Morgunblaðið - 09.08.1984, Side 41

öll þessi ár slitnaði aldrei upp úr
vinskapnum, og þó stundum liði
langur tími á milli þess að við hitt-
umst, var hún alltaf eins og gátum
við talað saman og fíflast alveg eins
og við gerðum í gamla daga. Ég
minnist þess fyrir fjórum árum,
einn góðviðrisdag í júlí, að systir
mín tók sér frí frá eiginmanni og
bömum og kom til mín í sólbað á
svalirnar. Allt í einu duttu þær inn
úr dyrunum, Ása og Stína. Þessi
húsmæðraorlofsdagur systur minn-
ar líður okkur aldrei úr minni. Ása
var þennan dag eíns og hún gat orð-
ið skemmtilegust og var ég að sjálf-
sögðu mjög stolt yfir að systir mín
skyldi sjá hvað ég ætti skemmtileg-
ar vinkonur.
Ása Steinunn var óvenjuleg að
öllu leyti, glæsilegt útlit hennar,
klæðaburður og framkoma vakti
alls staðar athygli. Fólk sem sá
hana einu sinni mundi eftir andliti
hennar þegar það sá hana aftur
mörgum árum seinna, en við sem
áttum því láni að fagna að kynnast
henni og eignast fyrir vinkonu mun-
um alltaf minnast hennar skemmti-
legrar og kátrar, en fyrst og fremst
góðrar stúlku með viðkvæma sál á
bak við allt grínið.
Fyrsta heimili Ásu og Ómars er
mér mjög minnisstætt, mikið dáðist
ég að fjörugu ímyndunarafli hennar
þá, Eins og hjá flestu ungu fólki var
fjárhagurinn bágborinn og sáu þau
ekki fram á íbúðarkaup svo þau
keyptu gamalt prentsmiðjuhúsnæði.
Mér fannst þetta hræðilegt og alveg
óhugsandi að þetta gæti nokkurn
tíma orðið íbúðarhæft. Nokkrum
vikum eða mánuðum síðar var
þarna heimili sem átti á sínum tíma
engan sinn líka hjá nýbyrjendum i
búskap. Kom þar vel í ijós dugnað-
ur, hugmyndaflug og sérstæður
smekkur þeirra beggja.
Ég vildi svo gjarna rifja upp
margt af því skemmtilega sem við
stelpurnar á Mogganum upplifðum
saman í gamla daga með henni Ásu
og væri það meira i hennar anda en
viðkvæmnistal, en þessar fátæklegu
línur eru mér of þungbærar til þess,
það er svo erfitt að kveðja hana Ásu
Steinunni. Hafi hún hjartans þökk
fyrir samfylgdina sem varð því mið-
ur allt of stutt.
Ég sendi ómari, foreldrum og
bræðrum Ásu mínar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Margrét Kjartansdóttir,
Kaupmannahöfn.
Lát elskulegrar frænku minnar
kemur ekki á óvart, en samt er það
þungbærara en orð fá lýst að geta
ekki notið nærveru hennar lengur.
Dauðinn gerir ekki alltaf boð á
undan sér, en i mörgum tilfellum
háttar svo til, að viðkomandi veit
að kallið muni koma fyrr en
seinna. Þegar svo er kemur í ljós
innri styrkur og oft ótrúleg sál-
arró.
Þessu fékk ég að kynnast af eig-
in raun af hálfu Ásu Steinunnar
þegar við hjónin vorum stödd í
Englandi i júlímánuði síðastliðið
ár. Hún var þá ásamt manni sin-
um í London leitandi sér lækninga
við þeim banvæna sjúkdómi, sem
nú hefir hrifið hana burt frá
okkur.
Við nutum samvista á strönd-
inni við Brighton tvær helgar og
munum þær ánægjulegu stundir
með Ásu og Ómari, sem aldrei líða
mér úr minni. Þó var átakanlegt
að sjá hversu illa geislameðferðin
sem hún gekkst undir hafði farið
með hana. Samt var hún hress í
bragði og kát, en tónn alvörunnar
undir niðri. Þarna sagði hún mér,
að hún vissi að hverju stefndi, og
að hún hefði þá þegar beðið dr.
