Morgunblaðið - 17.03.1981, Blaðsíða 28

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 17. MARZ 1981
+
Fööursystir mín,
GÍSLÍNA B. ÓLAFSDÓTTIR,
Bérugötu 37,
lést 15. þ.m.
Fyrir hönd vandamanna,
Guörún Olafsdóttir.
t
Bróöir okkar,
GÐMUNDUR JÓNSSON,
Kríuhólum 4,
éöur Brimhólabraut 37, Veatm.,
lést í Borgarspítalanum sunnudaginn 15. mars.
Guöjón Jónsson,
Ingibjörg Jónsdóttir,
Björgvin Jónsson.
+
Eiginmaöur minn og faöir,
KÁRI FORBERG,
fyrrv. símstöðvarstjóri,
Eskihlíó 22A,
lést á Reykjalundi þann 15. marz. Jaröarförin fer fram frá
Fossvogskirkju föstudaginn 20. marz kl. 10.30 f.h.
Vilborg Forberg,
Garóar Forberg.
Móöir okkar. + GUDRUN INGVARSDÓTTIR,
frá Markarskaröi,
andaöist aö Elliheimilinu Grund laugardaginn 14. marz.
Börn hinnar látnu.
+
Fósturmóöir mín,
ANNA GUDRUN SIGURJÓNSDÓTTIR,
Sörlaskjóli 18,
andaöist á Landakotsspítala 14. marz.
borsteinn borbjörnsson.
+
Útför eiginmanns míns,
bORKELS GÍSLASONAR,
fv. aöalbókara,
Skeggjagötu 10,
sem andaöist 7. marz fer fram frá Fossvogskirkju miövikudaginn
18. marz kl. 15.00.
Jórunn Norómann.
+
Útför eiginkonu minnar, móöur, tengdamóöir, dóttur, systur og
ömmu,
LILLÝAR MAGNUSDOTTUR,
Hringbraut 56, Reykjavík,
fer fram frá Fossvogskirkju í dag þriöjuaginn 17. marz kl. 13.30.
Oddgeir Karlsson,
Sveinn Oddgeirsson, Guölaug Albertsdóttir,
Sigurrós Sveinsdóttir,
systkini og barnabörn.
Mágkona mín. +
SIGRÍÐUR SUMARLIDADOTTIR,
frá Mosdal,
veröur Jarösungin frá Fossvogskirkju, miðvikuaginn 18. marz kl.
10.30. Ingibjörg Jörundadóttur.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför,
GUÐMUNDAR KRISTMUNDSSONAR,
Hólmgarói 2.
Guörún Siguröardóttir,
Guörún Guómundsdóttir, Kristmundur Guómundsson,
Bryndís Guðmundsdóttir, Hrefna Guómundsdóttir.
Minning:
Jónína Þóroddsdóttir
Fáskrúðsfirði
Fædd 7. maí 1927.
Dáin 5. marz 1981.
Helfregn slær hugann óneitan-
lega harmi, þegar hún kemur svo
Óvænt sem nú, er mágkona mín
kvaddi svo iangt um aldur fram.
Vanheilsa um nokkurt árabil
var að vísu staðreynd, en einhvern
veginn fannst mér að Nína yrði
sigurvegarinn enn um hríð, óbil-
andi bjartsýni og trú á lífið,
löngunin til að starfa og létta
áfram lífsgönguna sínum kærustu
var svo sterk og þrungin vilja-
krafti, að við vildum ekki trúa því,
að hún lyti þar í lægra haldi, svo
alltof fljótt, svo alltof skyndilega.
Síðast þegar við hittumst var það
enn sem fyrr lífsviljinn og hug-
arróin, sem öllu voru yfirsterkari.
Og svo er ósigurinn allt í einu
orðin hin myrkva staðreynd og
fátækleg kveðjuorð megna lítils að
leiðarlokum. Efst hlýtur þó að
vera í hug okkar, systur hennar þó
helzt og fremst, þökkin fyrir allt í
öllum samskiptum fyrr og nú,
þökkin fyrir að hafa átt samleið
með dugmikilli, heilsteyptri og
umfram ailt hjartahlýrri ágætis-
konu, þó sú samleið yrði alltof
stutt.
Lífsstarf hennar allt var bundið
þjónustu við sína og þar var aldrei
um tíma né fyrirhöfn spurt, aðeins
sem ljúf skylda, sem sjálfsagt
þótti að inna af hendi eins og þrek
og kraftar frekast leyfðu.
