Vísir - 24.12.1942, Blaðsíða 39

JÓLABLAÐ VÍSIS
39
ana, alveg frá því að þeir
ruddust fyrst inn í Mansjúríu
og þangað til þeir fóru að nálg-
ast lieimili hennar ískyggilega
mikið, en það var í lítilli borg
á suðurströndinni. Hún vissi,
að það var skylda hennar gagn-
vart heimilisfólki sínu, að
flytja það upp í land, þar sem
það væri óhult fyrir innnásar-
hernum.
Það var þegar hún var að
undirbúa flótta fjölskyldu
sinnar og hjúa, að eitt mesta
leyndarmálið varð til í huga
hennar. í ringulreiðinni, hræðsl-
unni og hávaðanum — meðan
þjónustufólk og burðarkarlar
mösuðu hver við annan —
flaug henni i hug, hversu frið-
sælt og kyrrt húsið mundi
verða, er allir væri farnir og
það yrði mannlaust.
„Eg hefi aldi-ei fengið, að
njóta friðar,“ hugsaði hún. „Eg
hefi aldrei kynnzt þögninni."
Því iríeira sem hún hugsaði
um þessa kyrrð og ró, því meira
langaði liana til að kynnast
þeim. Loksins fór hún að hugsa
um það, livort hún gæti það
ekki með einhverju móti. Heim-
ili hennar var orðið mjög stórt,
er liér var komiö sögu.
Synir hennar fjórir voru kvænt-
ir og bjuggu með konum sínum
og börnum á heimili hennar.
Tvær dætra hennar voru fluttar
til manna sinna, en sú yngsta
bjó ennþá lieima. Það var þessi
yngsta dóttir, sem var raun-
verulega eina áhyggjuefni
hennar, og það því fremur, að
hún var hin fallegasta af þeim.
Það var vegna liennar, að ma-
dama Cliien kallaði á fund sinn
hina goml u þernu sína kveldið
áðuí en ætlunin var að leggja
af stað.
„Li Ma,“ tók liún til máls.
„Eg verð að fela þér sérstaldega
mikilvægt verkefni.“
„Eg mun gera eins og lagt
verður fyrir mig,“ svai'aði
gamla konan.
„Það er ekki mikið né erfitt
verk — þú átt að vera alltaf við
liiið þriðju húsfreyju þinnar,
yngstu dóttur mirinar, og ekki
láta hana fara úr augsýn þinni,“
sagði madama Chien.
„Það mundi eg gera, þótt
mér væri ekki sagt að gera það,“
svaraði Li Ma, „því að eg er
alltaf í návist þinni, húsmóðir
min, og á þessari ferð mun eg
Mta hana verða nærri þér.“
Madama Chien hrosti. Með
þessu var hún búin að losa sig
við það, sem oíli henni mestum
áhyggjum, því að Lí Ma hefði
lieimtað að vera í návist hejip-
ar og hún vildi vera alein.
„Góða nótt, þú trygga, gamia
kona.“
að átti að l ggja af stað
strax í dögun. Japanir
voru ekki nema örskamma leið
á brott. Madama CJiien svaf vel
vegna hins nýja leyndarmáls
síns og vaknaði ekki fyrr en
rétt áður en sólin kom upp.
Þjónarnir voru þegar önnum
kafnir við störf sín og fyrir ut-
an húsagarðinn biðu þrjár bif-
reiðar. Þar sem veginum
sleppti, biðu þeirra hestar, sem
þau áttu að fara á yfir fjöllin
til hinna innri héraða Kína, þar
sem þau gátu verið óhult fyrir
fjandmönnunum.
Hún reis úr rekkju og Li Ma
kom til þess að hjálpa henni að
klæðast. Allt var tilbúið til far-
arinnar og þegar fjölskyldan
safnaðist saman í garðinum
voru flestir grátandi. Það var
litil von um það, að húsið yrði
áfram eins og það hafði verið
undanfarnar fimm kynslóðir.
Allir vissu, að nú var bundinn
endi á eitthvað. Madama Chien
kom síðust út, „svo að eg geti
fullvissað mig um, að allt sé í
röð og reglu“, hafði hún sagt.
Hún hafði beðið mann sinn um
að fara fyrstari og liann fór í
fyrsta bílinn og með honum
tveir elztu synirnir, konur
þeirra og börn.
í næsta híl fóru yngri syn-
irnir, ásamt konum sínum og
börnum, auk nokkurra af hjú-
unum. I þriðja bilnum var
madömu Chien ætlað að vera.
Yngsta dóttir hennar, Li Ma og
allar ungu stúlkurnari á heim-
ilinu voru þegar seztar í hann.
Fyrri bílarnir fóru af stað og
ekill síðasta bílsins setti líreyf-
ilinn i gang. Madama Chien
hafði talað við þennan mann
klukkustundu áður, þegar eng-
inn heyrði hvað þeim fór á
milli.
„Þegar eg kalla, að allt sé
tilbúið og þú heyrir, að bílhurð-
inni er skellt, þá áttu að aka af
stað eins hratt og þú getur, og
þú mátt ekkert hirða um það,
þótt dóttir min eða gamla kon-
an kalli til þín um að nema
staðar. Staðnæmstu ekki, hvað
sem fyrir kann að koma, fyrr
en þið eruð komin út fyrir
borgina".
Honum he£ði vafalaust þótt
þetta undarlegt, ef hún hefði
ekki fyrst stungið að honum
mikilli fjárupphæð í silfri. Hann
gat aðeins stunið upp:
. „Eg mun þlýða yður‘‘.