Gunnlaug, frænda sinn, að gera
fyrir sig erfðaskrá, sem tryggði
sambýlismanni sínum, ómari
Skúlasyni, eignarrétt á íbúðinni,
sem var formlega á hennar nafni.
Þetta snart mig mjög, og ég gat
aðeins dáðst að hetjulegu hugar-
fari þessarar ungu og fögru konu,
sem svo stutt hafði í raun lifað.
Bað hún okkur hjónin votta erfða-
skrána, svo hún yrði lögleg.
Að leiðarlokum eru það sporin
okkar, sem gilda. Ása Steinunn
skilur eftir sig fögur spor og
dýrmætar minningar. Að endingu
vil ég votta elskendum og fjöl-
skyldu mína dýpstu samúð og færi
einnig slíkar kveðjur frá Dollu
systur minni í Kaliforníu.
Pétur Pétursson
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. ÁGÚST 1984
Bróðurkveðja:
Guðrún Jónsdóttir
Gilsfjarðarbrekku
Guðrún Jónsdóttir frá Gils-
fjarðarbrekku, sem lengst bjó í
Mjóuhlíð 16, fæddist á Gilsfjarð-
arbrekku sem er austasti bærinn í
Barðastrandarsýslu 29. september
1902. Foreldrar hennar voru hjón-
in Elín Guðrún Magnúsdóttir og
Jón Theódórsson, sem þar bjuggu.
Guðrún var elst átta systkina, og
hvíldi því mikið á hennar herðum
að gæta yngri systkina sinna og
vera þeim góð fyrirmynd. Guðrún
átti vel kristna foreldra, sem báðu
fyrir börnunum sínum og kenndu
þeim snemma að þekkja Frelsara
sinn. Á Gilsfjarðarbrekku, þar
sem hún ólst upp, var ein fjögurra
stafgólfa baðstofa þar sem hjónin
sváfu ásamt sínum átta börnum.
Og á kvöldin þegar allir voru
komnir inn og áður en ganga
skyldi til hvílu, var tekin fram bók
bókanna, Biblían, og úr henni var
eins og stendur skrifað hjá Jesaja
12. kapítula: Með fögnuði ausið úr
lindum hjálpræðisins, og fyrir og
eftir lesturinn var sungið úr okkar
blessuðu kirkjusöngsbók, og að
endingu kraup öll fjölskyldan
niður til bænar, og þakkaði Guði
fyrir liðinn dag og fól sig í almátt-
ugar verndarhendur Drottins. Og
eins var það á morgnana, áður en
gengið var til vinnu. Þá var lesið
upp úr Guðs orði og allir byrjuðu
daginn á knjánum frammi fyrir
augliti Guðs í bæn, hver við sitt
rúm. Þegar Guðrún var mjög ung,
já bara smástúlka, tók hún þá
ákvörðun að þjóna Guði og vera
Frelsara sínum trú. Hún las mikið
Guðs orð, og lifði í bænasamfélagi
við Frelsara sinn. Hún fékk líka
oft að reyna það að Guð er fljótur
að bænheyra. Já, Drottinn hefur
yndi af að uppfylla óskir barna
sinna. Það sást líka í lífi hennar
og þjónustu, sem Páll postuli
sagði, að kærleika Guðs er úthellt
í hjörtu vor, fyrir heilagan anda,
sem oss er gefinn. Hún lagði sín
bernsku-, æsku- og manndómsár á
altari sjálfsfórnarinnar til að
hjálpa sínum fátæku foreldrum og
uppvaxandi systkinum til að kom-
ast áfram. Og tíminn leið. Þegar
hún var tuttugu og fimm ára
veiktist hún af brjósthimnubólgu
og lá lengi veik. Þá kom til hennar
héraðslæknirinn á Reykhólum og
eftir að hann hafði skoðað hana
kvað hann upp þann dóm að hún
hefði blett í lunga og hann vildi að
hún færi á Vífilsstaði. Þetta var
ekki uppörvandi fyrir unga stúlku.