Ég hefi oft dáðst aö þeirri
fórnfúsu önn, er einkenndi öll
hennar störf og kom skýrast fram
í umhyggjunni fyrir dóttursynin-
um, en sem aðeins var sem lýsandi
dæmi um þá eðlisþætti, sem rík-
astir voru í fari Nínu, þar sem
kærleikurinn skipaði svo sannar-
lega æðsta öndvegi. Nína var
óvenju indæl í allri viðkynningu,
glaðlegt viðmót réði þar miklu,
hlýleiki og jafnlyndi, ásamt góðri
kímnigáfu löðuðu að og eftir að
verulega fór að bjáta á, var þó
æðruleysið það einkenni sem ég
mat mest.
Náið og gott samband þeirra
systra var slíkt, að þar naut ég
ríkulega góðs af og því er mér
sannur söknuður nú í sinni.
Þar fór góð kona, með heitt
hjarta og hugdirfsku þess sem
aldrei lætur bugast. Átakalaust
varð lífið henni ekki, ýmislegt fór
þar á annan veg en hún ætlaði, en
allt víl og vol var svo víðs fjarri,
að svo var ævinlega, sem allt léki í
lyndi.
Það er gott að eiga svo trausta
skapgerð og heilbrigða lífssýn og
þess naut hún á erfiðleikastund-
um.
Aðeins skal að helztu æviatrið-
um vikið. Jónína var fædd að
Víkurgerði í Fáskrúðsfirði 7. maí
1927 og var því aðeins 53 ára, er
hún lézt.
Foreldrar hennar voru hjónin
Anna Runólfsdóttir, sem nú er
rúmlega áttræð að aidri, og Þór-
oddur Magnússon, útvegsbóndi,
sem lézt fyrir nær aldarfjórðungi.
Systkinin, sem upp komust voru
sex og er hún annað þeirra er úr
hópnum hverfur.
I Víkurgerði ólst hún upp við
hin algengustu verk, sem sveita-
störf og sjósókn kölluðu á.
Árið 1945 giftist Jónína Aðal-
steini Tryggvasyni frá Fáskrúðs-
firði. Þau fluttu til Hafnarfjarðar
og bjuggu þar alla sína sambúð-
artíð.
Þau hjón slitu samvistum fyrir
nokkrum árum.
Börn þeirra hjóna voru fimm:
Hilmar, bátsmaður, nú í
Reykjavík, Fjóla, húsmóðir á
Seyðisfirði, Þórey, húsmóðir í
Reykjavík, Tryggvi, sjómaður í
Reykjavík og Unnar, sem var
alinn upp sem kjörsonur hjá
föðursystur sinni og manni henn-
ar, en drukknaði ungur maður.
Auk þess var Aðalsteinn, sonur
Þóreyjar, alinn upp hjá ömmu
sinni, eins og áður er að vikið.
Barnabörnin eru nú níu.
Síðustu árin bjó Jónína að
Bergþórugötu 14 og hjá henni þeir
Tryggvi og Aðalsteinn. Þakklátum
huga er kvatt og kynnin góðu lifa í
minningunni.
Heiðbjört er sú mynd í huga
okkar af hinni fórnfúsu, eljusömu
og vel gerðu konu, sem ævinlega
mat það æðst að veita öðrum allt
það er hún átti að gefa og það svo
að hvergi bar á skugga. Lífssaga
mágkonu minnar var alltof stutt,
en hún er vörðuð því, sem mikil-
vægast er í þessu lífi, vel unnum
verkum, vammlausri starfsævi í
fórnfýsi þjónustunnar fyrir þá
sem henni voru kærastir.
Systir hennar kveður með sér-
stakri þökk til kærrar systur og
öll tökum við undir þá þökk.
Sem mildur blær á björtu vori
eystra, fer ljúfsár minning sem
leiftur um hugann.
Megi sú hugljúfa minning milda
söknuðinn sára, er sækir nú að
þeim er henni unnu heitast. Ein-
lægar samúðarkveðjur eru þeim
sendar.
Góð var hin gengna ævi. Sem
geislar á vegi verma myndir frá
horfinni tíð og ylja í þeim söknuði,
er fylgir kveðjustund en varpa
ljósi á vegferð okkar með hugheilli
þökk fyrir samfylgd liðinna ára.
Blessuð sé sú bjarta minning
Jónínu Þóroddsdóttur.
Helgi Seljan
„Margs er aA minnast
margt er hér aA þakka.
Guði sé luf fyrir IIAna tlA.