Hann gerði eins og hann
hafði lofað. Hann heyrði ma-
dömu Chien kalla lágt: „Tilbú-
ið“. Hann heyrði, gð hurðinni
var skellt og setti bifreiðinu
tafarlaust af stað. Hann heyrði
konurnar hrópa og kalla að
haki sér, en hann inundi það,
að liann átti ekki að sinna þvi,
svo að hann ók í loftinu til borg-
arhliðanna.
Madama Chien horfði á eftir
hílnum og gladdist með sjálfri
sér. Hliðin höfðu verið lokuð
í marga daga og þau voru að-
eins opnuð örlitla stund við sól-
arupprás fyrir þá, sem vildu
forða sér. Síðan yrði þeim lok-
að tafarlaust aftur og ekki lokið
upp, hver sem þess óskaði. Hún
var ein eftir, eins og hún hafði
ráðgert.
. . . Kyrrðin, sem umlukti
hana var svo djúp, að það var
eins og heimurinn hefði numið
staðar. Hún fór aftur inn í
gamla garðinn smn og lokaði
hliðinu. I fyrsta skipti ú ævi
sinni, svo lengi sem hún muridi
eftir sér, var hún ein og hún
hafði ekkert að gera. Hún brosti
með sjálfri sér og settist á stein
í skugganum af hvirfingu af
bambustrjám.
„Eg þarf ekki að standa á
fætur aftur,“ hugsaði hún með
sjálfri sér. „Að minnsta kosti
ekki nema mig langi til þess
sjálfa“.
Hún sat þvi áfram á stein-
inum og naut kyrrðarinnar, eins
og hána hafði dreymt, að hún
mundi njóta hennar. Hún reis
ekki einu sinni á fætur um það
hil klukkustundu síðar, þegar
liljóðmerki rauf þögnina til
þess að tilkynna borgarbúum,
að flugvéþu' fjandmannanna
nálguðust enn einu sinni, eins.
og þær gerðu næstum því
hvern dag, þegar bjart var yfir.
Það hafði verið komið upp
loftvarnabyrgi fyrir fólkið í
húsinu, en hún var ekkert að
hugsa um að fara þangað, úr
því að hún var ein síns liðs.
„Sprengjurnar fara ekki að
leita uppi eina gamla konu“,
hugsaði hún. Hana þyrsti eftir
meiri og meiri enveru. „Ef til
vill“, flaug henni síðan i hug,
„er dauðinn aðems kyrrð, eins
og þessi, en eilif“. Hún hafði
aldrei verið hrædd við dauðann,
en. nú flaug henni í hug, að
hann gæti ef til vill verið þægi-
legur.
Það var einmitt á þvi augna-
bliki, að sprengingin varð.
Henni varð litið upp og hún
kom auga á eina flugvél, sem
var eins og silfurlit í sólskin-
inu. Eitthvað féll úr henni, likt
og egg, svo kom ógurlegur
glampi og þruma.
„Nú kemur dauðinn”, hus-
aði hún, lokaði augunum og
hreyfði sig ekki.
En það var ekki alveg dauð-
inn. Sprengjan kom niður
á götunni fyrir utan hliðið. Hún
heyrði vegginn hrynja m,eð óg-
urlegum skruðningi. Þá gekk
hún út á götuna, en að þvi er
hún gat hezt séð hafði enginn
verið þar á gangi, þegar sprengj.
an kom niður.
En nieðan hún var að aðgæta
þetta, kom liópur manna fyrir
götuhornið. Þeir hlupu franv
hjá henni, án þess að veita henni
neina eftirtekt. Þeir störðu
heint fram fyrir sig, hugsuðu
aðeins um það, að komast sem
lengst á hrott frá einhverri
hættu, sem ógnaði þeirn.
„Þeir eru á undanhaldi“,
hugsaði hún og vissi, að fjand-
mennirnir mundu ekki vera
langt fjarri.
Hún hafði búizl við komu
þeirra í marga daga, en hún
liafði liugsað sem svo, að þeg-
ar þeir kæmi — því að við þvi
yrði ekki spornað af því að þeir
voru betur vopnum búnir —
þá mundi liún húa undir stjórn
þeirra með einhverjum hætti.
Hún gat lifað undir livaða
stjórn sem væri, ef hún fengi
einungis að eiga leyndarmál
sín í friði. Auk þess voru gaml-
ar konur til einskis nýtar, og
þá fór hún að velta því fyrir
sér, hvað veldi því, að lienni
þætti svo gaman að lifa. Eigin-
maðurinn, börnin og skyldurn-
ar voru hætt að hafa liina venju-
legu merkingu, en það voru
margar ráðgátur, sem hún liafði
ekki haft tima né næði til að
krýfja svo til mergjar sem
liana liefði fýst.
Nú ákvað hún að afsala sér
þessu næði. Hún var ekki nema
andartak að ákveða þetta og er
liún hafði gert það, gekk hún
í veg fyrir mennina, sem voru
að flýja, eins og hún stigi út i
straumhart fljót, Straumurinn
lukti um hana og hreif hana
með sér. Hún gat ekki sloppið
eða hopað á hæli. Hún tók and-
köf einu sinni eðá tvisvar.
„Eg verð að rouna, að eg er
ekki á undanhaldi“, sagði hún
við sjálfa sig, er hún fann að
hún var að berast méð straumn-
um og spymti við fótum. Hún
lagði höndina á handlegg þeim
mannanna, sem var næstur
henni.
„Hvers vegna eruð þið á und-
anhaldi?“ hrópaði' hún í eyra
hopum.
Hann Ieit á hana eins og
hann væri utan við sig og bún
sá, gð hann gat ekki skilið neitt
vegna ofsaln*æðslunnar, sem
hafði gripið hann og alla aðra
í hópnum.
„Þið eruð allir heimskingj-