Á þeim dögum litu margir svo á,
að blettur í lunga væri nær því
dauðadómur. Jónas læknir á
Hvammstanga bauð henni þá að
koma norður til sín og sjá hvort
hann gæti hjálpað henni. Hún
grét og bað til Drottins. Þá orti
hún þessa vísu:
„Nú kveðjuljóð ég kvaka
af klökkum hug og sál.
Er hljóðnar harpan slaka
og hjartans innsta mál.
Því upp er drukkið ölið
þótt æsku brenni glóð.
En hvort mun bitra bölið
svo breiðast yfir slóð?
ó, Guð minn gef mér frið,
svo fyrir handan heiminn
mér himinn taki við.“
Minning - Matthías
Adolf Thorfinnsson
Matthías Adolf Thorfinnsson dó
á elliheimili í grennd við Minnea-
polis mánudaginn 16. júlí, tæpri
viku eftir 91 árs afmælið. Jarðar-
förin fór fram í Hopkins fyrir
vestan Minneapolis föstudaginn
20. júlí, og létu aðstandendur
minningargjafir ganga í styrkt-
arsjóðinn handa nemendum og
kennurum sem fara til íslands eða
koma þaðan til Minnesota-háskól-
ans. Matthías unni öllu sem is-
lenzkt var, enda látinn heita í höf-
uðið á Matthíasi Jochumssyni og
skírður af honum 1893 þegar þjóð-
skáldið heimsótti Norður-Dakota í
ferðinni til Chicago á heimssýn-
inguna.
Matthías var á íslandi í sex
mánuði 1954 á vegum Foreign
Operations Administration
Bandaríkjastjórnar, heimsótti
ungmennafélög um allt landið og
flutti fyrirlestra víða um lífsstarf
sitt, sandgræðslu, eða soil
conservation. Kona hans, Olga
Ross, fór með honum til Islands,
hún dó 1969.
Langlífi einkenndi sannarlega
móðurætt Matthíasar; Guðríður
Guðmundsdóttir, móðir hans,
fædd á Reykjavöllum í Skagafirði
1. maí, 1863, var 103 þegar hún dó
á elliheimilinu Borg í Mountain,
Norður-Dakota; systir hennar,
Ingiríður, var líka 103 þegar hún
dó í Winnipeg; Sigrún, sem dó
einnig í Winnipeg var rétt komin
yfir 100 ára aldursmarkið og eini
bróðirinn, Barði G. Skúlason,
kennari, lögfræðingur og þing-
maður í Norður-Dakota, varð hátt
metinn lögmaður í Portland,
Oregon, heiðursræðismaður ís-
lands í mörg ár, og var 98 ára þeg-
ar hann dó.
Guðríður giftist 1891 Þorláki
Þorfinnssyni sem fór til Norður-
Dakota úr heimasveitinni 1882;
hann var fæddur í Garðakoti í
Hjaltadal, ekki langt frá biskups-
setrinu á Hólum. Móðir Láka, eins
og hann var kallaður, var Elísabet
Pétursdóttir, föðursystir séra
Friðriks Friðrikssonar, og þannig
voru Matthías og KFUM-leiðtog-
inn náskyldir. Láki bjó á fleiri
bóndabæjum í Pembina-héraði en
lengst af á Mountain og þar dó
hann 1944.
Börn Þorláks og Guðríðar urðu
fimm; Lawrence var elstur, og dó
hann tæplega 16 ára, 1908. Ekki er
langt síðan Theodore Skúlason
Thorfinnsson dó í Lincoln,
Nebraska, kennari, rithöfundur og
leiðtogi í búnaðarmálum. Tveir
bræður Matthíasar eru á lífi,
Snorri Maurice og Hjalti Brynjólf-
ur, oftast nær kallaður Mike.
