegn þessu.
Þetta var svo hættulegt á mjóu
einstígunum, að mér rann alltaf
kalt vatn milli skinns og liör-
unds, er eg horfði á Júlíu gera
þetta. En Teresa og Águila
voru orðin svo vön hvort öðru,
að Júlía var hætt að hafa fyrir
því að halda við hi’yssuna, þeg-
ar örninn snéri aftur til hennar.
Ef við þurftum að flýta okkur
að komast upp á hæð, þar sem
sézt hafði til dreka, kallaði Júl-
ia aðeins lil arnarins og liann
flaug á hnefa hennar, ineðan
hryssan brokkaði hin rólegasta
áfram. Stundum kom örninn
meira að segja án þess að kall-
að væri til hans og ef Júlía var
ekki við þvi búin að talca á rnóti
honum, þá settist hann bara á
bakið á Teresu. Hann gerði
þetta einu sinni, þegar hryssan
var að þræða einstigi yfir hengi-
flugi og andartak hélt eg, að
hún mundi steypast fram af
með Júlíu á bakinu.
I þetta skipti þurfti eg að
klifra niður langa brekku til
að komast fyrir drekann. Það
var ekki hættulegt, en tók lang-
an tíma, af því að eg var í
hálum reiðstígvélum. Meðan eg
var á leiðinni niður, kom hvolp-
urinn másandi og blásandi til
Júlíu og þegar hann kom auga
á mig niðri í brekkunni, tók
hann auðvitað sprettinn á eftir
mér.
Drekinn kom auga á hvolp-
inn, en hann var miklu minni
en skriðdýrið, svo að það reis
aðeins á fætur að 'hálfu leyli
og hvæsti á hann. Hvolpurinn
var eins og dáleiddur. Hann
færði sig nær drekanum til að
hnusa af honum. Drekinn glefs-
aði til hans og tók sér stöðu
andspænis honum með galopið
ginið. Á því augnabliki greip
Júlía tækifærið til að sénda
örninn af stað.
Allt var Águila í hag. Hann
þaut niður með brekkunni, og
næstum áður en hið mikla skrið.
dýr hafði áttað sig á þvi, er var
að gerast, var örninn búinn að
hremma það. Enda þótt tak-
mark okkar væri að ná drek-
unum lifandi, leyfði eg Águila
að drepa og eta þenna fyrsta,
til þess að örva hann til frek-
ari dáða.
Um hríð liéldum við i bjart-
sýni okkar, að nú væri allir erf-
iðleikar okkar á enda. En viku
síðar komumst við að hinu
gagnstæða.
Eins og áður hefir verið skýrt
frá, var Águila amerískur örn
og hafði þvi þann leiða vana
að beita nefinu til að drepa
bráð sína, en ekki klónum.
Ameríski örninn er eini
ránfuglinn, sem beitir þess-
ari aðferð, og það er
mjög óþægilegt, þegar um
veiðifugl er að ræða. Jafnvel
þegar Águila var orðinn al-
taminn, átti hann það til, að
höggva allt í einu til andlitsins
á mér, þegar hami komst í æst
slcap. Eg held, að hér hafi ekki
verið um neinn raunverulegari
fjandskap að ræða, en þegar
hann var einu sinni búinn að
opna á sér kinnina, þá fór mér
að hætta að standa á sama. Það
var til trafala að þurfa að nota
hlífðargleraugu, en mig lang-
aði ekki til að missa annað aug-
að. Það er ómögulegt að hegna
erni, því að hann er sterkari en
maður, og ef hann reiddist veru-
lega einu sinni, mundi hann að
likindum fljúga á brott og láta