Morgunblaðið - 29.06.1974, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. JUNl 1974
35
Ingibjörg í Síðu-
••
múla - Orfá kveðjuorð
þekktu hana mest og bezt. Eftir
langan og bjartan starfsdag hefir
hún öðlazt hvíldina löngu hátt á
níræðisaldri. Skyldustörfin við
börn og bú rækti hún af stakri
alúð og umhyggju. Eftirlifandi
bónda hennar, andlegu þrek-
ÞAÐ sætir furðu, að jafn vel gerð
mannvera og Ingibjörg í Síðu-
múla skyldi vera svo náskyld
öðrum eins gallagrip og mér.
„Hún er ein albezta manneskja,
sem ég hefi kynnzt um dagana,“
sagði Magnús heitinn Ásgeirsson
skáld um þessa föðursystur mfna.
En hann dvaldi hvað lengst á
kreppuárunum í Síðumúla og
síðar í sumarhúsi sfnu við túnfót-
inn á svokölluðum Laugarmel.
Þar er hann talinn hafa gert mörg
sín mestu og beztu verk f miðri
borgfirzkri sumardýrðinni, í þess-
ari ljóðrænu vöggu og uppruna
svo margra íslenzkra skálda, allt
frá Agli og Snorra fram á vora
daga. Ljóðaþýðandinn og ljóð-
snillingurinn kynntist þvf Ingi-
björgu gerla og kunni að meta
hana að verðleikum. Dómgreind
hans var óvefengjanleg, hvort
sem var um innsýn f ljóð eða
lífsfegurð.
Eitt sinn barst þessi frænka
min í Sfðumúla í tal f samkvæmi í
Reykjavík. Þá spurði einhver fá-
vís og furðu lostinn grallaraspó-
inn: „Svo að þú átt föðursystur í
„SÍÐUMÚLA", fyrir hvað situr
hún inni?“ Þá eins og oftar náði
ekki áhugi og þekking sumra
Reykvíkinga á landi þeirra, þjöð
og staðháttum lengra en inn að
Elliðaám.Ingibjörg var bæði góð
kona og vitur. Já, hún var vitur
kona án þess að vera sér þess
beinlfnis meðvitandi sjálf. Hún
var aldrei haldin háum hugmynd-
um um sjálfa sig. Hún lifði lffi
sínu viturlega. í samskiptum við
annað fólk var hún síveitul á gæði
sín og gáfur án þess að ætlast til
nokkurs af öðrum. Hún var gædd
einstakri réttlætiskennd og hafði
alltaf hemil á tilfinningum sfnum
og geði og lét alltaf gott af sér
leiða, þaf sem hún kom nærri.
Hún tróð sér aldrei eða tranaði
fram, en vann verk sín í kyrrþey
og öllum athöfnum hennar fylgdi
góðhugur og mannleg hlýja, jafnt
til samferðafólks sem „málleys-
ingja". öllum, sem kynntust
henni, þótti vænt um hana. Sér-
gæði eða undirhyggju var ekki að
fyrirfinna í fari hennar. Hún var
gæfusmiður sinnar löngu og lífs-
bætandi ævi. Hún bætti ævi ann-
arra með fegurð lífs sfns. Hún var
alltaf jákvæð og æðraðist aldrei.
Hún kunni listina að lifa, svo að
allt hennar langa lffshlaup jaðr-
aði við óð til mannlegrar sálarfeg-
urðar. Það geta gamlir Borgfirð-
ingar gleggst borið vitni um, sem
menninu Andrési fyrrv. alþm. í
Síðumúla, fimm börnum þeirra,
uppeldisdóttur og mökum sendi
ég samúðarkveðjur.
Ingibjörg verður lögð til hinztu
hvflu í Síðumúlakirkjugarði í dag.
Ur þeim fornhelga grafreit herma
þjóðsögur, að eitt sinn hafi heyrzt
kveðið dimmri röddu:
Vögum, vögum, vögum vér
með vora byrði þunga.
