Morgunblaðið - 23.05.1981, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. MAÍ 1981
íldðiimi...
Hundur beit
heilbrigðis-
fulltrúann
Úr Víkurfréttum:
Að undanförnu hefur mikiö bor-
iö á óánægju meö hundahald hér á
Suðurnesjum. í umræöu um þau
mál hefur oft boriö á góma
óánægja meö þaö hvað heilbrigö-
isfulltrúinn viröist lítið gera til aö
hemja þá þróun sem orðið hefur í
þessum málum.
En nú veröur sjálfsagt breyting
á, því sjálfur fulltrúinn fékk heldur
betur aö kenna á því um daginn úti
í Garöi. Samkvæmt óstaöfestum
fregnum var hann í húsi einu að
taka vatnssýni, en er hann kom út
réðist heimilishundurinn á hann og
beit.
Hvort hundinum hefur veriö
lógað eftir þetta vitum viö ekki, en
heyrst hefur aö máliö hafi verið
kært til meindýraeyöis.
Og einnig úr Víkurfréttum:
Á fundi bæjarráös Keflavíkur 28.
aþríl sl., las bæjarstjóri bréf frá
Haraldi Blöndal hdl., þar sem hann
fer fram á skaöabætur til handa
Pétri Gaut Kristjánssyni, vegna
þess aö hundum hans var lógað af
lögreglunni hér í bæ.
Bæjarráö synjaöi erindinu.
Hlýjar mót-
tökur
formannsins
Stjórn Framkvæmdastofnunar
hélt nýlega stjórnarmönnum og
helztu ráðamönnum stofnunarinn-
ar veizlu í einu af hótelum borgar-
innar. Stjórnarformaöur stofnun-
arinnar, Eggert Haukdal, bauö
gesti velkomna með ræöu, sem
var eitthvað á þessa leið:
„Gott kvöld. Viö erum hér sam-
an komin til veizlu. Ég var alltaf á
móti þessari veizlu, því aö hún er
dýr og ég vil spara fyrir stofnunina.
En sá sem öllu ræöur hér, fram-
kvæmdastjórinn, hann ákvaö
þessa veizlu. Og þar sem viö erum
öll komin hér saman, býö ég ykkur
hjartanlega velkomin."
Síðan hófst boröhald. Þjónar
báru fram aöalréttinn og fékk þá
stjórnarformaöurinn ekki fyrstur
matinn á diskinn sinn. Matthías
Bjarnason, alþingismaöur, fékk
sinn disk talsvert á undan Eggerti.
Þegar Eggert sá þetta, kallaöi
hann til Matthíasar: „Hvaö er
þetta, sem boriö er fyrir okkur?"
„Mér sýnist þaö vera önd," svaraði
Matthías. Þá sagöi Eggert: „Þaö
var svo sem auövitaö, aö hann
byöi ekki upp á landbúnaöarafurö-
irl"
jOLÍUBRYGGJAN

UppfyllinKarefninu sturtað í prammann við IngólfsgarA.
Myndir Mbl. Guðjón.
83.500 rúmmetr-
ar af fyllingarefni
„Á/ETLAÐ fyllingarefni i oliubryggjuna er 83.500 rúmmetrar. Þar af
fara 28.500 rúmmetrar í grjótvörnina,“ sagAi Vignir Albertsson,
byggingarfræAingur hjá Reykjavikurhöfn, í samtali viA blaAamann.
Nú er veriA aA gera 250 metra langa oliubryggju, sem verAur viAlega
fyrir oliuskip í strandferAum. Hafist var handa nokkru fyrir áramót
og á aA Ijúka verkinu i sumar.
Áætlaöur kostnaður viö verkið
nemur 740 milljónum gkróna.
Prammi sá sem Grettir hefur
mokað í er notaður til að flytja
efni í fyllinguna. Efnið er flutt á
vörubílum í prammann við Ing-
ólfsgarð og síðan er siglt með
grjótið út að olíubryggjunni. Allt
fyllingarefni og stór hluti grjót-
varnarinnar er tekinn úr grunni
Landsmiðjunnar við Skútuvog.
„VIÐ cyðum einkum rottum,
dúfum og villiköttum en erum
lausir viA skordýrin,“ sagði
Ásmundur Reykdal. verkstjóri
hjá meindýraeyðingu Reykjavík-
urborgar í spjalli við blaðamann
í vikunni. en að jafnaði starfa
fimm menn viö meindýraeyð-
ingu hjá horginni. MeindýreyA-
ingin heyrir undir borgarlækn-
isembættið en hreinsunardeild
gatnamálastjóra var falin fram-
kvæmd. „Ég held, að ástandið í
þessum málum setnokkuð gott
nú. I>á ályktun dregteg af
kvörtunum. sem okkur berast og
það tel ég gefa nokkuð góða
mynd. Kvörtunum hefur fækkað
um það bil helming á nokkrum
árum. Á siðasta ári fengum við
um 1100 kvartanir,“ sagði Ás-
mundur.