Matthías og bræður hans voru all-
ir í sömu starfsgrein, allir útskrif-
aðir úr háskólum í búnaðarfræði
og allir ráðunautar í þeirri grein,
byrjandi sem „county agents" i
héruðum víðsvegar, starf þeirra
falið í því að fylgjast með öllum
framförum í búrekstri og leið-
beina bændum í því. Snorri, 81,
sem á heima núna í Red Lake
Falls, Minnesota, þar sem Vaughn
sonur hans er skólastjóri, varð
sérfræðingur í hveitirækt og tók
við forstöðu í þeim efnum hjá
stærðar samvinnufélagi, Farmers
Union Grain Terminal Associa-
tion í Norður-Dakota, þangað til
hann hætti störfum. Snorri varð
vel þekktur sem skáld, orti á
ensku og voru ljóðabækur eftir
hann gefnar út. Hjalti, kallaður
Mike til þægðarauka, er 78 ára,
sestur að í Wolverton, Minnesota,
eftir margra ára starf sem ráðu-
nautur í búfræði.
Matthías Adolf, elstur þeirra
bræðra sem komust upp, var
fæddur nálægt Hensel, Norður-
Dakota, 10. júlí, 1893, útskrifaðist
1917 með Bachelor of Science-
gráðu i jarðvegsfræði frá ríkis-
háskólanum í Grand Forks, starf-
Svo var það einn morgun, þegar
hún lá vakandi í rúminu sinu og
var að biðja, já tala við Drottin
sinn og Frelsara, að það kom fjúk-
andi inn á sængina hennar pínu-
lítið blað, sem kallað er manna-
korn. (Það er nokkurskonar ávísun
á vissan stað í Biblíunni.) Á þessu
mannakorni stóð: Sálm. 103. Hún
tók Biblíuna sína og las: „Lofa þú
Drottin sála mín, og allt sem í mér
er hans heilaga nafn. Lofa þú
Drottin sála mín og gleym ekki
neinum velgjörðum hans, sem
fyrirgefur allar misgjörðir þinar
og læknar öll þín mein, leysir líf
þitt frá gröfinni og krýnir þig náð
og miskunn og mettar þig gæð-
um.“ Þá hrópaði hún upp:
„Mamma, ég á að verða heilbrigð."
Svo sofnaði hún glöð og róleg. Og
hana dreymdi að hún sá Jesúm
Krist standa við rúmið hennar, og
hann rétti út sínar gegnum-
stungnu hendur yfir hana og sagði
aði sem héraðsráðunautur níu ár i
Montana, og 10 ár í Minnesota áð-
ur en hann varð kennari við bún-
aðardeild Minnesota-háskólans i
St. Paul 1936. Þar varð hann við-
þekktur leiðtogi þangað til hann
hætti störfum, hélt fyrirlestra út
um allt Minnesota-ríki um sitt fag
og náði viðurkenningu víða um
landið í „soil conservation" starf-
inu, ritari félags þeirra fagmanna
í Minnesota og kosinn ævifélagi í
Nationai Conservation Associa-
tion.
Matthías og kona hans, Dora
Ross, skilja eftir sig tvö börn, Dor-
is Rozella, 65 ára, gift Arthur R.
Hodgins, og eiga þau heima
skammt fyrir vestan Minneapolis
í Rogers, Minnesota, og Ross
Lawrence, 64 ára, lögfræðingur í
Hopkins, Minnesota. Ross útskrif-
aðist frá Minnesota-háskólanum
sem lögfræðingur 1943, fór í aðrar
starfsgreinar fyrst, háttsettur hjá
Soo Line-járnbrautinni og síðar
National Car Rental-félaginu.
_________________________________41_
með svo hljómfagurri rödd: „Trú
þín hefur læknað þig, far þú í
friði." Eftir þetta var hún alltaf
svo glöð, og frískaðist með hverj-
um degi.