Af er nú, sem áður var
í tíð Sturlunga
og í tíð Sturlunga.
Eitt er víst, að aldrei munu
slíkar kveðjur berast frá moldum
þessarar hóglátu og hæversku,en
húnvetnsku frænku minnar, Ingi-
bjargar í Síðumúla, sem nú hefir
verið hlíft við lýjandi byrði ell-
innar. Sú kærleiksríka kona
kunni hvorki að kveina né kvarta
í lifenda lífi. Hún var friðflytj-
andi og andlegur græðari og
huggari um alla sína daga. Það er
Ijúft og gott að fá að sofna
svefninum langa eftir langan og
vel unninn ævidag, sofa og hvfla í
faðmi eins fegursta héraðs þessa
fallega lands. Góða nótt, sof rótt,
leyf þreyttum að sofa.
örlygur Sigurðsson.
Ingibjörg Guðmunds
dóttir Síðumula —
Minning
Hinn 18. júní síðastliðinn lézt í
Landspítalanum frú Ingibjörg
Guðmundsdóttir í Síðumúla rúm-
lega 87 ára að aldri. Með Ingi-
björgu f Síðumúla er mikil merk-
iskona af heimi horfin. I stuttri
minningargrein á kveðjustund
verður aðeins fátt fram tekið. Hér
verður því að lesa mikið milli
Ifnanna. Ingibjörg í Sfðumúla, en
svo var hún ætíð nefnd í Borgar-
firði, var fædd hinn 15. maí 1887 á
Æsustöðum í Langadal. Voru for-
eldrar hennar merkishjónin Guð-
mundur hreppsstjóri Erlendsson
bónda í Tungunesi Pálmasonar og
Ingibjörg Guðrún Sigurðardóttir
hreppsstjóra á Reykjum á Reykja-
braut Sigurðssonar. Meðan Ingi-
björg var enn í bernsku fluttust
foreldrar hennar búferlum að
Mjóadal og þar átti hún sín æsku-
og uppvaxtarár í systkinahópi. En
bróðir Ingibjargar var Sigurður
Guðmundsson skólameistari sá
víðkunni menntafrömuður.
Nokkru eftir tvítugsaldur hélt
Ingibjörg til náms f Danmörku.
Lagði hún þar meðal annars
stund á listiðnað. Heim komin
gerðist hún kennari í heimabyggð
sinni um nokkur ár. Sótti hún á
þeim árum kennaranámskeið í
Reykjavík.
Hinn 28. september 1919 giftist
Ingibjörg eftirlifandi manni sín-
um Andrési Eyjólfssyni bónda í
Sfðumúla og síðar alþingismanni.
Var heimili þeirra hjóna víðkunn-
ugt fyrir rausn og prýði alla tíð,
svo að ógleymanlegt er öllum
þeim mörgu, er því kynntust. Þau
Ingibjörg og Andrés eignuðust 5
börn, er lifa, og eina fósturdóttur
ólu þau upp. Börnin eru því 6,
sem nú kveðja kæra móður hug-
gróinni þökk.
Er aldur færðist yfir, brugðu
þau hjónin búi og fengu jörðina í
hendur börnum sínum. En heim-
ili áttu þau þar alla tíð. Er Eyjólf-
ur sonur þeirra nú bóndi í Síðu-
múla.
Þegar ég nú eftir meira en 40
ára dvöl í Borgarfirði hverf í hug-
anum til fólksins þar efra, þá
hlýnar mér í hug, er ég hugsa
til allraþeirra lífs og liðinna, er ég
átti þar samfylgd með.
Vitanlega urðu kynni mfn nán-
ust af kirkjustöðunum, er ég sótti
svo oft heim til messugjörðar ár
hvert. Þar var alls staðar svo gott
að koma, að á betra varð ekki
kosið. Er þar sömu sögu að segja,
hvort heldur það var innan Reyk-
holtsprestakalls eða f sóknum ut-
an þess, er ég þjónaði svo oft
öðrum þræði. Að þessu sinni er
Síðumúli mér efst í huga. Það er
af því, að hún Ingibjörg er dáin.