„Við reynum að vinna fyrir-
byggjandi aðgerðir eins og kostur
er. Dreifum eitri fyrir rottur í
fjörur þar sem önnur dýr komast
ekki að og þetta hefur gefið
allgóða raun. Þá komum við fyrir
eitri í alla brunna Reykjavíkur-
borgar á síðastliðnu ári, 3000
talsins og það var mikið verk.
Ekki ber mikið á rottum nú í
miðbænum, en í þeirra stað hefur
músin orðið meira áberandi en
mun erfiðara er að fást við hana.
Þær eru fleiri saman á svæði og
smjúga betur. Við notum einkum
Þemsi, sógöu þeir, er toringi villikatt-
anna í Laugarásnum og hann sýndi
búrinu engan áhuga. Myndir Mbl. Guðjón.
Asmundur Reykdal, verkstjóri.
* *: „ / m íí* ■ < x
* * s»‘' .l'W t ■*' • ,.4j ■■■■ it ,.
Eftir aö tveir kettir höfóu látið glepjast í
gildruna hafa hinir ekki litiö viö.
Stærstu rottumar á við ketti
gildrur fyrir mýsnar en einnig ur.
Árangur af herferð gegn músum
er lengur að koma í ljós en gegn
rottunum.
Hitt er svo, að fólki stendur
meiri stuggur af rottum, enda
geta þær verið mikill skaðvaldur,
að ekki sé talað um hversu
geigvænlegur smitberi rottan er.
Það vill bera á rottugangi þar
sem jarðvegur hefur verið mýr-
lendi og er að þorna. Rör vilja þá
brotna og rotturnar grafa sér leið
upp á yfirborðið. I kjölfarið vilja
rörin svo stíflast vegna jarðvegs-
ins, sem ofan í þau berst." Nú
heyrast alls konar tröllasögur af
rottum en hve stórar hafa þær
stærstu verið, sem þið hafið
komist í kynni við? „Þær stærstu,
frá haus til hala, voru 42 senti-
metrar. Eins og kettir og þær
vógu eitthvað um hálft kíló. En
slík stærð heyrir til undantekn-
inga.“
Þið útrýmið fleiru en rottum.
Axel Guðmundsson, starfsmaöur í meindýraeyöingunni eitrar fyrir
rottum í fjörunni.
„Já, við þurfum að halda dúfna-
stofninum innan vissra tak-
marka. Við notum einkum svefn-
lyf á dúfur og erum þá einkum á
ferðinni þegar fólk er almennt
ekki á ferli. Einnig skjótum við
dúfur með riffli með hljóðdeyfi
þar sem því verður við komið. Það
má ekki eitra fyrir dúfurnar,
aðeins svæfa þær.
Þá reynum við að halda villi-
köttum í lágmarki. Það vilja
myndast flokkar villikatta og nú
erum við að fást við villikatta-
flokk í Laugarásnum. Þeir eru
eitthvað á milli 15 og 30. Við
veiðum þá í gildrur, en þeir eru
fljótir að sjá við þeim. Yfirleitt
nást ekki nema einn til tveir í
gildru. Hinir sjá við gildrunum
eftir það. Þá þarf að skjóta þá en
þegar við beitum skotvopnum, þá
teflum við aldrei í tvísýnu. Ef við
erum ekki fullkomlega öruggir
um að hæfa kött, þá skjótum við
ekki.“
Hvað um svartbakinn. Hafið
þið stuggað við honum. „Já, fyrir
nokkrum árum skaut ég svart-
baka á haugunum við Gufunes.
Þeir voru orðnir svo ágengir við
menn, að til óþæginda var. Þeir
voru fljótir að kvekkjast og hafa
sig á brott en nú eru eitthvað um
4 þúsund svartbakar skotnir ár-
lega. Svartbakurinn er alveg
horfinn af haugunum. Verkstjóri
þar hefur nú byssu en það sem
skiptir ekki minna máli er, að
jafnóðum er rutt yfir úrgang,
þannig að matarkyns er ekki að
hafa. Og rottur eru nú engar
lengur á haugunum en áður fyrr
voru þær landlægar á stöðum
sem sorphaugum. En eftir að við
hófum mikla herferð fyrir nokkr-
um árum gegn rottum á haugun-
um við Gufunes, hafa þær alveg
horfið enda ekki matarkyns að
hafa eftir að farið var að ryðja
yfir úrganginn," sagði Ásmundur
Reykdal.