Morgunblaðið - 16.02.1975, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 16. FEBRUAR 1975
35
sígildar sögur
Mitt að hugsa um mín
börn.
ÞEGAR Garðar Cortes réðst í
það lofsverða framtak um jóla-
leytið að láta nemendur Söng-
skóla síns æfa og flytja tónverk-
ið Missa in Agustiis eftir
Haydn, þá vakti sérstaka eftir-
tekt mína sópransöngkona í
hópi einsöngvara, en það var
Ingveldur Hjaltested.
Þar sem ég geri ráð fyrir að
fleirum en mér leiki hugur á að
vita ofurlitið um hennar hagi,
þá spjallaði ég við hana kvöld-
stund að loknum starfsdegi
hennar í Iðnaðarbankanum i
Hafnarfirði.
Ég hef sungið svo lengi sem
ég man, segir hún, og að syngja
er það sem mig hefur alltaf
langað til að gera, en forsjónin
hefur hagað lífi mínu þannig að
söngur hefur verið mér dægra-
stytting og upplyfting. í Þjóð-
leikhúskórinn fór ég þegar
hann var stofnaður og í honum
söng ég í fimmtán ár. Það var
nú stundum hálfgert basl að
komast á æfingar. Svoleiðis var
að ég gifti mig ung Einari Þ.
Einarssyni og eignuðumst við
fyrsta barnið okkar þegar ég
var átján ára, þegar ég var
tuttugu og fjögurra hafði ég
eignast fjögur. Fyrstu tvö bú-
skaparárin áttum við heima í
Reykjavík, en fluttum þá upp
að Vatnsenda til föður mins,
sem þar var bóndi. Þarna upp-
frá áttum við heima í sjö ár. Til
þess að komast á æfingar Hjá
kórnum, þurfti ég aó taka bíl-
inn, sem fór að ofan kl. fimm á
daginn, hanga svo hjá kunn-
ingjunum til kl. hálfníu á
kvöldin, þá hófst æfingin, taka
svo bíl upp að Rauðhólum að
æfingu lokinni, og ganga þaðan
heim en það tók um tuttugu
mín. En hvað um það mér
fannst þetta borga sig, maður
hafði ekki ráð á því að fara
mikió hvort sem var, svoleiðis
að þetta var eiginlega mín ein-
asta upplyfting.
Söngurinn hefur verið mér
dægrastytting og upplyfting
Frá Vatnsenda fluttum við til
Hafnarfjarðar og þar höfum við
átt heima síðan.
Ég lærði á orgel i föðurhús-
um, en þar var mikið sungið,
mér hefur verið sagt að ég hafi
kunnað rétt og sungið alla jóla-
sálmana þegar ég var tveggja
ára. Seinna lærði ég á píanó, en
þá fékk ég að æfa mig hjá
Sigurveigu systur minni, en
hún átti þá heima stutt frá okk-
ur.
Hljóðfæri eignaðist ég ekki
sjálf fyrr en í fyrra.
Þegar hann Demetz var hér
og kenndi söng fór ég til hans i
tíma, og varð sárleið þegar
hann flutti norður, hann var
svo lifandi og góður kennari.
Seinna var ég i tímum hjá
Maríu Markan, það var voða
Rætt
við
Ingveldi
Hjaltested
gaman, María er ekki einungis
ein glæsilegasta söngkona sem
þessi þjóð hefur átt, heldur er
hún líka hressileg og hlý
manneskja og góður kennari.
Fyrir átta árum fór ég til
Englands, á þriggja mánaða
söngnámskeið, það var að sjálf-
sögóu ógurlega gaman að geta
stundað nám eins og mig hafði
alltaf langað til, geta einbeitt
sér að þvi. En ég saknaði heim-
ilis mins. Ég er víst ósköp
gamaldags í hugsun, en mér
hefur alltaf fundist það vera
mitt verk að hugsa um mín
börn, og aðrir hlutir hafa verið
mér þýðingarminni. Aðrir hafa
önnur sjónarmið, en það eru
þeirra sjónarmið. Hérna áður
gerði ég töluvert af þvi að koma
fram á skemmtunum, en hætti
þvi eiginlega alveg fyrir sex
árum. Þá fór ég að vinna úti,
krakkarnir voru öll í skóla, og
ég mátti bara til.
Maðurinn minn er lærður
loftskeytamaður, og i fyrra gat
hann fengið starf loftskeyta-
manns á norsku flutningaskipi,
hann hefur alltaf langað til
þess að ferðast, svo hann tók
þetta starf og ráðgerði að verða
lengi í burtu. skömmu seinna
var skipið selt en hann hafði þó
komist alla leið til Kína. Þang-
að hafði hann alltaf langað til
þess að koma. Þar sem börnin
okkar eru öll uppkomin, og far-
in að lifa sinu lífi, þá fannst
mér að nú gæti ég farið að
hugsa um min áhugamál og lét
því innrita mig í Söngskólann
þegar hann hóf göngu sína.
Þuríður Pálsdóttir kennir mér
söng, og miklu meira en það.
Þuriður er mjög góður
músikant, og mér finnst það
hafa verið mikið lán fyrir mig
að hafa kynnst henni.
Síðastliðið haust kom hingað
þýskur maður, Hanno Blascke
að nafni, hann er prófessor í
söng við Tónlistarháskólann í
Múnchen. Hann hélt námskeið
hjá félagi einsöngvara og bauð
mér til sin í tíma í Tónlistarhá-
skólanum, í fjóra mánuði til aó
byrja með. Hann setti mér fyrir
að læra óperuaríur, og þá sér-
staklega eftir Wagner. Auðvit-
að kann ég töluvert af óperuarí-
um, maður lærir þær meó því
að taka þátt i óperuflutningi.
Það segir sig sjálft. Það sungu
margir góðir söngvarar í Þjóð-
leikhúsinu þegar ég var þar i
kórnum, t.d. Nicolai Gedda, ég
var alveg bergnumin þegar
hann söng.
Það hafa margir rétt mér
hjálparhönd, en hann Pál.Kr.
Pálsson orgelleikari hefur í
gegn um árin verið mér sönn
hjálparhella, alltaf tilbúinn að
leika undir með mér, það hefur
verið mér alveg ómetanlegt.
Mér finnst það rétt sem hann
Garðar gerði, aó láta nemendur
skólans æfa og flytja verk, það
er fólki hvatning að vinna að
ákveðnu marki, og eins að
koma fram og spjara sig.
Og þar með kveð ég þessa
björtu konu og óska henni vel-
farnaðar.