Um leið og við öll þökkum henni
fyrir allt, sem var, þá beinist sam-
úð okkar að eiginmanni hennar,
börnum hennar og ástvinum öll-
um. Ástvinahópurinn er stór, en
vinahópurinn þómiklustærri. Því
þakka ég í dag eigi aðeins fyrir
mig og mfna, heldur og fyrir alla
hina mörgu nær og fjær, sem eiga
þökk að gjalda fyrir svo margt
gegnum árin. Og nú skynja ég, að
hún Ingibjörg- segir við mig: Ef
nokkuð er fyrir að þakka, þá
gleymdu ekki að þakka honum
Andrési líka. — Já, það er víst og
satt. Við þökkum þeim báðum,
Síðumúlahjónunum. Heimilið
þeirra var svo bjart og hlýtt og
þar var skjól fyrir unga og aldna
um daga og um ár. Ég þarf ekki að
lýsa þessu nánar. Allir, sem til
þekkja, vita hvað við er áttt.
Á sólskinsbjörtum sumardegi
sæktu mig héðan, Dauði — þá
kuldans af þér kenni eg eigi
og kvíði ei þinni dökkri brá,
í geislum hennar gætir ei,
glaður inn í ljós eg dey.
Ingibjörg í Siðumúla andaðist á
bjartri sumarstund á aflfðandi há-
degi. Skáldið Grímur Thomsen
átti sama afmælisdag og Ingi-
björg, 15. maf. Þetta ljóð Gríms,
er ég hér vitna til, er útlegging á
dánarorðum eins hins göfugasta
manns íslenzkrar fornaldar, Þor-
kels mána, er fól önd sína þeim
guði, er sólina skóp. Grfmur
Thomsen trúði á ljós og líf, á guð
náðar og kærleika. Ella hefði
hann ekki kveðið svo fagurt um
hinn forna mann. Ingibjörg í
Síðumúla átti bjarta trú á Guð
kærleikans og hans forsjón. Þessi
trú birtist í breytni hennar og
dagfari ævilangt. Það fór því vel á
því, að hásumar- og hádegisstund
var hennar síðasta i þessum
heimi. Guð ljóss og lífs blessi
hana og varðveiti — og gefi hann
eiginmanni hennar, ástvinum
hennar og vinum sólarsýn eilffrar
vonar.
Einar Guðnason.
Það vorar og rótt yfir sveitir
og sæ
sóldísin líður
í góðviðris blæ,
sóleyjan fangar
og fífillinn hlær
og fossinn í gljúfrinu
hörpuna slær.
Nú fer allt að grænka og gróa
um grundir, hlíðar og móa.
Stefán Jónsson.
Á KVEÐJUSTUND minnar
elskulegu vinkonu langar mig að
minnast hennar nokkrum orðum,
þótt ég geri mér ljóst að
fátækleg orð megni ekki að tjá
nema lítið brot af þvf sem fyllir
huga minn.
Ég minnist þess er ég kom fyrst
á heimili hennar sem lftill
drengur fyrrr 33 árum. Mér var
strax tekið sem einum af fjöl-
skyldunni, umvafinn ástúð og
hlýju. Ég minnist yndislegra
sumra við störf og leik, ég minnist
eiginmanns hennar, barna og
annarra kærra vina, er dvöldu á
Síðumúlaheimilinu á þessum
árum, þar stóð húsfreyjan ljúfa
við stjórnvölinn og stýrði hinu
stóra, myndarlega menningar-
heimili af skörungsskap og reisn.
A þessari kveðjustund þakka ég
og fjölskylda mín henni fyrir allt,
sem hún veitti okkur af ást sinni
og hlýju. Eftirlifandi eignmanni
hennar, börnum og öðru skyld-
fólki sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Þau hafa misst
mest, en gæfan líka stærst að hafa
átt hana.
„Far þú f friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt
og allt.“
Jón Elberg Baidvinsson.