Margs er aA minnaat. margs er aA sakna.
GuA þerri tregatirin stríA.“
(Sálmur)
Mágkona mín er látin. Er systir
mín tilkynnti mér andlát hennar
setti mig hljóða. Nína, eins og hún
var jafnan kölluð, hringdi til mín
fyrir mánuði, ætlaði að heimsækja
mig í sveitina og vera smátíma.
Nú var hún skyndilega horfin yfir
móðuna miklu, laus úr jarðvistar-
fjötrunum.
Jónína var dóttir Þórodds
Magnússonar og Önnu Runólfs-
dóttur í Víkurgerði við Fáskrúðs-
fjörð. Voru systkinin sex að tölu,
og eru nú tvö þeirra látin. Það er
margs að minnast frá æskustöðv-
unum eystra, og eins úr Hafnar-
firði, en þar bjó hún lengst af. Ung
giftist hún bróður mínum, Aðal-
steini Tryggvasyni, og eignuðust
þau fimm börn og ólu upp barna-
barn sitt. Þau hjón slitu samvist-
um fyrir nokkrum árum og flutti
Jónína þá til Reykjavikur, ásamt
tveimur sonum sínum, og bjó þeim
heimili að Bergþórugötu 14.
Gott var að sækja hana heim, og
var þá jafnan glatt á hjalla, því
Nína var alltaf hress og kát, þrátt
fyrir ströng og langvinn veikindi.
Og nú, þegar leiðir skilja í bili,
þakka ég henni liðnar samveru-
stundir, þakka henni fyrir allt það
sem hún var fjölskyldu sinni og
vinum. Guð blessi hana og leiði á
þeim eilífðarsviðum, er nú taka
við, og styrki aldraða móður og
aðra ástvini í sorg þeirra.
Blessuð sé minning hennar.
Hulda Tryggvadóttir,
Rauðkollsstöðum
Edda Kvaran
Kveðjuorð
Fædd 21. ágúst 1920.
Dáin 21. febrúar 1981.
Þegar nú samstarfskona og
vinkona mín, Edda Kvaran, er
horfin úr þessu jarðlífi, vakna hjá
mér margar góðar endurminn-
ingar um hana. Síst hefði mig
grunað að hún yrði öll á þessum
vetri, svo sjálfsagður hluti af
umhverfi mínu var hún, þó vissi
ég mæta vel að hún hafði verið
sjúk um langt skeið. Okkur finnst
svo eðlilegt að lífið eigi að vera
eins og það er og hugsum sjaldan
um það að „eitt sinn skal hver
deyja“. Svo vaknar maður upp við
það að einni stoðinni er kippt í
burtu. Tilveran er ekki söm, hún
er öðruvísi.
Mig langar til að segja nokkur
orð um kynni mín og Eddu
Kvaran. Við unnum saman á
Ritsímanum í tæpan áratug. Þar
var hún lærimeistari minn. Með
tímanum urðum við góðir vinir,
þrátt fyrir um 30 ára aldursmun.
Ég verð að játa það að síðastliðin
tvö ár hef ég vanrækt hana, og því
sé ég mest eftir nú. Edda var ekki
einungis lærimeistari minn í
starfi, heldur kenndi hún mér ótal
margt um lífið sjálft. Hún var
stórbrotin persóna og hafði
skapsmuni í meira lagi, eins og
rauðhærðu fólki er gjarnt.
Þegar tími vannst til frá eril-
sömu starfi, ræddum við oft sam-
an um allt milli himins og jarðar.
Edda var vel að sér um flesta
hluti, enda víðlesin og margfróð
og lífið hafði mótað hana með
margskonar reynslu. Fjölskylda
hennar og starfið voru hennar
kærustu hugðarefni, hún hafði
ríka réttlætiskennd og leiklistin
átti stóran hlut í henni, enda var
hún listamaður á því sviði, þó ekki
hefði hún leikið um langt skeið.
Hún talaði oft um samstarfsfólkið
í Iðnó og leikferðir sínar með því,
innanlands og utan, þá var hún í
essinu sínu.
Það er vandasamt að ætla sér að
skrifa um stórbrotna konu. Þetta
var þó tilraun. Ég bið Guð að
blessa Eddu mína og styrkja hana
á nýju tilverustigi. Ég trúi því að
við hittumst aftur. Ég kveð hana
nú með þakklæti og hlýju í huga.
Ástvinum Eddu sendi ég samúð-
arkveðjur.
Mansý