Samt fór hún norður á
Hvammstanga. Og Jónas læknir
skoðaði hana og kvað upp sinn úr-
skurð og sagði: „Jeg skil ekkert í
þessu, Guðrún mín, enginn hefur
haft hraustari lungu en þú.“ Samt
var hún nokkurn tíma þarna á
sjúkrahúsinu, en ekki sem sjúkl-
ingur, heldur sem vökukona. Svo
kom hún heim til foreldra sinna
og systkina, frísk og glöð.
Árið 1958, 16. apríl, giftist hún
eftirlifandi manni sinum, óskari
Guðlaugssyni frá Siglufirði. Fyrir „
nokkrum árum fór líkamleg van-
heilsa að þjá hana. Og 21. júlí
þóknaðist Guði að leysa hana frá
þrengingum sjúkdómsins. Við sem
eftir lifum, vinir hennar, sem nut-
um kærleika hennar og umhyggju,
við söknum hennar sárt, en við
megum samt samgleðjast henni að
vera nú leyst frá þrengingum síð-
ustu ára, og hafa nú endurleyst
fyrir Jesú blóð fullnað skeiðið með
sigri og varðveitt trúna. Við meg-
um segja eins og höfundur Opin-
berunarbókarinnar: „Já, sælir eru
þeir, sem í Drottni deyja upp frá
þessu, já segir andinn, þeir skulu
fá" hvíld frá erfiði sínu því að verk
þeirra fylgja þeim.“ Öpinberun-
arbókin 14.13.
Far þú í frifti,
friftur Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú meft Guði
Guft þér nú fylgi,
hans dýrftarhnoss þú hljóta skalt.
(V.B.)
Þannig minnist sinnar elskuðu
systur,
Eggert Th. Jónsson,
Mjóuhlíft 16.
Hann og kona hans, Jane Skedgell,
eiga fjögur börn: Ross Lawrence
yngri, Victoria, Thomas og Scott
Matthías. Thomas er lögfræðingur
með föður sínum á skrifstofunni
sem þeir reka í Hopkins og eru
Scott, Ross og Vicki eins og hún er
kölluð með stærðar mubluverslun
á 2808 West Broadway í Minnea-
polis, Thorfinnsson Furniture
Company.
Matthías var vel undirbúinn í
þýðingarmikið og afdrifaríkt
lífsstarf og hlaut verðskuldaða
viðurkenningu fyrir leiðtogahæfi-
leika sína. Þrátt fyrir það að hann
væri lengst af fjarverandi lslend-
ingum var hann sérstaklega þjóð-
rækinn, og átti sannarlega ekki
langt að sækja það. Hann kunni
mörg íslenzk ljóð og hafði ánægju
af að fara með þau. Hlýr var hann
í viðmóti, höfðinglegur í sjón og
raun, óþreytandi í starfi sínu og
munu áhrif hans til bóta og fram-
fara vara lengi.
Valdimar Björnsson
t
Þökkum auösýnda samúö og vlnarhug viö andlát og útför sonar
míns og bróöur,
REINALDS REINALDSSONAR,
Suöurgötu 83, Hafnariiröi.
Sérstakar þakkir færum viö kaþólska söfnuöinum.
Þorbjörg Björnadóttir,
Valdimar Sveinason.
t
(nnilegt þakklæti til allra sem minntust
MAGNÚSAR PÁLSSONAR,
jArnsmiös,
meö viröingu og hlýhug. Þökkum einnig auösýnda samúö og vln-
áttu.
Krlstrún Hreiöarsdóttir,
Helga Magnúsdóttír, Svavar Gunnþórsson,
Guöfinna Magnúsdóttir, Guömundur Jakobsson,
Sígríöur Vilb. Magnúsdóttir, Guömundur Guömundsson,
Péll Magnússon, Elva Dröfn Ingólfsdóttir.