Hermann Eiríksson
skólastjóri — Kveðja
F. 11. júnf 1916.
D. 6. maf 1974.
Næst heimilinu mun vinnu-
staðurinn sá vettvangur þar sem
bezt er hægt að kynnast eðli hvers
og eins. Samstarfsmenn um langt
árabil öðlast þess vegna innsýn í
hug hvers annars, og þegar vel
gerist, eignast vináttu, sem dýr-
mæt reynist. Það verður því stórt
skarð fyrir skildi, þegar sam-
starfsmaður um áratugaskeið er
snögglega burt kallaður, ekki sfzt
þegar sá hefur reynzt sem bezti
vinur. Þá fer ekki hjá þvf, að sól
missir að einhverju birtu sinnar
og eins og húmi að, þó svo að
fagurbjart vorið sé að varða inn-
reið sumarsins.
Það varð mikil breyting á skóla-
haldi í Keflavík, þegar hið nýja
barnaskólahús var tekið í notkun
snemma árs 1952. Hlýtur það að
hafa verið næstum því í líkingu
við það að flytja úr göngudimm-
um torfbæ í háreist hús og bjart.
Hermann Eiríksson flutti sig og
sveit sfna úr gamla skólahúsinu
og kom sér fyrir í því nýja og hóf
þar skólastarf í febrúarmánuði
árið 1952. Þá lágu leiðir okkar
líka saman, þó svo kynni hafi
fyrr verið komin á, því þá hóf ég
störf við skólann sem umsjónar-
maður hans. Hermann hafði fyrr
gegnt sínu starfi, ég var nýr í
mínu, þess vegna var ekki lítils
virði fyrir mig að njóta leiðbein-
inga og skilnings skólastjórans,
sem hann svo fúslega veitti að
meðfæddri Ijúfmennsku og vin-
samlegum skilningi.
Og nú eftir þessi ár, þegar við
vorum aðeins þrjú eftir þeirra,
sem byrjuðu saman í nýja barna-
skólanum, var hinn vinsæli og
sítrausti yfirmaður kvaddur til
þeirrar ferðar, sem allra bíður, en
við vonum, að ekki yrði hans
langa hrfð enn; svo var hann þarf-
ur maður, þannig hafði hann mót-
að skólabraginn allan, þannig
hafði hann komið fram við það að
búa þeim veganesti, er halda
skyldu út í lífið eftir dvöl innan
veggja þeirrar stofnunar, sem
hann veitti forystu.
Hermann Eiríksson skólastjóri
reyndist mér slfkur í meir en
tveggja áratugi náinni samvinnu
og kynningu, að dauði hans hafði
meir áhrif á mig til saknaðar en
brottkall nokkurs annars ein-
staklings mér óskylds. Segir það
sína sögu um það, hvernig ég
kynntist honum og hvern mann
hann hafði að geyma. Þegar hafa
verið skráð æviatriði hans, en mig
langar aðeins til þess að bæta
þessum fáu orðum við til þess að
mega með þeim votta konu hans,
frú Ingigerði Sigmundsdóttur, og
börnum þeirra hjóna mína dýpstu
hluttekningu og þakka Hermanni
fyrir allt það, sem hann var mér,
og biðja honum blessunar Guðs.
14. maf.
Skúli Oddleifsson.
Afmælis- og
minningar-
greinar
ATHYGLI skal vakin á þvf,
að afmælis- og minningar-
greinar verða að berast blað-
inu fyrr en áður var. Þannig
verður grein, sem birtast á i
miðvikudagsblaði. að berast
í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag, og hliðsta'tt með
greinar aðra daga. — Grein-
arnar verða að vera vélritað-
ar með góðu linubili.
Viljum ráða nokkra menn
vana stjórn þungavinnuvéla. Húsnæði og fæði
á staðnum.
Uppl. í síma 92-1575 Keflavíkurflugvelli og
1 1 790 Reykjavík
Islenzkir Aðalverktakar s. f.